Η «χαζοπλούσια» που διέπρεψε για την μεγάλη πραότητά της!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κάποιος από τους πατέρες μας διηγήθηκε·
Μία σύζυγος συγκλητικού ήλθε στους αγίους Τόπους να προσκυνήσει και όταν έφτασε στην Καισάρεια της άρεσε να ησυχάσει [να γίνει Μοναχή] εκεί.

Παρακαλούσε λοιπόν τον επίσκοπο λέγοντας:
– Δος μου μία μοναχή για να με παιδαγωγήσει και να μου διδάσκει τον φόβο του Θεού.

Αφού διάλεξε λοιπόν ο επίσκοπος μία ταπεινή μοναχή, της την παραδίδει.

Ύστερα από καιρό όταν τη συνάντησε ο επίσκοπος της λέγει:
– Πώς σου φάνηκε η μοναχή που σου έδωσα;

Αυτή είπε:
– Καλή είναι, όμως δεν ωφελεί πάρα πολύ την ψυχή μου, επειδή μου επιτρέπει να κάνω ό,τι θέλω εξαιτίας της ταπεινοσύνης της. Έχω ανάγκη να με μαλώνει και να μη μου επιτρέπει να κάνω ό,τι θέλω.

Ο επίσκοπος λοιπόν αφού βρήκε μία άλλη σκληρή μοναχή της την δίνει.

Αυτή την έλεγε· «Χαζοπλούσια» και άλλα παρόμοια μαλώνοντάς την.

Ύστερα απ’ αυτά πάλι την ρωτούσε ο επίσκοπος:
– Πώς είναι η μοναχή που σου έδωσα;

Αυτή του λέγει:
– Πραγματικά αυτή ωφελεί την ψυχή μου.

Και έτσι διέπρεψε για τη μεγάλη πραότητά της.

Από το βιβλίο του Δημητρίου Τσάμη, «Μητερικόν», τόμος Α’, έκδοση της Αδελφότητας «Η Αγία Μακρίνα», Θεσσαλονίκη 1990.