Η συμπόρευση με τον Γεννηθέντα Χριστό μας

Μένει ἐνεός ὁ ἄνθρωπος μπροστά στό μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως.  Ἀδυνατεῖ νά συλλάβει τό πέλαγος τῆς ἀγάπης τῆς οὐράνιας φιλανθρωπίας, προκειμένου ἡ ἀνθρώπινη φύση νά ἀποκατασταθεῖ καί νά ὁδηγηθεῖ στή σωτηρία.

Ἀποτελεῖ ὑψίστη εὐλογία στή ζωή μας ὅτι μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νά λατρεύουμε τόν ΄΄ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντα ΄΄ , Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Χριστό μας, ὁ Ὁποῖος στό πρόσωπο Του ἕνωσε τήν κτιστή καί φθαρτή φύση μας μέ τήν ἄκτιστη Θεότητά Του . ΄΄ Καί ὁ λόγος ἔγινε σάρκα ἄτρεπτα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τήν Ἁγία Μαρία, τήν Ἀειπάρθενο καί Θεοτόκο ΄΄ μᾶς λέγει ὁ ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί συνεχίζει λέγοντας ὅτι ΄΄ ἀναδεικνύεται ὁ Χριστός μεσίτης μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων ὁ μόνος φιλάνθρωπος, ἀφοῦ ἔγινε ἡ σύλληψή του στήν ἄχραντη μήτρα τῆς Παρθένου ὄχι ἀπό θέλημα ἤ ἀπό ἐπιθυμίας ἤ ἀπό συνάφεια μέ ἄνδρα ἤ ἀπό γέννηση ἡδονική, ἀλλά ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τήν πρώτη γέννηση τοῦ Ἀδάμ. Καί γίνεται ὑπήκοος στόν Πατέρα καί στή δική μας ἀνθρώπινη φύση πού πῆρε ἀπό μᾶς, γιά νά θεραπεύσει τήν παρακοή μας γιά νά γίνει γιά μᾶς ὑπόδειγμα ὑπακοῆς, ἔξω ἀπό τήν ὁποία δέν μποροῦμε νά πετύχουμε τή σωτηρία ΄΄ .

