Η 1η Κοινότητα των Ιεροσολύμων: Το πρότυπο της χριστιανικής αγάπης

Μετά την καταστροφή της πόλης των Ιεροσολύμων με την επανάσταση των Ζηλωτών μαζί με τους Σαδδουκαίους το 66 μ.Χ. υπήρξε η ανάγκη να συσταθεί μια κοινότητα που θα συγκροτείται από ανθρώπους κοινών πεποιθήσεων και θα προσφέρει μια ασφάλεια.  Η μήτρα αυτής της Κοινότητας ήτανΙουδαϊκή.  Οι πρώτοι κάτοικοι αυτής της κοινότητας ήταν κυρίως Ιουδαιοχριστιανοί και αργότερα εντάχθηκαν σ’ αυτήν Ελληνιστές Χριστιανοί[1].

 Την οργάνωση την ανέλαβαν οι Απόστολοι και την ποιμαντική της μέριμνα την είχε ο Ιάκωβος ο Αδελφοθέος γιατί είχε αποστολική αυθεντία με οικουμενική προοπτική[2]. Έτσι έγινε ο πρώτος επίσκοπος της Κοινότητας αυτής.  Τον Ιάκωβο τον βοηθούσαν στο ποιμαντικό έργο κάποιοι επιλαχόντες κάτοικοι που επελέγησαν ως ‘’πρεσβύτεροι’’. Αυτοί ήσαν οι κύριοι υπεύθυνοι για την εξυπηρέτηση των διάφορων αναγκών που προέκυπταν. Αργότερα ύστερα από σφοδρές διαμαρτυρίες των χηρών των Ελληνιστών Χριστιανών, αποφάσισαν να πλαισιώσουν τους πρεσβύτερους με εφτά διακόνους που προέκυψαν ύστερα από εκλογή[3]. Αυτές οι προσπάθειες κρίθηκαν αναγκαίες για την εύρυθμη λειτουργία της κοινότητας.

Οι άνθρωποι αυτής της πρώτης οργανωμένης κοινωνίας ζούσαν μαζί[4] και μοιράζονταν τα πάντα[5]. Έτσι  η λειτουργία της  κοινότητας στηρίζονταν στην αρχή της κοινοκτημοσύνης[6]. Αυτή η αρχή έρχονταν ν’ εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο το υπόδειγμα της χριστιανικής αγάπης[7].  Αλλά δεν αφορούσε την παραγωγή, αλλά μόνο την κατανάλωση των προϊόντων.

 Βέβαια δημιουργήθηκαν προβλήματα ως προς την εφαρμογή της αρχής εξαιτίας της μη υποχρεωτικότητας της.Γι’ αυτό πολλές φορές κάποιος μπορεί να πουλούσε την περιουσία του και να μην πρόσφερε ολόκληρο το αντίτιμο[8]. Έτσιυπήρξαν καταγγελίες ως προς την ίση κατανομή των αγαθών και των πόρων.

Τέλος θα αναφερθούμε σε μια επιγραμματική συγκρισιολογία της  χριστιανικής κοινοκτημοσύνης με την κουμμουνιστική. Η χριστιανική κοινοκτημοσύνη στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση  του ανθρώπου και στην ορθή χρήση της, καθώς και στην εφαρμογή των χριστιανικών ιδεωδών. Στον Χριστιανισμό ο κυρίαρχος επί των αγαθών είναι ο Θεός, στον Κουμμουνισμό είναι ο άνθρωπος[9].

Αντί Επιλόγου

Για τον Χριστιανό η εργασία πρέπει να έχει μια ωφέλεια και ένα σκοπό. Το επάγγελμα είναι μια εκλογή που απορρέει από τη φυσική κλίση που έχει ο καθένας μας και αποτελεί ένα θείο δώρο. Η εργασία είναι μια προσωπική αποστολή του καθενός που στοχεύει στην ικανοποίηση του συλλογικού κοινού καλού. Για τον άνθρωπο κύριο μέλημα του είναι η μεταβολή του εγώ στο εμείς. Η εργασία και ο πλούτος πρέπει να διατηρούν τον πνευματικό τους χαρακτήρα ακέραιο και αναλοίωτοανέξαρτητου εποχής και συνθηκών. Ο άνθρωπος θα πρέπει να έχει πάντα στη θύμηση ότι τα παρόντα έχουν πρόσκαιρο χαρακτήρα. Δεν είναι αυτά που θα του προσφέρουν την πληρότητα που επιθυμεί, αλλά εκείνα που θα έρθουν να καλύψουν τις βιοτικές ανάγκες του τώρα. Στόχος μας δεν είναι η πλήρη άφεση στις ηδονές και στα πλούτη που οδηγούν στην απληστία και στην πλεονεξία, αλλά στην ικανοποίηση του αισθήματος προσφοράς. Γιατί για έναν πραγματικό Χριστιανό θα του ήταν δύσκολο να κοιμηθεί, αν γνώριζε για την δυστυχία του διπλανού του.Εμείς είμαστε έτσι και αλλιώς διαχειριστές του κόσμου και των αγαθών, και όχι ιδιοκτήτες. Η πενία του Χριστού πρέπει να είναι το απόλυτο παράδειγμα βιώσης του παρόντος. Ο άνθρωπος θα πρέπει να προσανατολίζεται στην διαρκή επικοινωνία με τον Δημιουργό του. Ίσως τελικά, η 1^η Κοινότητα των Ιεροσολύμων να είναι η λύση σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Απέναντι στην λαίλαπα των επιπτώσεων που έχει αποφέρει η αμαρτία στις ζωές μας είναι η πνευματική καταξίωση και ο πνευματικός πλούτος.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

