Κάθε φορά που οργίζεσαι εναντίον του αδελφού σου, κάνεις μια μεγάλη αδικία!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Μεγάλου Βασιλείου
Η απροσδόκητη καταιγίδα – οργή και θυμός

 

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=360314

 

Αλλά κι αν ο αντίπαλός σου σε αποκαλέσει ανόητο και αγράμματο, θυμήσου τις βρισιές των Ιουδαίων εναντίον της αληθινής Σοφίας: «Είσαι Σαμαρείτης και δαιμονισμένος» (Ιω. 8:48).

Αν οργιστείς, θα επιβεβαιώσεις τις βρισιές.

Γιατί τι υπάρχει πιο ανόητο από την οργή; Αν όμως δεν οργιστείς, θα ντροπιάσεις αυτόν που σε βρίζει, δείχνοντας έμπρακτα τη σωφροσύνη σου.

Σε ράπισε ο αντίπαλος; Σκέψου ότι και τον Κύριο ράπισαν.

Σ’ έφτυσε; Σκέψου ότι και τον Κύριό μας έφτυσαν.  Και μάλιστα «δεν έκρυψε το πρόσωπό του για ν’ αποφύγει τον εξευτελισμό από τα φτυσίματα» (πρβλ. Ησ. 50:6).

Συκοφαντήθηκες; Το ίδιο έπαθε κι ο Κύριος.

Σου ξέσκισαν τα ρούχα; Αφαίρεσαν και του Κυρίου τα ενδύματα οι στρατιώτες και τα μοίρασαν μεταξύ τους (Ιω. 19:24).

Εσύ όμως δεν καταδικάστηκες ακόμα.

Ούτε σταυρώθηκες.

Πολλά σου λείπουν για να μιμηθείς τον Κύριο.

Η φλόγα της οργής θα υποχωρήσει με τις σκέψεις αυτές.

Παρόμοιες προετοιμασίες και προδιαθέσεις επαναφέρουν τη γαλήνη στο νου και αφαιρούν τα άτακτα σκιρτήματα της καρδιάς.

Αυτό σημαίνουν και τα λόγια του Δαβίδ: «Προετοιμάστηκα και δεν κλονίστηκα» (Ψαλμ. 118:60).

Η μνήμη των παραδειγμάτων των μακαρίων ανδρών της Αγίας Γραφής αναχαιτίζει το μανιακό ξέσπασμα της οργής. Πώς π.χ. ο μέγας Δαβίδ ανέχθηκε με πραότητα τις προσβολές του Σεμεΐ…

Δεν κυριεύθηκε από την οργή, αλλά ύψωσε στο Θεό τη σκέψη του και στοχάστηκε: «Ο Κύριος του είπε να με καταριέται» (Β΄ Βασ. 16:10).

Έτσι, ενώ άκουγε να τον βρίζει φονιά και παράνομο, δεν οργιζόταν εναντίον του, αλλά ταπείνωνε τον εαυτό του θεωρώντας αληθινή την προσβολή.

Δυο λοιπόν πράγματα κι εσύ ν’ αποφεύγεις: Να μη θεωρείς τον εαυτό σου άξιο για επαίνους και να μη νομίζεις κανέναν κατώτερό σου.

Με τον τρόπο αυτό ποτέ δεν θ’ ανάψει μέσα σου ο θυμός για τις προσβολές που σου γίνονται.

Κάθε φορά, άλλωστε, που οργίζεσαι εναντίον του αδελφού σου, κάνεις μια μεγάλη αδικία.

Γιατί άλλος είναι στην πραγματικότητα εκείνος που σου προκαλεί το θυμό.

Έτσι μοιάζεις με το σκύλο που δαγκώνει την πέτρα, ενώ δεν πειράζει αυτόν που του την έριξε.

Το θυμό σου να τον στρέφεις εναντίον του ανθρωποκτόνου διαβόλου, που είναι ο πατέρας του ψεύδους και ο πρόξενος κάθε αμαρτίας.

Αλλά κι αν ο αντίπαλός σου σε αποκαλέσει ανόητο και αγράμματο, θυμήσου τις βρισιές των Ιουδαίων εναντίον της αληθινής Σοφίας: «Είσαι Σαμαρείτης και δαιμονισμένος» (Ιω. 8:48).
Αν οργιστείς, θα επιβεβαιώσεις τις βρισιές. Γιατί τι υπάρχει πιο ανόητο από την οργή; Αν
όμως δεν οργιστείς, θα ντροπιάσεις αυτόν που σε βρίζει, δείχνοντας έμπρακτα τη σωφροσύνη σου.

Σε ράπισε ο αντίπαλος; Σκέψου ότι και τον Κύριο ράπισαν.

Σ’ έφτυσε; Σκέψου ότι και τον Κύριό μας έφτυσαν.
Και μάλιστα «δεν έκρυψε το πρόσωπό του για ν’ αποφύγει τον εξευτελισμό από τα φτυσίματα» (πρβλ. Ησ. 50:6).

