Εις κοινωνίαν του Αγίου σου Πνεύματος

Μέσα στους δαιμωνιώδεις και πειρασμικούς καιρούς που ζούμε, εις το μέσον της πανδημίας, με το κακό να θριαμβεύει και να περιπολεί στους δρόμους, για να θυμηθούμε τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, με όλο τον τρόμο να μας κατακυριεύει, έχουμε οδηγηθεί πρώτα στην απαγόρευση της κοινωνίας και επικοινωνίας και συνάντησής μας με τους ανθρώπους, και έπειτα στην απαγόρευση ή την «υπονόμευση» της μυστικής κοινωνίας μας με τον Θεό.

Έτσι, τελούντες μέσα στον τρόμο, απέχουμε της μυστηριακής ζωής και αδυνατούμε να μεταλάβουμε των Θείων Δώρων, με τις εκκλησίες κλειστές, έως και απαγορευμένες, στον μητροπολιτικό ελληνισμό.

Σκέφτομαι, με όλα αυτά, πως ο άνθρωπος αναφέρεται εν τω κόσμω κοινωνώντας πρώτα με τους ανθρώπους και έπειτα με τον Θεό. Αυτό που οι νεότεροι υπαρξιακοί φιλόσοφοι ονομάζουν ως εκστατικότητα της υπάρξεως. Ο άνθρωπος, υπάρχοντας μέσα στον κόσμο, διανοίγεται ή αναφέρεται πρώτα προς τους ανθρώπους και έπειτα προς τον Θεό. Θυμίζω εδώ εκείνο το παλαιότερο κοινωνείν του Ηρακλείτου, σε αντίθεση προς το ιδιάζειν και τον κοινό ή ξυνό λόγο που μας συνέχει.

Σκέφτομαι, σε συνέχεια όσων σημειώσαμε πιο πάνω, πως ο Λόγος του Θεού, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, Εσταυρώθη, Ετάφη και Ανέστη διά την ημών Σωτηρίαν. Λέω, λοιπόν, να αντιγράψω τη συγκλονιστική ευχή του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων:

«Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην και αναίμακτον λατρείαν, και παρακαλούμέν σε και δεόμεθα, και ικετεύομεν. Κατάπεμψον το Πνεύμά σου το Άγιον εφ’ ημάς, και επί τα προκείμενα δώρα ταύτα. Και ποίησον τον μεν άρτον τούτον, τίμιον Σώμα του Χριστού σου. Αμήν. Το δε εν τω ποτηρίω τούτω, τίμιον Αίμα του Χριστού σου. Αμήν. Μεταβαλών τω Πνεύματί σου τω Αγίω. Αμήν. Αμήν. Αμήν. Ώστε γενέσθαι τοις μεταλαμβάνουσιν εις νήψιν ψυχής, εις άφεσιν αμαρτιών, εις κοινωνίαν του Αγίου σου Πνεύματος, εις Βασιλείας ουρανών πλήρωμα, εις παρρησίαν την προς σε, μη εις κρίμα ή εις κατάκριμα. Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχών, Προφητών, Αποστόλων, Κηρύκων, Ευαγγελιστών, Μαρτύρων, Ομολογητών, Εγκρατευτών, Διδασκάλων, και παντός πνεύματος δικαίου εν πίστει τετελειωμένου. Εξαιρέτως της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας».

Η Θεία, λοιπόν, Μετάληψις, η μετάληψις των τιμίων Δώρων, του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, αποβλέπει ή οδηγεί τους μεταλαμβάνοντας, πρώτα σε μεταστροφή του βίου. Στη μεταμέλεια, στη ριζική αλλαγή της ζωής και στη νήψιν, την ίαση και τη θεραπεία. Όπως μας δίδαξαν άλλοτε μυστικώς οι νηπτικοί πατέρες. Μαζί μ’ αυτά, η άφεσις των αμαρτιών ημών. Και εξόχως και εξαιρέτως η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Η κοινωνία μας με τον Θεό!

Όλη αυτή η κοινωνία μάς πληρώνει και μας γεμίζει με τη Βασιλεία των Ουρανών, τον τόπο του παραδείσου, τον οποίο προγευόμαστε. Γι’ αυτό η παρρησία προς τον Θεόν. Ο αγιασμός μας, δηλαδή. Και όλα αυτά «μη εις κρίμα ή εις κατάκριμα». Προκειμένου να αποφύγουμε την καταδίκη μας και να οδηγηθούμε στη σωτηρία.

Στέκομαι, ακόμα, σε εκείνο το «Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων» κλπ. που αποκαλύπτει την ενότητα της Εκκλησίας, τη Σύναξη ζώντων και κεκοιμημένων, καθώς για τον Κύριο και την Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Το πλήρωμα της Εκκλησίας άνω και κάτω. Εν ουρανώ και επί γης.

Σκέφτομαι αυτήν ακριβώς την υπαρκτική και μεταφυσική πληρότητα, όπως την αναδεικνύει και φωτίζει η Ευχαριστιακή Σύναξη ημών των Ορθοδόξων Χριστιανών. Να, παραμυθία και η ελπίδα. Εις τον αιώνα. Γιατί, όσα συντελούνται μυστηριακώς, τελούν εις την αιωνιότητα, πέραν του χρόνου ως παρόντος, και μας εισάγουν στον τόπο του παραδείσου. Στον άλλο τόπο, όπου η Ευλογημένη Βασιλεία του πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.