Ἄλλος Σωτήρας γιά τό ἀνθρώπινο γένος πρό  τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ μας οὔτε ὑπῆρξε ἀλλά καί οὔτε θά ὑπάρξει.  Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Μοναδικός, ὁ Ἀνεπανάληπτος, ὁ τέλειος Θεός καί ὁ τέλειος ἄνθρωπος, ὁ Μέγας Εὐεργέτης  τῆς ἀνθρωπότητος , ὁ Λυτρωτής καί Παρηγορητής τῶν ψυχῶν μας.  Ἐκεῖνος πού ἦλθε ἀνάμεσά μας γιά μᾶς φέρει ἀληθινή χαρά καί εἰρήνη στή ζωή μας καί ὁ Ὁποῖος θά ἔλθει καί πάλι στό τέλος τῆς ἱστορίας μέ κάθε δόξα, γιά νά ἐξαφανίσει τελειωτικά τό μυστήριο καί τό κράτος τῆς ἀνομίας τοῦ Ἀντιχρίστου καί στή συνέχεια νά κρίνει τήν οἰκουμένηκαί μακάρι νά μᾶς κατατάξει καί στά δεξιά Του.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἰατρός πού μᾶς προσφέρθηκε  μέσα ἀπό τό Πανάσπιλο πρόσωπο τῆς Παναγίας μας διά  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἦλθε γιά νά θεραπεύσει τίς ψυχικές καί σωματικές μας πληγές, πού δημιούργησε ἡ ἀπομάκρυνση μας ἀπό τό Θεό Πατέρα. Γι’ αὐτό μᾶς παρέδωσε τήν Ἐκκλησία Του, πού εἶναι τό σῶμα Του καί πού λειτουργώντας ὡςπνευματικό θεραπευτήριο μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητανά ἁγιαζόμεθα μέ τό γεγονός τῆς μεταλήψεως τοῦ Τιμίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦμας καί τῆς συνεχοῦς μετανοίας . Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία γι’αὐτό ὑπάρχει πρωτίστως. Γιά νά σώζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τίς παγίδες τοῦ πονηροῦ καί νά τόν ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο καί τή Βασιλεία Ἀποτελεῖ τραγικό γεγονός νά μήν ἔχει συνειδητοποιήσει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἡ  ὕπαρξή του του χωρίς τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει κανένα νόημα. Εἶναι ἄδικο καί πολύ λίγο γιά ἐκεῖνον νά ταυτίζεται μόνο μέ ἄψυχα καί ὑλικά πράγματα ἤ στήν καλύτερη περίπτωση μέ τήν ἐπιστήμη, τίς τέχνες καί γράμματακαί νά ἔχει λησμονήσει ὅτι εἶναι εἰκόνα Θεοῦ. Ἰδού, λοιπόν, καίἡ ὀδύνη τῆς ἀνθρωπότητος ! Ἐξορίζοντας τόν ἀληθινό Θεό ἀπό τή ζωή του ὁ ἄνθρωπος παραμορφώνεται. Γίνεταιὀρθολογιστής, εἰδωλολάτρης , ἐγωϊστής, ἰσχυρογνώμων, σαρκολάτρης, ὑλιστής καί δέν κάνει τίποτε ἄλλο παρά νά θωπεύει τόν πνευματικά ἄρρωστο ἑαυτό του. Λατρεύοντας τό χρῆμα, τήν ἀνθρώπινη δόξα καί τίς παράλογες ἐπιθυμίες τῆς σάρκας ἐθίζεται σέ ἕναν τρόπο ζωῆς πού τόν ὁδηγεῖ πολύ μακριά ἀπό τή Θεογνωσία. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δυστυχῶς δέν διψᾶ γιά ἀληθινή σχέση μέ τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Τά πάθη καί οἱ ἁμαρτίεςτου ἔχουν σκοτίσει τόσο πολύ τό νοῦ του καί ἔχουν λάβει τέτοιες μεγάλες διαστάσεις στήν ὕπαρξή του, ὥστε νά θεωροῦνται πλέονφυσιολογικές καταστάσεις.

Δέν ἀσχολεῖται μέ τήνὑγεία ἤ μή τῆς συνείδησεώς του, πού εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ μέσα μας κατά τούς Πατέρες. Ἀδιαφορεῖ γιά τήδυσοσμία πού ἀναδύεται ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῶν παθῶν πού φωλιάζουν στόν ἐσωτερικό του κόσμο, προσκολλημένος ταυτόχρονα  σέ ὅλα τά ἄλλα.Ἡ λέξη ΄΄ μετάνοια ΄΄ δέν ἔχει θέση στή ζωή του ἀλλά καί οὔτε τόν συγκινεῖ καί τόν προβληματίζει. Θέλει καί ἐπιμένει νά προχωρεῖ ρηχά, ἐπιφανειακά, ἐπικρίνοντας μόνο τούς ἄλλους καί τήν κοινωνία καί ὄχι τόν ἑαυτό του, πορευόμενος χωρίς φόβο Θεοῦ  καί ἀπορρίπτοντας κάθε πίστη καί ἐλπίδα στήν μεταθανάτια ἐμπειρία.

Αὐτό, ὅμως, δέν εἶναι ζωή. Δέν  μᾶς  ἔπλασε ὁ Θεός γιά νά πεθαίνουμε καί νά μήν ζοῦμε ἀληθινά.Εἴμαστε φυσικά σέ θέση νά τό κάνουμε ἐξαιτίας τῆς ἐλευθερίας πού μᾶς ἔδωσε – ἔστω καί σχετικῆς λόγῳ τῆς κτιστότητος-ἀλλά σίγουρα διακυβεύεται ἡ αἰώνια προοπτική μας. Μᾶς δημιούργησε γιά νά εἴμαστε μαζί Του καί νά συμπορευόμεθα μέ Ἐκεῖνον. Αὐτή ὀφείλει νά εἶναι ἐδῶ στή γῆ ἡ λαχτάρα μας καί ὁ πόθος μας. Νά μιμούμεθα ὅσο γίνεται τό Χριστό μας, ὁ Ὁποῖος εἶναι γεμάτος ἀπό ἀγάπη, καλωσύνη, ταπείνωση, μακροθυμία, συγχωρητικότητα καί ἀνεξικακία, ἀποτελώντας τήν Πηγή κάθε καλοῦ καί ἀγαθοῦ καί ὁ Ὁποῖος θά δοξάσει στήν αἰωνιότητα τούς ἐκλεκτούς Του.