Συκοφαντήθηκες; Το ίδιο έπαθε κι ο Κύριος.

Σου ξέσκισαν τα ρούχα; Αφαίρεσαν και του Κυρίου τα ενδύματα οι στρατιώτες και τα μοίρασαν μεταξύ τους (Ιω. 19:24).

Εσύ όμως δεν καταδικάστηκες ακόμα. Ούτε σταυρώθηκες.

Πολλά σου λείπουν για να μιμηθείς τον Κύριο.

Η φλόγα της οργής θα υποχωρήσει με τις σκέψεις αυτές.

Παρόμοιες προετοιμασίες και προδιαθέσεις επαναφέρουν τη γαλήνη στο νου και αφαιρούν τα άτακτα σκιρτήματα της καρδιάς.

Αυτό σημαίνουν και τα λόγια του Δαβίδ: «Προετοιμάστηκα και δεν κλονίστηκα» (Ψαλμ. 118:60).

Η μνήμη των παραδειγμάτων των μακαρίων ανδρών της Αγίας Γραφής αναχαιτίζει το
μανιακό ξέσπασμα της οργής. Πώς π.χ. ο μέγας Δαβίδ ανέχθηκε με πραότητα τις προσβολές του Σεμεΐ…

Δεν κυριεύθηκε από την οργή, αλλά ύψωσε στο Θεό τη σκέψη του και στοχάστηκε: «Ο Κύριος του είπε να με καταριέται» (Β΄ Βασ. 16:10). Έτσι, ενώ άκουγε να τον βρίζει φονιά και παράνομο, δεν οργιζόταν εναντίον του, αλλά ταπείνωνε τον εαυτό του θεωρώντας αληθινή την προσβολή.

Δυο λοιπόν πράγματα κι εσύ ν’ αποφεύγεις: Να μη θεωρείς τον εαυτό σου άξιο για επαίνους και να μη νομίζεις κανέναν κατώτερό σου. Με τον τρόπο αυτό ποτέ δεν θ’ ανάψειμέσα σου ο θυμός για τις προσβολές που σου γίνονται.
Κάθε φορά, άλλωστε, που οργίζεσαι εναντίον του αδελφού σου, κάνεις μια μεγάλη αδικία.

Γιατί άλλος είναι στην πραγματικότητα εκείνος που σου προκαλεί το θυμό.

Έτσι μοιάζεις με το σκύλο που δαγκώνει την πέτρα, ενώ δεν πειράζει αυτόν που του την έριξε.

Το θυμό σου να τον στρέφεις εναντίον του ανθρωποκτόνου διαβόλου, που είναι ο πατέρας του ψεύδους και ο πρόξενος κάθε αμαρτίας.

Να είσαι όμως σπλαχνικός με τον αδελφό σου, γιατί, αν συνεχίσει ν’ αμαρτάνει, θα παραδοθεί στο αιώνιο πυρ μαζί με το διάβολο.

Όπως διαφέρουν οι λέξεις θυμός και οργή, έτσι διαφέρουν και οι σημασίες τους.

Θυμός είναι μια έντονη έξαψη κι ένα ξέσπασμα του πάθους.

Ενώ οργή είναι μια μόνιμη λύπη και μια διαρκής τάση για εκδίκηση, σαν να φλέγεται η ψυχή από τον πόθο ν’ ανταποδώσει το κακό.

Οι άνθρωποι αμαρτάνουν και με τις δυό καταστάσεις. Άλλοτε ορμούν απερίσκετπτα να
χτυπήσουν όσους τους προκάλεσαν και άλλοτε καιροφυλακτούν δόλια να εκδικηθούν
όσους τους λύπησαν. Εμείς και τα δυό πρέπει να τ’ αποφεύγουμε.

μαζί με το διάβολο.

Όπως διαφέρουν οι λέξεις θυμός και οργή, έτσι διαφέρουν και οι σημασίες τους.

Θυμός είναι μια έντονη έξαψη κι ένα ξέσπασμα του πάθους.

Ενώ οργή είναι μια μόνιμη λύπη και μια διαρκής τάση για εκδίκηση, σαν να φλέγεται η ψυχή από τον πόθο ν’ ανταποδώσει το κακό.

Οι άνθρωποι αμαρτάνουν και με τις δυο καταστάσεις.

Άλλοτε ορμούν απερίσκεπτα να χτυπήσουν όσους τους προκάλεσαν και άλλοτε καιροφυλακτούν δόλια να εκδικηθούν όσους τους λύπησαν.

Εμείς και τα δυο πρέπει να τ’ αποφεύγουμε.

Συνεχίζεται

 

Μεγάλου Βασιλείου, «Η απροσδόκητη καταιγίδα – οργή και θυμός» (απόσπασμα) από τη σειρά Φυλλαδίων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, αριθμός 4.