Οὐδέν σχόλιον…

Πολλές φορές το άκουσα από τα χείλη σου:

«τα πολλά λόγια είναι φτώχεια».

Στις στιγμές της πολυλογίας, μου επαναλάμβανες με αγάπη:

«Ὁμιλήσας πολλάκις μετενόησα. Σιωπήσας οὐδέποτε».

Μία εύγλωττη σιωπή όλη η πορεία σου, παππού.

Παράδειγμα προς αποφυγήν ήταν για σένα το φαίνεσθαι του βίου.

Στάση ζωής το, «εἰ καλῶς εἴρηται τό λάθε βιώσας» (Πλούταρχος). Αγγελομίμητη και δοξολογική η καθημερινότητά σου.

Παπάς, πατέρας ή παππούς; Μακάρι και να ΄ξερα πώς πρέπει να σε αποκαλέσω.

Διάβηκαν 60 χρόνια, άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς…

Στα καλά, «οὐδέν σχόλιον…» έλεγες και δοξολογούσες τον Θεό.

Στις κατηγορίες, «οὐδέν σχόλιον…», έλεγες και δοξολογούσες τον Θεό.

Στις λοιδορίες, «οὐδέν σχόλιον…», έλεγες και δοξολογούσες τον Θεό.

Στις ανακρίβειες, «οὐδέν σχόλιον…», έλεγες και δοξολογούσες τον Θεό.

Ένα χαμόγελο πάντα συντρόφευε την κάθε σου κουβέντα.

Ένας λόγος παρηγοριάς και ελπίδας η κάθε στιγμή μαζί σου.

Ήρθε ο καιρός να φτερουγίσεις για την αιωνιότητα.

Κι άρχισαν οι αποκαλύψεις.

Όλοι μας θα έχουμε να θυμόμαστε.

Ήρθε η ώρα όμως παππού, και όλοι εμείς πρέπει να διατυπώσουμε ένα «μοναδικόν σχόλιον», την κατάθεση των βιωματικών μας εμπειριών μαζί σου. Κι αυτό, για να γίνεις παράδειγμα προς μίμησιν και να καταλάβουμε όλοι μας πως κληρικοί με τέτοια βιωτή σαν τη δική σου, κοσμούν την Εκκλησία και βοηθούν το λογικό ποίμνιο να γνωρίσει τον Χριστό, ο οποίος είναι ο Μόνος Σωτήρας του κόσμου.

Το ως άνω κείμενο δημοσιεύεται με αφορμή την εις Κύριο εκδημία του π. Ιωακείμ Μπιτούνη, ενός άοκνου εργάτη του Ευαγγελίου ο οποίος με ποιμαντική διάκριση οδήγησε πολλούς ανθρώπους στην Εκκλησία, δίδαξε με το παράδειγμά και τη σιωπή του και άσκησε την ελεημοσύνη αθόρυβα και κρυφά, όπως μαρτυρούν μετά την κοίμηση του πολλοί από τους ευεργετημένους. Ας γίνει ένα καλό παράδειγμα για όλους μας εν όψει της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.