Οσία Πελαγία η διά Χριστόν σαλή, Στον καθένα έλεγε, με το δικό της τρόπο, αυτά που της αποκάλυπτε ο Θεός!

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν σαλή.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Δεν ευνοούσε ιδιαίτερα κανέναν η Πελαγία [οσία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν σαλή].

Είτε την κατηγορούσε κανείς είτε την επαινούσε, γι’ αυτήν ήταν το ίδιο.

Στον καθένα έλεγε, με το δικό της τρόπο, αυτά που της αποκάλυπτε ο Θεός, εκείνα που ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής του.

Με τον έναν ήταν ήπια, άλλον τον έψεγε, σ’ ένα τρίτο χαμογελούσε, από τον επόμενο απέστρεφε το πρόσωπό της.

Με τον ένα έκλαιγε, με τον άλλον αναστέναζε, άλλου έδινε καταφύγιο κι άλλους τους έδιωχνε.

Σε μερικούς δεν έλεγε κουβέντα, έστω κι αν περίμεναν όλη μέρα, ούτε καν τους έβλεπε.

Δεν είχαμε ησυχία από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ. Την κούραζαν πολύ με τα προβλήματά τους. Ένας της μιλούσε για το στρατό, άλλος για κάτι που έχασε, κι άλλοι για γάμο, για διάφορες στενοχώριες, για το θάνατο, για αρρώστιες, για ζώα, ανθρώπους κ.λπ.

Έρχονταν σ’ αυτήν με κλαψουρίσματα και στενοχώριες, δεν έπαιρναν καμιά απόφαση χωρίς να ζητήσουν τη γνώμη της.

Στο παραμικρό πρόβλημα που είχαν οι μοναχές, έτρεχαν σ’ αυτήν.

Πολλοί της έστελναν γράμματα και της ζητούσαν να τους απαντήσει.

Δεν της έμενε καθόλου χρόνος για ξεκούραση.

Κι όλοι ομολογούσαν πως, ό,τι τους έλεγε, έβγαινε αληθινό.

Είναι φανερό πως ο Θεός ο ίδιος την καθοδηγούσε να ζήσει, για να ωφελείται ο κόσμος.

Πώς να τους έδιωχνε κανείς;

Δε θέλαμε και να την αγριέψουμε, φοβόμασταν το Θεό.

Κι έτσι «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» είχαμε φούριες.

Σ’ άλλες περιπτώσεις, όσο εξαντλημένες κι αν ήμασταν, έπρεπε να κάνουμε υπομονή και να μη μιλάμε.

Και τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε;

Γριές και νέοι, άνθρωποι απλοί η σπουδαίοι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, όλοι έρχονταν να την δουν. Κι όλους τους δεχόταν σαν ίδιους.

Ο Θεός γνωρίζει αν ευνοούσε ιδιαίτερα κάποιον.

Εγώ δεν μπόρεσα να το διακρίνω.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα η διά Χριστόν σαλή», μετάφραση, επιμέλεια Πέτρος Μπότσης, Αθήνα