Ο έφιππος Άγιος Δημήτριος επιφέρει καίριο πλήγμα στον πολεμοχαρή Σκυλογιάννη
Η πιο διαδεδομένη εικόνα του Αγίου Δημητρίου τον παριστά «καβαλλάρη» σε κόκκινο άλογο, να κτυπά με το ακόντιό του έναν εχθρό. Αυτός δεν είναι άλλος από τον πολεμοχαρή τσάρο των Βουλγάρων Ιωαννίτζη, τον γνωστό στους Βυζαντινούς «Σκυλογίαννη». Ο θάνατός του κατά Θεία Δίκη έγινε τον Οκτώβριο του 1207, τις παραμονές της επιθέσεώς του στην Αγιοδημητριοφρούρητη Θεσσαλονίκη μας. Δεν σκότωσε, λοιπόν, με τα όπλα του ο Άγιος τον Σκυλογιάννη, αλλά δι’ ευχών του Αγίου προστάτου της πόλεως ο θάνατός του επήλθε από ασθένεια λίγο πριν εκείνος επιτεθεί στην όμορφη και πολύφερνη αυτή νύμφη του Θερμαικού.
Ο Σκυλογιάννης, λοιπόν, πέθανε από πλευρίτιδα, αλλά ο θάνατός του αποδόθηκε σε παρέμβαση του Αγίου, του φρουρού και προστάτου της Πόλεως, Μυροβλύτου, Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.
Σε ιστορικό κείμενο του Σταυρακίου αναφέρεται όραμα, όπου ο Άγιος εμφανίσθηκε να ρίχνει το κοντάρι του στον σκληρό πολιορκητή, για να σώσει τον λαό της πόλεώς του.
Το παράδοξο είναι ότι το βουλγαρικό έθνος τίμησε τρομερά τον Άγιο Δημήτριο, τον θεώρησε προστάτη του, εμψυχωτή του κατά την τουρκοκρατία, και μάλιστα βουλγαρική βιογραφία του αναφέρει, κάνοντας αναχρονισμό, πως ο πατέρας του ήταν Βούλγαρος. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για το πως οι Βούλγαροι έβλεπαν τον Σκυλογιάννη, αφού τίμησαν και οικειοποιήθηκαν τον Άγιο, ο οποίος κατά τους Βυζαντινούς, έβαλε τέρμα στην βασιλεία του δικού τους βασιλιά.
Στο πρόσωπο του Αγίου Δημητρίου η Θεσσαλονίκη βλέπει τον ανύστακτο προστάτη της, τον ελευθερωτή της, αφού η απελευθέρωσή της από τους Τούρκους το 1912 συνέπεσε με την ημέρα της μνήμης του. Η εικόνα του εφίππου Αγίου Δημητρίου, πάνω στο κόκκινο άλογο, αγαπήθηκε πολύ, γιατί ενσαρκώνει τα ελληνικά ιδεώδη της παλληκαριάς και της λεβεντιάς.
