Η σκέτη κουταμάρα!

1 Μαρτίου 2021

Δεν είναι η ζωή μας «άγραφος χάρτης», όπου αρχίζουμε, μόλις γεννιόμαστε, να καταγράφουμε την ιστορία του προσώπου μας. Έχουμε ρίζες, προγόνους που μας κληρονομούν τα πάθη και τα χαρίσματά τους, τις αναπηρίες και τις αρετές τους. Σ’ αυτά προσθέτονται, αναπόφευκτα, και τα δικά μας ελαττώματα όπως και τα δικά μας προτερήματα.

Στην πραγματικότητα, ο καθένας μας έχει ένα «εγώ» που καθορίζεται από κληρονομικές και επίκτητες καταστάσεις. Το σημαντικό σ’ αυτό το «εγώ» είναι η προσπάθεια που γίνεται να το υπερβούμεν φτάνοντας στην αγάπη, ή να το αφήσουμε να κυριαρχήσει και να γίνει κέντρο της ύπαρξης.

Ο εγωκεντρισμός είναι το αντίθετο της αγάπης, ώστε αυξανόμενο το ένα να μειώνεται το άλλο. Ο εγωκεντρικός, δηλαδή, άνθρωπος, έχοντας κέντρο τον εαυτό του, αδιαφορεί για τους άλλους, τους χρησιμοποιεί και τους θεωρεί εμπόδιο για την ευτυχία του. Είναι μόνος, χωρίς ουσιαστική σχέση, γι’ αυτό και δεν έχει χαρά ούτε πληρότητα.

Ο άνθρωπος που αγαπά, δεν σκέφτεται το χρόνο, την ξεκούρασή του ούτε το οποιοδήποτε κέρδος του. Χαίρεται να κοινωνεί με τον «άλλον» που θεωρεί αδελφό του, χωρίς να λογικοποιεί τα αισθήματα αγάπης που έχει.  Είναι ο εαυτός του, γι’ αυτό και είναι αληθινός, ταπεινός. Δεν νιώθει ότι κάνει κάτι μεγάλο και σημαντικό, γι’ αυτό και οι άλλοι κοντά του δεν νιώθουν να μειονεκτούν.

Είναι αυτονόητο ότι αυτός που αγαπά βιώνει τη φυσιολογική του κατάσταση, αφού κοινωνεί με τους ανθρώπους ως εικόνα του Τριαδικού Θεού που είναι κοινωνία αγάπης τριών ομοουσίων προσώπων, ενώ ο εγωκεντρικός άνθρωπος ζει ψευδαίσθηση ευτυχίας μέσα στην αντικοινωνική απομόνωσή του. Επιδιώκει την κενή δόξα – κενοδοξία – ,την κενή χαρά, την κενή ευτυχία στα πράγματα του κόσμου τούτου. «Τελικά ο εγωισμός είναι σκέτη κουταμάρα»[1], κατά τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη.

Μπορεί να καταλαβαίνουμε τι θα ήταν καλό για τον εαυτό μας να ζήσουμε, αλλά για να το ενεργοποιήσουμε χρειάζεται η θέλησή μας. Κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να θέλουμε, ακόμα κι αν είναι «για το καλό μας». Ο Χριστός μίλησε για την ελευθερία ως προϋπόθεση να Τον ακολουθήσουμε και να ζήσουμε τη Ζωή Του.

Η πληθώρα των αγίων, όπως διαβάζουμε στα Συναξάρια ή μαθαίνουμε γι’ αυτούς που ζήσαν πρόσφατα, δεν ήταν χωρίς ελαττώματα. Κανείς, όμως, δεν δέχτηκε τον αγιασμό και τη Χάρη του Θεού έχοντας εγωισμό. Όλοι είχαν ταπείνωση και αγάπη.

Η συνειδητοποίηση του εγωισμού ως «σκέτης κουταμάρας», αφού μας οδηγεί εκεί που δεν θέλουμε στο βάθος της καρδιάς μας και η θέληση ν’ αρχίσουμε την αλλαγή, θα μας φέρουν στην ανατολή μιας νέας μέρας, της μέρας του Θεού της Αγάπης που θα είναι και μέρα δική μας. Τότε, σιγά – σιγά και με τη βοήθειά Του θα μεταβαίνουμε από τον εγωκεντρισμό στην αγάπη, δηλαδή από το σκοτάδι στο Φως, γευόμενοι την απόλαυση και τη χαρά του Παραδείσου από τώρα.

[1] Βίος και Λόγοι, Ι. Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σ. 327.

isagiastriados.com