Μέχρι θανάτου μπορούν να συγκρατηθούν οι άνθρωποι του Θεού, για να μη λυπήσουν τον αδελφό τους!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο Αββάς Ιωάννης με μερικούς ακόμη αδελφούς επήγαιναν να επισκεφθούν κάποια πολύ μακρινή σκήτη. Περπατώντας νυχτωθήκανε κι ο Μοναχός που τους είχαν δώσει για οδηγό έχασε το δρόμο.

Οι αδελφοί το κατάλαβαν κι ερώτησαν τον Γέροντα ιδιαιτέρως.
– Τι πρέπει να κάνωμε τώρα, Αββά; Αν εξακολουθήσωμε να προχωρούμε, κινδυνεύουμε να χαθούμε σ’ αυτήν εδώ την απέραντη έρημο.
– Αν δείξωμε πώς καταλάβαμε ότι έχασε το δρόμο θα ντραπή και θα στενοχωρεθή ο αδελφός, είπε ο αγαθός Γέροντας. Θα προφασιστώ καλλίτερα πως είμαι κουρασμένος και δεν μπορώ να περπατήσω άλλο και ας μείνωμε εδώ να ξημερώση.

Έτσι κι έκανε για να μη λυπήση τον αφηρημένο οδηγό τους.

Δώδεκα Μοναχοί περνούσαν για πρώτη φορά μιαν άγνωστη έρημο, Όταν ενύκτωσε, παραπλανήθηκε ο οδηγός τους κι ετράβηξε τον αντίθετο δρόμο. Οι αδελφοί το κατάλαβαν γρήγορα, αλλ’ ο καθένας τους ξεχωριστά αγωνίστηκε ολόκληρη τη νύχτα να μη το φανερώση, για να μη λυπήση τον οδηγό.

Όταν ξημέρωσε, είδε πια το λάθος του εκείνος.
– Συγχωρήστε με, αδελφοί, είπε σαστισμένος. Μου φαίνεται πως επήρα τον αντίθετο δρόμο.
– Το ξεύρομε, του αποκρίθηκαν εκείνοι, αλλά μη στενοχωρήσαι γυρίζομε πίσω.

Και χωρίς να δείξουν καμμία απολύτως δυσαρέσκεια, που είχαν περπατήσει όλη νύχτα άσκοπα μιαν απόστασι δώδεκα μιλίων, άρχισαν καινούργια πορεία.

Ο οδηγός, θαυμάζοντας την ευγένειά τους, έλεγε και ξανάλεγε:
– Μέχρι θανάτου μπορούν να συγκρατηθούν οι άνθρωποι του Θεού, για να μη λυπήσουν τον αδελφό τους.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Μοναχής †Θεοδώρας Χαμπάκη, «Γεροντικόν, Σταλαγματιές από την πατερική σοφία», έκδοση Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητας «Λυδία» Θεσσαλονίκη.