Άγιος Ιωάννης: Ο Θεός με αργοπορία έδινε στην Άννα για να την κάμει λαμπρότερη!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, (13ος αιώνας) Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου Αγίου Όρους.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Περί της Άννας»
[Μητέρας του προφήτη Σαμουήλ]
Ομιλία πρώτη
(Απόσπασμα)

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=320256

Για τούτο ενώ εκείνη στενοχωριόταν, ο Θεός την ανεχόταν, γι’ αυτό με αργοπορία έδινε, ώστε με τον τρόπο της γέννησης να την κάμει λαμπρότερη, για να φανερώσει την φιλοσοφία.

Γιατί ενώ ενώ προσευχόταν, δεν θυμήθηκε την αντίζηλο, δεν κατάγγειλε τις λοιδορίες της, δεν παρουσίασε τις ντροπές, δεν είπε: πάρε για μένα εκδίκηση από κείνη την κακή και πονηρή γυναίκα· πράγμα που κάνουν πολλές γυναίκες· αλλά χωρίς να θυμηθεί εκείνες τις ντροπές, προσευχόταν μονάχα για τα συμφέροντα της.

Αυτό κάνε και συ, άνθρωπε, κι όταν δεις εχθρό να σε λυπεί, προς εκείνον μη βγάλεις απ’ το στόμα σου κανένα πικρό λόγο, ούτε να προσευχηθείς εναντίον του, επειδή σου είναι απεχθής· αλλά αφού μπεις μέσα στο σπίτι και γονατίσεις, κι αφήσεις δάκρυα, παρακάλεσε τον Θεό να διαλύσει την αθυμία, να σβήσει τη λύπη.

Πράγμα βέβαια που έκανε και κείνη, κι από την εχθρά γυναίκα καρπώθηκε πάρα πολλά. Γιατί εκείνη συνέπραξε για να γεννηθεί το παιδί. Και κατά ποιο τρόπο, εγώ θα σας πω: Επειδή ντρόπιασε, έθλιψε, κι έκαμε μεγαλύτερη την οδύνη, εξ αιτίας της οδύνης η προσευχή αναδόθηκε με περισσότερη αφοσίωση, η προσευχή καλοδιάθεσε τον Θεό και τον έκαμε να συγκατανεύσει, κι έτσι γεννήθηκε ο Σαμουήλ.

Ώστε, αν αγρυπνούμε, οι εχθροί όχι μόνο εμάς δεν θα μπορέσουν καθόλου να μας βλάψουν, αλλά και θα ωφελήσουν πάρα πολύ, βοηθώντας καθ’ όλα να γίνουμε μεις σπουδαιότεροι, μονάχα αν από την αθυμία που μας προξενούν, φέρνουμε τους εαυτούς μας όχι προς λοιδορίες και βρισιές αλλά προς προσευχές.

Αφού δε γέννησε το παιδί, τ’ ονόμασε Σαμουήλ, δηλαδή, «Άκουσμα Θεού». Επειδή από το ότι εισακούστηκε, κι εξ αιτίας της προσευχής τον απόκτησε κι όχι φυσιολογικά, εναπόθεσε στην ονομασία του παιδιού, σα σε χάλκινη στήλη, την ανάμνηση της ευεργεσίας. Και δεν είπε, ας του δώσουμε τ’ όνομα του πατέρα του, ή του θείου, ή του παπού ή του προπάπου· αλλ’ εκείνος που τον χάρισε, αυτός, λέει, ας τιμηθεί με την ονομασία του παιδιού.

Αυτήν ζηλέψετε, γυναίκες, αυτήν, άνδρες ας μιμηθούμε, κι ας δείχνουμε τόσο μεγάλη επιμέλεια για τα παιδιά, έτσι ας ανατρέφουμε τους βλαστούς, και μ’ όλα τ’ άλλα, και με το λόγο της σωφροσύνης. Γιατί για τίποτα δεν χρειάζεται να μελετούν προσεκτικά και να φροντίζουν οι νέοι τόσο, όπως για χάρη της σωφροσύνης και της σεμνότητας. Γιατί αυτό το πάθος κατ’ εξοχήν πειράζει εκείνες τις ηλικίες· κι αυτό που κάνουμε στα λυχνάρια, το ίδιο ας τηρούμε και στα παιδιά.

Λοιπόν, πολλές φορές συνιστούμε σε θεραπαινίδα που ανάβει λυχνάρι να μη το βάλει κοντά εκεί όπου υπάρχουν καλάμια, ή χορτάρι, ή κάτι τέτοιο, μήπως κάποτε, ενώ εμείς δεν προσέχουμε, αφού κάποια σπίθα ξεφύγει και πέσει, και αρπάξει όλη εκείνη η ύλη φωτιά, κατακάψει ολάκερο το σπίτι· αυτή τη φροντίδα ας έχουμε και για τα παιδιά, και ας μη τ’ αφήνουμε κοντά, όπου θεραπαινίδες ανήθικες, όπου κορίτσια άσωτα, όπου δούλοι ακόλαστοι, αλλ’ ας δίνουμε εντολή και ας εξασφαλίζουμε, έστω κι αν έχουμε τέτοια θεραπαινίδα, ή γειτονική, ή κάποια παρόμοια απλώς, ώστε ούτε να ιδούν ούτε να συνομιλούν οι νέοι, ώστε να μην ανάψει ολάκερη την ψυχή του παιδιού, σπίθα πεσμένη από κει, και γίνει η συμφορά αδιόρθωτη.

