Όσιος Ιωσήφ: Γνώριζε από μακρυά τι συνέβαινε στον Γ. Ιωσήφ, τον καθοδηγούσε με γράμματα ή και με την αίσθηση της σωματικής του παρουσίας!

Ο όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής (καθήμενος) με την συνοδία του ενώ πάνω από αυτόν βρίσκεται ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Η οικονομική δυσπραγία ανάγκασε τον Γέροντα Ιωσήφ [νυν όσιο Ιωσήφ Ησυχαστή] να στείλει τον π. Σωφρόνιο [τον Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό] να εργαστεί σε διάφορες κυρίως αγροτικές εργασίες Ιερών Μονών, για να διασφαλιστούν τα απαραίτητα, εφ’ όσον τα εργόχειρα δεν υπήρχε δυνατότητα να πωληθούν. Με υποτακτικούς άλλων Γερόντων μάζευαν ελιές ή φουντούκια με ποσοστά, συμμετείχαν στον τρύγο, στους κήπους και σε άλλες εργασίες παρομοίας φύσεως.

Αυτό ήταν πρόσθετη δυσκολία, αφού ο π. Σωφρόνιος παρέμενε μακριά από τον Γέροντά του και δεν είχε συνηθίσει καλά στο αγιορειτικό πνεύμα. Θα έλεγε κάποιος σκεπτόμενος με ανθρώπινο τρόπο ότι ο π. Σωφρόνιος αδικήθηκε πνευματικά, έστω και για το μικρό διάστημα που έλειπε στις εργασίες.

Όμως δεν ήταν έτσι, διότι η διαρκής διάθεσή του από δόκιμος ακόμα στο Σταυροβούνι, ήταν να θυσιάζεται, αυτός για τους αδελφούς του, να μιμείται Αυτόν που έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

Ο πατήρ Σωφρόνιος χαρακτηριζόταν σε όλη την επί γης ζωή του από υπερβάλλουσα αγάπη για τον κόπο και την θυσία για τους άλλους κατά μίμηση της θυσίας του Χριστού. Με την μεγάλη αυτή φιλότιμη θυσία του είλκυε επάνω του την αγάπη του Χριστού που τώρα εκδηλωνόταν σε διαφορετικό τελείως επίπεδο, αφού έκανε υπακοή σε έναν τόσο θεοφόρο Γέροντα, όπως είχε καταρτιστεί με τους πνευματικούς αγώνες του.

Έτσι όσες φορές συνέβαινε να κουραστεί πολύ, με κίνδυνο να λυγίζει η υπομονή του, ή κορυφωνόταν κάποια πνευματική απορία του, τότε, γράφει ο ίδιος, ερχόταν «ένα γραμματάκι από τον Γέροντα με την τακτική γραμμή Σκήτη-Δάφνη. Εκεί έβρισκα γραμμένη την κατάστασή μου και γιατί και από πού μου προήλθαν αυτά που είχα και με απασχολούσαν.
Το παράδοξο είναι ότι πριν ακόμα ανοίξω το γράμμα, γινόταν μέσα μου αλλοίωση και όλα τα λυπηρά χάνονταν και γέμιζα χαρά πνευματική.
Δεν με απασχολούσε πλέον τίποτε από όσα μέχρι πριν λίγο με έπνιγαν και με καταπίεζαν!
Αυτό γινόταν μερικές φορές χωρίς γράμμα και μόνο με την αίσθηση της παρουσίας του Γέροντος, με τρόπο υπερφυσικό. Το καταλάβαινα πάντοτε, όταν με πλησίαζε με τρόπο που δεν δεχόταν καμμία αμφισβήτηση».

Στο τέλος του γράμματος ο Γέροντας συνήθως του έγραφε, «πρόσεχε να μη αφήνης τα δεματάκια που σου στέλνω να γυρίζουν πίσω».

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού, “Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός, (1.7.1921-1.7.2009), έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.