Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής, Ο ζήλος του υποτακτικού του και η διακριτική παρέμβασή του

Η συνοδεία του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή (καθιστός). Από αριστερά: π. Αθανάσιος, Γέροντας, π. Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης, Γέροντας, π. Αρσένιος, Γέροντας, π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός, π. Θεοφύλακτος, Γέροντας, π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Όταν ο παπα-Χαράλαμπος [Ιερομόναχος π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης, υποτακτικός του οσίου Ιωσήφ Ησυχαστή] αποφάσισε να μονάση, το καθημερινό πρόγραμμα της συνοδείας διαμορφώθηκε καθώς ήδη προαναφέραμε.

Όμως ο ίδιος ήταν ήδη σκληραγωγημένος και εξασκημένος από τον κόσμον. Για τον λόγον αυτόν, όταν εγκαταβίωσε ως δόκιμος, ενώ συνειδητοποίησεν ότι βρίσκεται με αγίους ανθρώπους, όμως ο θείος ζήλος τον παρακινούσε για περισσότερην άσκησιν.

Η πρώτη δοκιμασία με τις τρεις χιλιάδες μετάνοιες του φάνηκε σαν παιχνιδάκι και ενώ ετοιμαζόταν να συναγωνιστή και αυτόν ακόμα τον νονόν του [τον συνασκητή του οσίου Ιωσήφ Ησυχαστή, Γέροντα Αρσένιο], ο οποίος έφθασε ένα διάστημα μέχρι και 5.000 γονυκλισίες το εικοσιτετράωρο, ξαφνικά όμως προσέκρουσε στον διακριτικό βράχο, δηλαδή τον Γέροντά του.

Ο διακριτικός και έμπειρος Γ. Ιωσήφ, είχεν υπ’ όψιν το πατερικόν λόγιον «είδες νέον να τρέχη, κόψε του λίγο τα φτερά».

Χαρούμενος ο νέος αγωνιστής αναγγέλλει το νέο ρεκόρ: – Γέροντα, σήμερα έφθασα μέχρι τις 5.000 μετάνοιες.

Στην συνέχεια ανέμενε τον δίκαιον έπαινον του Γέροντά του για το άθλημα. Παραδόξως όμως με κάπως αυστηρό ύφος του απαντά ο Γέροντας:
– Και ποιος σου έδωσε την ευλογίαν αυτή ρε θεληματαρη, να κάμνης τόσες μετάνοιες; Δεν ξέρεις ότι ο κόπος σου, χωρίς ευλογία πήγε χαμένος;
– Μα, Γέροντα, εδώ για ν’ αγωνιστούμε δεν ήλθαμε; Τι ευλογία χρειάζεται;
– Και παραχρειάζεται.
– Καλά ας είναι· από σήμερα ας γίνεται τούτο με την ευλογία σας.
– Ευλογία; Δηλαδή εσύ θα μας κουμαντάρης! Λοιπόν, άκουσέ με καλά. Από σήμερα πάνω από χίλιες μετάνοιες απαγορεύεται αυστηρά.
– Αμάν, τι είναι αυτό Γέροντα· μ’ έκαψες!

-Αυτό που σου λέω εγώ και τα θελήματα να τ’ αφήνης στην άκρην!

Έτσι κι έγινε.

Πραγματικά ο Γέροντας διέβλεπε ότι κινδύνευε να πέση θύμα κλοπής από τα δεξιά (υπερηφανείας) ο νέος αγωνιστής, όταν στην ιδίαν αδελφότητα υπήρχαν αδελφοί οι όποιοι, για λόγους σωματικής ασθενείας, δεν μπορούσαν να κάμουν τόσες πολλές γονυκλισίες.

Αλλά και με το διορατικό του βλέμμα ο Γέροντας διέβλεπε τον κίνδυνον κάποτε να καταπέσουν οι σωματικές δυνάμεις του παπα-Χαράλαμπου, ο οποίος δεν ήταν και μικρός (ήδη τεσσαρακονταετής).

Γι’ αυτό και τον παρότρυνε να ρίξη το βάρος στην συγκέντρωσιν του νου και την κατανόησιν της αδειαλείπτου ευχής.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη, «Ιερομόναχος Χαράλαμπος Διονυσιάτης, Ο διδάσκαλος της νοεράς προσευχής».