Παραπομπές:

[1]. Παύλου Ν.,Η πρώτη Χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων: Συμβολή στην ιστορία του πρώιμου Χριστιανισμού, Λάρισα 2008 σ. 5:<<Επομένως η πρώτη χριστιανική ομάδα που ιδρύθηκε στην Ιερουσαλήμ, αποτελούνταν από τους μαθητές, τους 120 πρώτους οπαδούς της κίνησης και από αυτούς που πίστεψαν την ημέρα της Πεντηκοστής.>>

[2]. Φειδάς Ι. Β., Εκκλησιαστική Ιστορία Α’ : Απ’ αρχής μέχρι την Εικονομαχία, Αθήνα 2002, σ. 37: <<Η πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσόλυμων οργανώθηκε ταχέως από τους αποστόλους και ανατέθηκε η ποιμαντική της μέριμνα στον Ιάκωβο τον αδελφοθέο , λόγω της συγγένειας του προς τον Κύριο.>>

[3].  Πραξ 6,1:<<δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦν το ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν.>>

[4]. Παύλου Ν., Η πρώτη Χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων: Συμβολή στην ιστορία του πρώιμου Χριστιανισμού, σ. 10:<< Συνδετικός της κρίκος ήταν η διδασκαλία των Αποστόλων, η κοπή του άρτου και οι προσευχές.>>

[5].Ό.π., σ. 10:<<Τα αγαθά ήταν κοινά για την ομάδα…>>

[6]. Μαντζαρίδης Ι. Γ., Χριστιανική Ηθική ΙΙ, σ. 452: <<Η χριστιανική κοινοκτημοσύνη διαφέρει πολύ από την κουμμουνιστική. Το αξίωμα στον Χριστιανισμό είναι,  <<καθετί που μου ανήκει είναι και δικό σου>>, ενώ το αξίωμα στον Κουμμουνισμό είναι, <<καθετί που σου ανήκει είναι και δικό μου>>. Η χριστιανική κοινοκτημοσύνη στηρίζεται στην ελεύθερη και αυθόρμητη συγκατάθεση, ενώ η κουμμουνιστική στην εξωτερική επιβολή και τον καταναγκασμό. Επιπλέον η χριστιανική κοινοκτημοσύνη αναγνωρίζει ως πραγματικό κύριο των αγαθών τον Θεό, ενώ η κομμουνιστική τον άνθρωπο.>>

[7]. Μαντζαρίδης Γ. Ι., Κοινωνιολογία του Χριστιανισμού, σ. 305:<<Το πνεύμα της χριστιανικής αγάπης στην αρχέγονη κοινότητα των Ιεροσολύμων εκφράστηκε με την κοινοκτημοσύνη.>>

[8]. Πραξ 5, 1-4 :<<  Ἀνὴρ δέ τις Ἁνανίας ὀνόματι σὺν Σαπφείρῃ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ ἐπώλησε κτῆμα 2 καὶ ἐνοσφίσατοἀ πὸ τῆς τιμῆς, συνειδυίας καὶ τῆς γυναικός αὐτοῦ, καὶ ἐνέγκας μέρος τι παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων ἔθηκεν. 3 εἶπε δὲ Πέτρος· Ἁνανία, διατί ἐπλήρωσεν ὁ σατανᾶς τὴν καρδίαν σου ψεύσασθαί σε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ νοσφίσασθαι ἀπὸ τῆς τιμῆς τοῦ χωρίου; 4 οὐχὶ μένον σοι ἔμενε καὶ πραθὲν ἐν τῇ σῇ ἐξουσίᾳ ὑπῆρχε; τί ὅτι ἔθου ἐν τῇ καρδίᾳ σου τὸ πρᾶγμα τοῦτο; οὐκ ἐψεύσω ἀνθρώποις, ἀλλὰ τῷ Θεῷ.>>

[9]. Μαντζαρίδης Ι. Γ., Χριστιανική Ηθική ΙΙ, σ. 452