Μποροῦμε, ὅμως, νά μιλᾶμε γιά συμπόρευση μέ τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεό καί  γιά ἕνωση μαζί Του; Μποροῦμε, γιατί αὐτόἀκριβῶς τό δικαίωμα μᾶς τό ἔδωσε τό ἀδιάψευστο στόμα Του, ὅταν εἶπε ΄΄ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι ΄΄ ( Μάρκ. 8, 34 ) καί ἀφοῦ ἡ ἴδια ἡ  Ἁγία Γραφή μᾶς προτρέπει ΄΄ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί ΄΄ ( Λευϊτ. 20, 7 καί Α’ Πετρ. 1, 16 ).

Αὐτόν τό δρόμο ἀκολούθησαν τόσοι καί τόσοι ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι κατενόησαν ὅτι ἡ ζωή τους ἐπάνω σ’αὐτόν τόν κόσμο ἔχει ἀξία καί νόημα , ὅταν συμπορεύεται καί μιμεῖται ἐλεύθερα τόν Γεννηθέντα , Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα  Χριστό. Μπροστά σέ τόσο μεγάλο καί ὑψηλό προορισμό ἄφησαν τά πάντα , σταύρωσαν τόν παλαιό τους ἑαυτό, κόσμησαν μέ ἀρετές τή ζωή τους, θεώρησαν τίς ἡδονές καί τά ὅλα τά καλάτοῦ κόσμου ὡς ἀνάξια λόγου καί σκύβαλα, ἀντιμετωπίζοντας εἴτε τόν μαρτυρικό εἴτε τόν ὁσιακό θάνατότους μέ θάρρος καί χαρά, διότι ἦταν ἐκείνη ἡ ὡραία πύλη, πού θά τούς ὁδηγοῦσε στή αἰώνια συγκατοίκησή τους μέ τό Χριστό, τόν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας ,πού τόσο πολύ ἀγάπησαν στήν παροῦσα ζωή.

Ἄς μήν λησμονοῦμε , ὅμως, ὅτι ἡ συμπόρευση μέ τό Χριστό δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Ἡ ἁγιότητα , πού εἶναι τελικά δῶρο Θεοῦ, κατορθώνεται δύσκολα. Χρειάζεται συνεχόμενος πνευματικός ἀγώνας καί μιά διαρκῆ πάλη, προκειμένου νά ὑποχωρεῖ συνεχῶς ὁ παλαιός μας ἑαυτός μέρα μέ τή μέρα ὅλο καί πιό πολύ καί νά μορφώνεται στήν καρδιά μας ὁ Χριστός.

Ὅλοι μας ἔχουμε πάθη , μικρά καί μεγάλα. Κανένας θνητός δέν εἶναι ἀναμάρτητος. Ἡ ὅσο γίνεται καλύτερη αὐτογνωσία καί ἡ αὐτοκριτική – ἄν καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄβυσσος – θά μᾶς βοηθήσει μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ νά βλέπουμε καθαρά τά λάθη μας καί τά ἁμαρτήματάμας , νά τά πολεμοῦμε γενναῖα καί νά τά ἐξομολογούμεθα καθαρά κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ μας.Λέγει κάποιος ἅγιος: ΄΄  ἐάν δέν δίναμε σημασία στούς λογισμούς πού ἐνσπείρει στό νοῦ μας ὁ διάβολος, ἐάν τούς ἐξομολογούμασταν στόν ἱερέα καί ἄν κάναμε σωστή ἐξομολόγηση σέ ὅλα δέν θά εἴχαμε καμμιά ταραχή καί ἄγχος στή ζωή μας ΄΄. Ἐπίσης ἡ εὐλογημένη νηστεία, ἡ προσευχή, πού εἶναι τό ΄΄ὀξυγόνο τῆς ψυχῆς ΄΄,  οἱ ἀγρυπνίες πρός Χάριν τοῦ Χριστοῦ μας, οἱ γονυκλισίες καί τά δάκρυα γιά τίς ἁμαρτίες μας ἀποτελοῦν ἰσχυρά φάρμακα στό ἀγώνα μας γιά τή σωτηρία. Τό νά μήν κάνουμε καμμία προσπάθεια νά  ἀποβάλλουμε τά πάθη ἤ νά τά ἀντιμετωπίζουμε ἐπιπόλαια οὔτε συμφέρει οὔτε ὠφελεῖ τήν ψυχή μας. Εἶναι ἀνάγκη ὑπαρξιακή νά συμπορευθοῦμε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό μας , γιά νά φθάσουμε στήν πνευματική τελείωση.

