Άγιος Ιερώνυμος, Είχε χαρά στη ψυχή του και κατά κάποιον τρόπο ήθελε να πηδά από τη χαρά του!

Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957). Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γράφει Γέροντας περί αυτού [του οσίου Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτη]:

«Περισσότερον πετρέλαιον είχε κάψει εις τας αναγνώσεις όπου έκανε, παρά το νερό που είχε πιει.

Ήτο πάντοτε σιωπηλός διότι είχε την εσωτερικήν νήψιν.

Πολλάκις, όταν ήτο μόνος του, τα δάκρυα έτρεχαν από τους οφθαλμούς ποτάμι.

Ουδέποτε πλησίασε εις την φωτιά, αν κι έκανε τόσο πολύ κρύο.

Ουδέποτε έδωσεν ανάπαυσιν εις το σώμα του, αλλά καθήμενος έπαιρνε ολίγον ύπνον.

Και δεν δύναται γλώσσα ανθρωπίνη να διηγηθή την ακτημοσύνην του.

Αυτός ο μοναχός ήτο το στήριγμα της Μονής.

Και σύμβουλος έστω και εις την παραμικράν υπόθεσιν.

Αυτόν τον άνθρωπον, όπου ήτο γεμάτος ταπεινοφροσύνην, τον είχε καύχημα η Μονή, διότι κρυφά εσηκώνετο την νύκτα και εκαθάριζε τας «αναπαύσεις» [τις τουαλέτες] όλων των πατέρων.

Εις αυτόν ήρχοντο πολλοί αδελφοί, διά να τους συμβουλεύση. Αυτός όμως ταπεινούμενος, εσιώπα και δεν ωμιλούσε ιδικόν του λόγον, αλλά υπεδείκνυε με το δάκτυλό του τα βιβλία. Τόσο μεγάλη ήτο η ταπεινοφροσύνη του».

***

«Είχε χαράν μέσα εις την ψυχήν του, ηλλοιώθη το πρόσωπόν του, και τρόπον τινα ήθελε να πηδά από την χαράν του…

Μ’ εδίδαξε την αλφάβητον της Μοναχικής Πολιτείας, όπου μου έδωσε τόσον πόθον δι’ αυτήν, ώστε επρόσεχα να μην αθετήσω ούτε μίαν λέξιν και παραμικράν εντολήν που μ’ εδίδασκε…

Όταν προφέρωμεν το γλυκύτατον όνομα του Δεσπότου Χριστού, να προσέχωμεν εις τα πετεινά του ουρανού, όπου κελαδούν γλυκυλάλως μεν, αλλά προσέχουν να μη έρθη δυνατώτερον και πονηρότερον πτηνόν και τα φάγη.

Έτσι και συ να προσέχης απ’ όλα τα μέρη των αισθήσεων, όπου δοξολογούν τον Θεόν, να μην έρθη κανείς δεξιός διάβολος και διά της οιήσεως ή υπερηφανίας σε βγάλη από το φίλτρον του Κυρίου…».

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσή, ο «Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, ο Γέρων της Αναλήψεως», έκδοση Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας.