Χριστόφορος Βαφειάδης, Συμβούλευε τους άλλους να νικούν με το καλό το κακό, να εκδικούνται με την αγάπη!

Χριστόφορος Βαφειάδης (1901 – 8 Απριλίου 1989).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Την τιμούσε εξαιρετικά την Κυριακή, διότι Άγγελος του είπε ότι είναι μέρα Κυρίου. Προέτρεπε τους γνωστούς του, και εκείνους που αγόραζαν μικροπράγματα απ’ αυτόν, την Κυριακή να τρέχουν από νωρίς στην Εκκλησία. Να την τιμούν.

Να κάνουν έργα αγάπης και προσφοράς στους ανήμπορους αδελφούς σε φυλακισμένους, ασθενείς και άπορους.

Στα σαραντάμερα των αγίων μεγάλων Νηστειών έτρωγε νερόβραστα. «Οι τα πάντα καλώς διάταξάμενοι άγιοι Πατέρες», έλεγε, «όλα σοφά τα ώρισαν». Μόνο Κυριακή και Σάββατο έβαζε λίγο ωμό λάδι στο φαγητό του.

Έλεγε χαρακτηριστικά: «Τα εξερχόμενα λόγια ρυπαίνουν τον άνθρωπο, όχι τα εισερχόμενα. Όμως το φρόνημα και το στόμα ταπεινώνεται με τη νηστεία, όπως κι οι σαρκικοί πειρασμοί». Στα εισερχόμενα έδειχνε ασκητική εγκράτεια και καρτερία. Εφαίνετο όμως ο ίδιος να θάλλη, «λαμπρότερος αβροδιαίτων» όπως οι Τρεις Παίδες.

[…]

Όταν άνοιγε το στόμα του να μιλήση, τα λόγια του είχαν χάρη. Ανασήκωνε λίγο το κεφάλι σαν να ήθελε ν’ ακούση κάτι προσεκτικά. Ήταν σαν να μιλούσε Προφήτης.

Άλλοτε με φωνή ήρεμη, άλλοτε σταθερή βροντερή, ερχόταν σαν κύμα ή σαν πηγή που κελάριζε. Αυτός ο ελάχιστος χρόνος που μεσολαβούσε πριν να απαντήση εφαίνετο αιώνιος ή υπερκόσμιος.

Η απάντηση του ήταν σύντομη, λιτή και περιεκτική. Πολλές φορές για να μην προσβάλλη, έλεγε τάχα πως, όταν ήταν νέος, προβληματίστηκε κι αυτός και έκανε αυτό κι αυτό, ή προσευχόταν και εμπιστευόταν τον Θεό, κι όλα περνούσαν, όπως ήρθαν.

Αγαπούσε την σιωπή. Πολλές φορές περνούσε η ώρα χωρίς να ανταλλάξη καμμία κουβέντα με τον επισκέπτη του. Συμβούλευε τους άλλους να νικούν με το καλό το κακό. Να εκδικούνται με την αγάπη, να συγχωρούν, να αποδέχωνται, να μετανοούν, να ευχαριστούν τον Θεό.

«Η ευχαριστία είναι δυνατό όπλο», έλεγε. Ο παράδεισος της καρδίας του αλλοίωνε την μάταιη ζωή γνωστών του. Όσες φορές τον εύρισκαν προσευχόμενο, ήταν πύρινος, κατακόκκινος, ζωντανός με τεντωμένες τις αισθήσεις του σε υπερκόσμιες θεωρίες.

Έλεγε: «Κάνω τον σταυρό μου τρεις φορές πριν πέσω, σαν να είναι η τελευταία μου μέρα». Υπήρξε βιαστής και ζηλωτής του Παραδείσου. Θεϊκή φωτιά έκαιγε στα στήθη του και στην ψυχή του. Είχε αγωνία για να συναντήση με την προσευχή τον Θεό.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», τόμος β’, Άγιον Όρος.