Συμπόρευση μέ τό Χριστό σημαίνει ἀποδοχή παντοῦ καί πάντοτε τοῦ ἁγίου θελήματός Του. Σημαίνει προσοχή στό τί βλέπουμε, τί ἀκοῦμε , τί λέμε, ἀγαπώντας τή σιωπή καί τήν περισυλλογή.Ἄν δέν ἀφήσουμε, ὅμως,στήν ἄκρη τό ὑπερφίαλο ἐγώ μας δέν θά μπορέσουμε ποτένά ἀγαπήσουμε τό Θεό , τίς ἐντολές Του καί κατ’ ἐπέκταση τόν πλησίον μας καί ἔτσι νά συμπορευθοῦμεἀληθινά μαζί Του. Χρειάζεται ἀπό τήν πλευρά μας μιά ἡρωϊκή ἔξοδο ἀπό τόν συνήθως παραπονούμενο καί πικραμένο συνεχῶςἑαυτό μας, γιά νά ἀκολουθήσουμε τόν Ἐνανθρωπήσαντα Κύριο. Εἶναι ἀπαραίτητο νά ἐγκαταλείψουμε τή φιλαυτία μας καί νάγίνουμε αὐθεντικοί, γνήσιοικαί ἀληθινοί ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Νά ἔχουμε ἕνα πρόσωπο παντοῦ καί πάντοτε. Δέν εἶναι παράλογο νά παρουσιαζόμαστε ἄλλοι ἀπό αὐτό πού εἴμαστε , γιά νά σχηματίζουν οἱ ἄλλοι καλή γνώμη γιάμᾶς ! Ἐάν δέν εἴμαστε καλοί τότε γιατί νά ἔχουμε ἀπαίτηση ἀπό τούς ἄλλουςνά λένε καλά λόγια γιά μᾶς .

Ἐάν πάλι μέ ὁποιονδήποτε τρόπομᾶς ἀδικοῦν καί δέν ἀναγνωρίζουν τίς ἀρετές μας καί πάλι δέν πειράζει . Ἀρκεῖ πού τίς βλέπει ὁ Θεός . Ἄν καί εἶναι ὡραῖο πράγμα στόν ἄνθρωπο νά ἔχειπάντοτεἕναν καλό λόγο γιά ὅλους καί εἰδικά νά ἐπαινεῖ ἐκείνους πού πράγματι τό ἀξίζουν . Αὐτό δείχνει ὅτι δέν κατέχεται ἀπό ζηλοφθονία, ὅτι ἔχειμεγαλεῖο καρδιᾶς καί  πολλά ἀποθέματα ἀγάπης καί καλωσύνης στό ἔσω κόσμο του . Ἄλλωστε ὅτι ἔχεις αὐτό καί δίνεις . Ὅταν μέσα σου κυριαρχεῖ τό σκοτάδι εἶναι δύσκολο νά ἐκπέμψεις φῶς. Ὅπως καί ὅταν ἡ ψυχή σου λούζεται στό φῶς εἶναι ἀδύνατον νά κυριαρχήσει τό σκοτάδι στό περιβάλλον πού ζεῖς καί κινεῖσαι.

