«Ο υπεραγαπών τον εαυτόν του δεν ημπορεί να αγαπήση τον θεόν όπως πρέπει»!

Όσιος Διάδοχος Επίσκοπος Φωτικής.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Του αγίου Ησαΐου του αναχωρητού.
Ας αγωνιζώμεθα λοιπόν αδελφοί, όσον δυνάμεθα, και ο Θεός ο πολυεύσπλαγχνος μας βοηθεί. Και εάν δεν εφυλάξαμεν την καρδίαν μας καθαράν από λογισμούς ρυπαρούς, όπως οι πατέρες μας, ας φυλάξωμεν τουλάχιστον τα σώματα ημών αναμάρτητα, όπως ζητεί ο Θεός, και ελπίζομεν ότι και εις τας ημέρας μας, της πνευματικής πτωχείας και πείνης, θα κάμη το ελεός του και εις ημάς, διά πρεσβειών των αγίων.

Του αγίου Ησυχίου του Πρεσβυτέρου.
Καθώς χωρίς μεγάλον πλοίον δεν ημπορείς να περάσης θαλάσσης πέλαγος, το ίδιον, δεν ημπορείς να αποδιώξης τους πονηρούς λογισμούς χωρίς προσευχής προς τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Διά τούτο, μοναχέ, μη αμελής και σε καταλάβη ο ύπνος του θανάτου, άλλα με το όνομα του Κυρίου κτύπα τους δαίμονας, και όπως είπεν ένας σοφός, το όνομα του Ιησού ας γίνη ένα με την αναπνοήν σου, και τότε θα πληροφορηθής την ωφέλειαν της ησυχίας.

Του μακαρίου Διαδόχου, Επισκόπου Φωτικής.
Ο υπεραγαπών τον εαυτόν του δεν ημπορεί να αγαπήση τον θεόν όπως πρέπει.

Εκείνος δε οπού δεν έχει φιλαυτίαν λογω της μεγάλης αγάπης του προς τον θεόν, ούτος πραγματικά αγαπά τον θεόν, διότι δεν ζητεί την ιδικήν του δόξαν, αλλά θέλει να δοξάζεται ο θεός.

Ψυχή η οποία είναι αφοσιωμένη εις τας κοσμικάς φροντίδας και δεν έχει ξεκόψει από
αυτάς, ούτε τον θεόν ημπορεί να αγαπήση όπως πρέπει, ούτε τον διάβολον να σιχαθή ως αρμόζει, διότι έχει ως σκέπασμα και βάρος επάνω της την φροντίδα της σαρκικής ζωής.

Του αυτού, περί πολυλογίας.
Όπως εις τα θερμά λουτρά, όταν ανοίγωνται αι θύραι φεύγει η θερμότης προς τα έξω, έτσι και η ψυχή, όταν άγαπα την πολυλογίαν, έστω και αν περί καλού ομιλή, χάνει την
αυτοεξέτασιν και κατάνυξιν και ο νους την μελέτην των θείων πραγμάτων, επειδή φεύγει εξ αυτού το άγιον Πνεύμα, ένεκεν του μετεωρισμού της πολυλογίας· ώστε η προσεκτική και διακριτική σιωπή είναι καλή.

Του αυτού, περί υπομονής εν ασθενεία.
Όπως το κηρίον, εάν δεν ζεσταθή αρκετά δεν σφραγίζεται, έτσι και ο άνθρωπος, εάν δεν δοκιμασθή και υποφέρη πόνους, κόπους και ασθενείας, δεν ημπορεί να λάβη παρά θεού την σφραγίδα της αρετής και την χάριν της υπομονής.

Του αυτού, περί μελλούσης ανταποδόσεως.
Οι τέλειοι εις την αρετήν και την προς τον θεόν αγάπην, ως επί νεφέλης μεταφέρονται εις την άλλην ζωήν και εις κρίσιν ουκ έρχονται, ως λέγει ο Απόστολος.

Όσοι δε έχουν πράξει εις την ζωήν των και καλά και κακά, αυτοί θα περάσουν από την θείαν κρίσιν και εκεί, εάν η ζυγαριά δείξη ότι τα καλά των έργα είναι περισσότερα των κακών, απαλλάσσονται της μελλούσης κολάσεως.

Από το βιβλίο, του Αρχιμανδρίτου Γαβριήλ Διονυσιάτου, Καθηγουμένου του εν Αγίω Όρει Ι. Κοινοβίου Αγίου Διονυσίου, «Η μοναχική ζωή κατά τους αγίους Πατέρας», των εκδόσεων Αστήρ.