Ο Κωνσταντίνος Πρωτοψάλτης (ακμή περ. 1777-†1862) υπήρξε από τους σπουδαιότερους πατριαρχικούς ψάλτες και υποστηρικτές της παλαιάς μεσοβυζαντινής γραφής έναντι του νέου συστήματος σημειογραφίας των Τριών Διδασκάλων. Χρημάτισε μαθητής του Γεωργίου του Κρητός και διακρίθηκε τόσο ως μελοποιός όσο και ως εκδότης σημαντικών μουσικών βιβλίων.Το πρώτο από τα έργα του είναι η έκδοση του αργού Αναστασιματαρίου του Πέτρου Πελοποννησίου (Κων/πολη 1839). Το δεύτερο, και σπουδαιότερο, είναι η μελοποίηση του Δοξασταρίου (Κων/πολη 1841, τόμ. Α΄ Δοξαστικά Ενιαυτού, τόμ. Β΄ Δοξαστικά Τριωδίου και Πεντηκοσταρίου, β΄ έκδοση 1863). Ο Κωνσταντίνος έχει μελοποιήσει ακόμη και πολλά Παπαδικά μέλη, όπως το Φως ιλαρόν κατ’ ήχον, ο πολυέλεος Λόγον αγαθόν ηχ δ΄, αργές και σύντομες Δοξολογίες κ.α.. Ωστόσο, τα σπουδαιότερα από τα μέλη του, και τα περισσότερo γνωστά, είναι τα Χερουβικά των Κυριακών κατ’ ήχον σε τρεις στάσεις, (μέγιστα, αργά και σύντομα), τα Κοινωνικά των Κυριακών επίσης κατ’ ήχον, τα οποία είθισται να διδάσκονται στις ανώτερες τάξεις οι σπουδαστές της βυζαντινής μουσικής. Το συνθετικό του έργο του δεν σταματά στα προαναφερόμενα αλλά περιλαμβάνει «συντμήσεις» παλαιότερων μελών, όπως τα «Ανοιξαντάρια» και το «Άνωθεν οι προφήται» του Κουκουζέλη που ψάλλονται κατά κόρον στις αγιορείτικες αγρυπνίες. Σημαντική είναι η συμβολή του στο τυπικό με την μνημειώδη έκδοση «Τυπικόν Εκκλησιαστικόν κατά το ύφος της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας» (Κων/πολη 1838).
Ο Πρωτοψάλτης του ι.ν. αγ. Θεοδώρων Συκεών, Νικόλαος Στάθης συνεχίζοντας το καλό έργο της ανάδειξης του αρίφνητου πλούτου της ιστορικής βυζαντινής μελοποιίας ερμηνεύει το Χερουβικό ύμνο σε μέλος Κωνσταντίνου Πρωτοψάλτου σε ήχο πλ. β΄. Ας τον ακούσουμε και ας γευτούμε το παλαιότροπο «κωνσταντίνικο» ύφος και την δεξιοτεχνική γραμμή των μελών του.