Ὁ Κύριος ὡς συμπορευόμενοι μαζί Του μᾶς θέλει ταπεινούς , γιατί Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τῆς ταπείνωσης.Νά , λοιπόν, τί λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος γι’ αὐτό: ΄΄ Ἀπό βρέφος πού ἦταν ὁ Κύριος δέν Τόν ἔβαλαν σέ κλίνη, ἀλλά στό σπήλαιο, μέσα στή φάτνη τῶν ἀλόγων. Πέρασε τήν παιδική Του ἡλικία στό σπίτι τοῦ ξυλουργοῦ καί τῆς φτωχῆς μητέρας Του, κάνοντας ὑπακοή σ’ Ἐκείνη καί στόν μνηστήρα της. Διδασκόταν καί ἄκουγε μαθήματα πού δέν εἶχε ἀνάγκη νά τά ἀκούσει. Ἔθετε ἐρωτήσεις καί μέ τίς ἐρωτήσεις αὐτές θαύμαζαν τή σοφία Του. Ὑποτάχθηκε στό Βαπτιστή Ἰωάννη καί δέχθηκε βάπτισμα ὁ Δεσπότης ἀπό τόν δοῦλο. Δέν ἀντιστεκόταν σέ κανέναν ἀπ’ αὐτούς  πού ἐπαναστατοῦσαν ἐναντίον Του, οὔτε ἀνέτεινε τή θεία καί ἄρρητη ἐξουσία Του σέ κάποιον, ἀλλά ὑποχωροῦσε σ’ ὅποιον ἐναντιωνόταν σ’ Αὐτόν, σάν νά ἦταν ἐκεῖνοι δυνατότεροι ἀπό τόν Ἴδιο. Καί ἐπέτρεπε στήν πρόσκαιρη ἐξουσία νά φανερώνει τή δύναμή της. Μπροστά στούς Ἀρχιερεῖς στεκόταν ὡς κατάδικος. Ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνα ὑπέμεινε δίκη καί, μολονότι μποροῦσε νά ἀποδείξει ὅτι  ψεύδονται οἱ συκοφάντες Του, ὑπέμεινε μέ σιωπή τή συκοφαντία της. Τόν ἔφτυναν δοῦλοι καί παιδιά ἄξεστα καί ἀνάγωγα. Τόν παρέδωκαν στό θάνατο, καί μάλιστα σέ θάνατο ἀτιμωτικό καί ἐπονείδιστο. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ Κύριος πέρασε τά στάδια τῆς ζωῆς Του ὡς ἄνθρωπος, ἀπό τή γέννησή Του μέχριτό τέλος. Καί μετά ἀπ’ ὅλες αὐτές τίς ταπεινώσεις, φανέρωσε ὁ Κύριος τή δόξα Του καί συνδόξασε ὅλους ἐκείνους πού πέρασαν καί αὐτοί τή ζωή τους ἄδοξα ὅπως Ἐκεῖνος ΄΄.

Ἡ ἀλαζονεία καί τό προσποιητό ἀποτελοῦν ἀπεχθεῖς πράξεις ὄχι μόνο γιά τό Θεό ἀλλά καί γιά τούς συνανθρώπους μας. Ἡ ἁπλότητα καί ἡ καλωσύνη θά συγκινοῦν καί θά μαγνητίζουν πάντοτε τούς ἀδελφούς μας. Ἀκόμη καί τούς πιό δύσκολους. Οἱ πονηρίες , οἱ ἰδιοτέλειες , ἡ ὑποκριτική συμπεριφορά  , τά ψεύτικα χαγόμελα , οἱ ἐπιφανειακές εὐγένειες, τό φαίνεσθαι καί ὄχι τό εἶναι, ὁ φόβος νά μήν ὑπάρξει τσαλάκωμα στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιάνά σχηματίσουν οἱ ἄλλοι διαφορετική γνώμη ἀπό αὐτό πού  πραγματικά κάποιοςεἶναι δέν μπορεῖ νά ἔχουν θέση στή ζωή τοῦ ἀληθινοῦ καί συνειδητοῦ χριστιανοῦ, διότιδείχνουν ὅτι ὑπάρχει πολύ ἐγωϊσμός, πού ὁδηγεῖ φυσικά στόν ἀντίποδα τῆς συμπορεύσεως μέ τόν Νηπιάσαντα Χριστό μας.

