Η μεγάλη ευλογία των κυρηναίων

Ο Χριστός οδηγούμενος στον τόπο του μαρτυρίου, τον φρικτό Γολγοθά, ανθρωπίνως δεν άντεχε άλλο να σηκώνει τον βαρύ Σταυρό. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες «αγγαρεύουσι παράγοντά τινα Σίμωνα Κυρηναίον, ερχόμενον απ’ αγρού, τον πατέρα Αλεξάνδρου και Ρούφου, ίνα άρη τον σταυρόν αυτού»[Μάρκ. 15,21], δηλ. αγγαρεύουν τότε έναν περαστικό που γυρνούσε από το χωράφι του γιανα σηκώσει τον Σταυρό του Ιησού. Ο κουρασμένος από την αγροτική δουλειά Σίμωνας ο Κυρηναίος υποχρεώθηκε να σηκώσει το βάρος. Τον κατέγραψε έτσι και το ευαγγέλιο και η ιστορία. Το όνομά του ευλογήθηκε, η πράξη του επαινέθηκε. Αναπάντεχα έγινε εκείνος που πρόσφερε ανακούφιση στον προς τη θυσία οδεύοντα λυτρωτή της ανθρωπότητος. Δεν αντέδρασε, δεν αρνήθηκε. Ευχαρίστως πρόσφερε τον δικό του ώμο να σηκώσει το ξύλο που σε λίγο θα γινόταν το αγιώτερο σύμβολο του κόσμου, το Τίμιο Ξύλο. Δεν είχε επίγνωση της λυτρωτικής θυσίας του Θεανθρώπου. Είχε όμως ανθρωπιά και συμπόνια. Αν δεν είχε, η θεία πρόνοια δεν θα του επεφύλασσε αυτή την ξεχωριστή ευλογία.

Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι στη, ζωή τους σηκώνουν δυσβάσταχτο σταυρό. Όπως ο Χριστός έχουν κι εκείνοι την ώρα της κάμψεως ή της απώλειας των δυνάμεων που διαθέτουν. Γονατίζουν από το βάρος και είναι στα πρόθυρα της αποθάρρυνσης. Τότε ο Κύριος που γνωρίζει τα των καρδιών, που γνωρίζει μέχρι που φθάνουν οι δυνάμεις μας, προνοεί. Παρέχει στους πλησίον την ευκαιρία να πάρουν τη μεγάλη ευλογία της κυρηναϊκής μετοχής στο βάρος του σταυροί) των άλλων.

Εάν δεν υπάρξει ανταπόκριση, είναι σαννα ξεγλιστρούσε η να ξέφευγε ο Σίμων ο Κυρηναίος από τους Ρωμαίους, αλλά θα έχανε τη μοναδική ευλογία. Εάν ανταποκριθεί ευχαρίστως, τότε του έχει προσωπική «υποχρέωση» ο Χριστός, διότι μας δίδαξε·«εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»[Ματθ. 25,40], δηλ. αφού το κάνατε για έναν από τους άσημους αδελφούς μου, το κάνατε για μένα. Οίδιος ο Χριστός είναι στο πρόσωπο του πάσχοντος αδελφού, του«αίροντος τον σταυρόν αυτού».

Επειδή αυτό το γνωρίζουν οι ενσυνείδητοι χριστιανοί, δέχονται πρόθυμα να γίνουν κυρηναίοι των άλλων. Άλλωστε γνωρίζουν ήδη εμπειρικά οι ίδιοι την άρση σταυρού ή με απόλυτη βεβαιότητα περιμένουν ότι θα περάσουν από αυτήν και θα χρειασθούν Κυρηναίο.

Ο παραλυτικός της προβατικής κολυμβήθρας που αναφέρει το ευαγγέλιο [Ιωάν. 5,1-15], ήταν 38 χρόνια παράλυτος με την ελπίδα πως κάποιος θατον έσπρωχνε πρώτο στο θαυματουργό νερό μετά την ταραχή που θα έκανε ο άγγελος. Στα 38 χρόνια της υπομονής και της ελπίδος αλλά και του παράπονου «άνθρωπον ουκ έχω…», βρέθηκε ο Άνθρωπος. Ποιος άνθρωπος; ο Θεάνθρωπος!

Δεν υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση να μη βρεθεί ο προσωπικός ευεργέτης, ο προσωπικός Κυρηναίος του κάθε εσταυρωμένου με οιονδήποτε τρόπο, διότι παρακολουθεί τη ζωή του καθενός μας Εκείνος που πέρασε την οδό του μαρτυρίου.

Πηγή: Αρχιμ. Χρυσοστόμου Παπαδάκη, Επί το Άροτρον, Αθήνα 2021.