Ας τους απομακρύνουμε όχι μονάχα από θεάματα αλλά κι από ακούσματα μαλθακά και ανήθικα, για να μη γοητεύεται απ’ αυτά η ψυχή τους· ούτε να τους οδηγούμε σε θέατρα, ούτε σε συμπόσια και μεθύσια, για μας οι νέοι ας φυλάγονται περισσότερο κι από τις κλεισμένες στο σπίτι παρθένες. Γιατί τίποτα δε στολίζει τόσο εκείνη την ηλικία, όπως το στεφάνι της σωφροσύνης και το να έλθεις σε γάμο κρατώντας τον εαυτό σου καθαρό από κάθε ασέλγεια.

Έτσι θα τους γίνονται κι οι γυναίκες ποθητές, αν η ψυχή δεν έχει ζήσει νωρίτερα την πορνεία, μήτε είναι διεφθαρμένη, όταν ο νέος γνωρίζει μονάχα κείνη τη γυναίκα που έχει ενωθεί μαζί του με γάμο.

Έτσι θα τους γίνονται κι γυναίκες ποθητές, αν η ψυχή δεν έχει ζήσει νωρίτερα την πορνεία, μήτε είναι διεφθαρμένη, όταν ο νέος γνωρίζει μόνο εκείνη τη γυναίκα που έχει ενωθεί μαζί του με γάμο. Έτσι γίνονται και οι έρωτες θερμότεροι, και η εύνοια γνησιώτερη, και η φιλία ακριβέστερη, όταν οι νέοι κατευθύνονται με τέτοια προφύλαξη προς τον γάμο.

Όσο βέβαια γι’ αυτά που τώρα γίνονται, δεν είναι γάμος αλλά απλούστατα, εμπόριο χρημάτων και καπηλεία. Γιατί όταν ο νέος είναι διεφθαρμένος πριν το γάμο, και μετά το γάμο πάλι επιθυμεί άλλη γυναίκα, πες μου, ποιο είναι τ’ όφελος του γάμου; Η τιμωρία λοιπόν είναι μεγαλύτερη, η αμαρτία ασυχώρετη, όταν ενώ υπάρχει γυναίκα στο σπίτι, ντροπιάζει τον εαυτό του σε πόρνες και διαπράττει μοιχεία. Γιατί μετά τη γυναίκα, κι αν είναι πόρνη εκείνη που καταστρέφεται μαζί με τον έγγαμο, η πράξη είναι μοιχεία.

Αυτά γίνονται δε και μετά το γάμο τρέχουν προς τις ελαφρών ηθών γυναίκες, επειδή δεν φρόντισαν πριν απ’ το γάμο να σωφρονούν. Από κει προέρχονται και καυγάδες, και κατηγορίες, κι ανατροπές οικογενειών, και καθημερινοί διαπληκτισμοί· από την αιτία αυτή ο έρωτας προς τη γυναίκα κρυφά διαρρέει και μαραίνεται, επειδή η πορνική συντροφιά τον παραλύει.

Ώσπου να μάθει να σωφρονεί, θα θεωρήσει τη γυναίκα του ως πιο ποθητή απ’ όλες, και θα την κοιτάξει με πολλήν ευμένεια, και θα ομονοήσει σταθερά μαζί της, όταν δε υπάρχει ειρήνη κι ομόνοια, όλα τα αγαθά θα μπουν μέσα σε κείνο το σπίτι.

Για να οικονομούνται, λοιπόν, καλά όσα μας αφορούν στον κόσμο αυτό, και μαζί μ’ αυτά να πετύχουμε και τη βασιλεία των ουρανών, ας φροντίζουμε και για τους εαυτούς μας και για τα παιδιά, ιδιαίτερα γι’ αυτή την εντολή, ώστε να μη προσέλθουμε σε κείνο τον πνευματικό γάμο ντυμένοι βρώμικα ρούχα, αλλά ν’ απολαύσουμε με πολλή παρρησία την τιμή που περιμένει εκεί τους άξιους· που μακάρι όλοι εμείς να πετύχουμε, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που μαζί του, δόξα, τιμή και εξουσία στον Πατέρα και στο Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Από τον τόμο «Ιωάννου του Χρυσοστόμου έργα. Κείμενον – Μετάφρασις, τόμος έβδομος, Ερμηνευτικά Β’». Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Κώστας Ε. Τσιρόπουλος. Γενική επιμέλεια Κων. Λουκάκη. Εκδόσεις ο «Λόγος», Αθήνα 1972.