Ὁ Χριστός κατοικεῖ μόνο στούς ταπεινούς. Καί εἶναι καλύτερα μᾶς λέγει ὁ ἅγ. Ἰσαάκ ὁ Σῦρος ΄΄νά βρεῖς τήν ταπείνωση ἀπό τό νά ἀνασταίνεις νεκρούς ΄΄ καί νά μήν ψάχνεις μᾶς ἀναφέρει ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Σιναϊτης  ΄΄ προγνῶστες τοῦ μέλλοντος καί θαυματοποιούς ἀλλά ἀνθρώπους πού νά ἔχουν ἀγάπη καί ταπείνωση ΄΄. Ἡ ὑψίστη ἀρετή τῆς ταπείνωσης, πού ἀποτελεῖ τό θεμέλιο ὅλων τῶν ἀρετῶν βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού θεωροῦν ὅτι εἶναι ἀνάξιοι ἀκόμη καί γιά τήν παροῦσα ζωή, ὅπως μᾶς λέγει μιά εὐχή τῆς Ἐκκλησίας μας καί φυσικά δέν γίνεται ταπεινός καί οὔτε μπορεῖ κάποιος νά ἀγαπήσει ἀνιδιοτελῶς χωρίς τή Χάρη τοῦ Θεοῦ .

Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί . Ὁ Θεός, ὅμως, δέν μᾶς ἄφησε. Γράφει τά ἑξῆς ὁ Συκουτρῆς στό Συμπόσιο τοῦ Πλάτωνος: ΄΄ Ἐάν ὁ Σατανᾶς ρωτοῦσε τό Θεό : γιατί ἀγαπᾶς τούς ἀνθρώπους, πές μου ἕνα λόγο, ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι εἶναι καί ἔτσι. Δέν βλέπεις τά χάλια τους;Σίγουρα θά τόν ἔφερνε σέ δύκολη θέση . Ποῦ νά δικαιολογήσεις μιά τέτοια ἀγάπη;  Ποῦ νά βρεῖς λόγο νά αἰτιολογήσεις τήν ἀγάπη πρός τόν ἁμαρτωλό; Πού τά πάντα μά τά πάντα δείχνουν ὅτι ἀξίζει γιά κάθε περιφρόνηση καί ὄχι γιά ἀγάπη. Ἀκριβῶς τότε ἀποδεικνύεις ὅτι ἀγαπᾶς σωστά καί ἐλεύθερα. Καί δέν ἀγαπᾶς , διότι πρέπει νά ἀγαπήσεις, ἀγαπᾶς , διότι ἐλεύθερα θέλεις νά ἀγαπήσεις ΄΄.

Γι’ αὐτό πολύ εὔστοχα ἀναφέρεται: ΄΄ Ἐάν βγάλετε τήν ἀγάπη πρός τόν ἁμαρτωλό τό Εὐαγγέλιο πέφτει. Γιατί τό νά ἀγαπᾶς τόν δίκαιο καί τόν καλό εἶναι ἀναπόφευκτο. Τό νά ἀγαπᾶς, ὅμως, τόν ἁμαρτωλό καί νά πεθαίνεις γι’ αὐτόν, ὅπως ἔκαμε ὁ Χριστός ὑπερβαίνει τόν ἀνθρώπινο νοῦ ΄΄ ( Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης ) .

Εἶναι ἀλήθεια ὄτι ὁ ἄνθρωπος χωρίς ταπείνωση ,ἀγάπη καί μετάνοια δένζεῖ ἀληθινά ἔστω καί ἄν ὑπάρχει βιολογικά. Εἶναι πνευματικά νεκρός ἔστω καί ἄν ἔχει κοσμική σοφία καί εἶναι πλούσιος σέ ὑλικά ἀγαθά. Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ καρδιακά βρίσκεται πάντοτε δίπλα στόν συνάνθρωπό του , τόν καλό καί δίκαιο, τόν ἐνάρετο καί ἁμαρτωλό. Δέν κάνει διακρίσεις καί οὔτε ἀγαπᾶ μέ προϋποθέσεις. Μιμεῖται τόν Ἴδιο τόν Χριστό, πού ἀγάπησε τόσο πολύ ὅλους καί εἰδικά τούς ἁμαρτωλούς, λυπούμενος φοβερά γιά τήν ἀμετανοησία τῶν Φαρισαίων. Δέν εἴμαστε ἐμεῖς κριτές τῶν ἄλλων . Πρέπει μόνοτόν ἑαυτό μας νά κρίνουμε. Τούς δέ ἄλλους νά μήν τούς πικραίνουμε, νά μήν τούς πιέζουμε, νά μήν στενοχωροῦμε, νά μήν τούς ἐκθέτουμε, νά σκεπάζουμε τά ἁμαρτήματά τους καί τότε θά εἴμεθα ἀληθινοί συνοδοιπόροι στή μαρτυρική ζωή τοῦ Χριστοῦ μας.

Ὁ διάβολος φυσικά ποτέ δέν ἡσυχάζει καί οὔτε θά μᾶς ἀφήσει χωρίς νά μᾶς πειράζει, προκειμένου νά μᾶς παγιδεύει καί νά μᾶς ὁδηγεῖ ἐκεῖ, ὅπου θέλει . Καί ἀσφαλῶς μακριά ἀπό τή Χάρη καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτός εἶναι ὁ στόχος του πάντοτε καί ἐκεῖ ἀποβλέπει  , διότι μισεῖ θανάσιμα καί τό Θεό καί τόν ἄνθρωπο.  Δέν ἔχει, ὅμως , ἐξουσία πάνω μας ,  ἐάν ἐμεῖς δέν ἐπιτρέψουμε σ’ αὐτόν νά μᾶς αἰχμαλωτίσει μέ τούς λογισμούς του καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν πραγμάτωση τῆς ἁμαρτίας, γιατί δέν θά πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἁμαρτία συντελεῖται ἀπό μᾶς καί ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐλεύθερη βούλησή μας.

Ὁ ἀγωνιζόμενος πιστός ὀφείλει νά γνωρίζει πολύ καλά ὅτι ἀπό τή στιγμή πού θά ἀποφασίσει νά βαδίσει τό δρόμο τῆς μιμήσεως καί συμπορεύσεως μέ τόν Χριστό  θά πονέσει, θά δώσει αἷμα γιά  νά λάβει πνεῦμα, θά ματώσει ἡ καρδιά του γιά νά μπορέσει νά καθαρισθεῖ ἀπό τήν ἐμπαθῆ ζωή του καί γιά νά φέρει γενναῖα  τήν ἄρση τοῦ προσωπικοῦ του σταυροῦ.Λέγει κάποιος  ἅγιος : ΄΄ ὅταν σέ περικυκλώνουν τά βάσανα καί οἱ θλίψεις θά πρέπει νά παρηγορεῖς καί νά ἐνισχύεις τήν ψυχή σου,ἐπαλαμβάνοντας τή ρήση τοῦ Κυρίου μας πρίν τή Σταύρωσή Του: ΄΄ νά μήν πιῶ τό ποτήρι πού ὅρισε ὁ Πατέρας γιά μένα ; ΄΄

Σήμερα πού ὁ κόσμος βρίσκεται σέ μεγάλησύγχυση , πού οἱ στόχοι του βρίσκονται ἐγκλωβισμένοι στό πεδίο τῆς ἀμεσότητας καί τῆς ὁριζόντιας μόνο προοπτικῆς του,πού ΄΄ δέν γνωρίζει γιατί ζεῖ ΄΄ , πού τό κοσμικό πνεῦμα ἔχει διεισδύσει ἀκόμη καί στούς χριστιανούς, μέ ἀποτέλεσμα ἀντί νά ἐπηρεάζουν ἐκεῖνοι τόν κόσμο μέ τά θεάρεστα ἔργα τους γίνεται τό ἀντίθετο,  ἄς παρακαλέσουμε τόν Ἐνσαρκωθέντα γιά τή σωτηρία μας Κύριό μας πρωτίστως νά μᾶς λυπηθεῖ καί στή συνέχειανά μᾶς φωτίζει ὅλους,  νέους καί μεγάλους, νά μᾶς ἐλεεῖ , νά μᾶς συγχωρεῖ καί νά μᾶς ὁδηγεῖστήν ἐπίγνωση τῆς ἀληθείας Του.

*Ἐκφωνήθηκε στήν αἴθουσα τῆς ΄΄ Εὐσέβειας ΄΄  ( Μυτιλήνη, 21- 12- 2015)