Άγιος Φώτιος ο Μέγας, Για την E’ Οικουμενική Σύνοδο και την ανάσταση των σωμάτων

«Δέησις». Ιερός Ναός Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολη.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Φώτιος ο Μέγας
Προς τον εκλαμπρότατο και ενδοξότατο Μιχαήλ ηγεμόνα της Βουλγαρίας εκ Θεού αγαπημένο εν Κυρίω πνευματικό υιό

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=364704

Η πέμπτη Σύνοδος

17. Η δε πέμπτη αγία οικουμενική σύνοδος(11) είχε ως ιερό χώρο την Κωνσταντινούπολι και συγκροτήθηκε με την παρουσία και συνέλευσι εκατόν εξήντα πέντε θεοφόρων πατέρων. Διακεκριμένοι ηγέτες τους ήσαν πρώτα ο Μηνάς κι έπειτα ο Ευτύχιος, που κατέλαβαν διαδοχικώς τον θρόνο της αυτής βασιλίδος· και ο Βιγίλιος που ασκούσε την ιερά εποπτεία της Ρώμης και ήταν μεν παρών στην πόλι, αλλά απών από την σύνοδο· κι αυτός, αν και δεν εφάνηκε πρόθυμος για την συμμετοχή στην ιερά ομήγυρι, όμως επεκύρωσε με επιστολή την κοινή απόφασι των πατέρων.

Μαζί με αυτούς ήταν ο Απολινάριος Αλεξανδρείας και ο Δόμνος Αντιοχείας, στολισμένοι με το αρχιερατικό αξίωμα· επίσης δε ο Δίδυμος και ο Ευάγριος, εκπρόσωποι του αρχιερέως των Ιεροσολύμων Ευστοχίου. Χειριστής τότε των φροντίδων της ρωμαϊκής πολιτείας [της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που σήμερα αποκαλείται Βυζάντιο] ήταν ο κράτιστος μεταξύ των βασιλέων Ιουστινιανός [ο αυτοκράτορας], ο οποίος συμφωνούσε με το εκκλησιαστικό φρόνημα.

18. Αυτή λοιπόν η αγία οικουμενική σύνοδος, εξερίζωσε πάλι εντελώς τις παραφυάδες των δοξασιών του Νεστορίου, μαζί με τον ίδιο τον σπορέα εκείνον των ζιζανίων· μαζί με αυτόν εξερίζωσαν τον Θεόδωρο και τον Διόδωρο, των οποίων ο δεύτερος επεσκόπευσε της πόλεως Ταρσού κι ο πρώτος της Μοψουεστίας κι οι οποίοι, αφού πρωτύτερα εκυοφόρησαν την αίρεσι αυτή, άφησαν έγγραπτα τα νόθα και έκφυλα αποκυήματα της νόθου διανοίας.

Επίσης καταδίκασε και ανεθεμάτισε τον Ωριγένη, Δίδυμο, Ευάγριο, παλαιά αρρωστήματα των πιστών, άνδρες που φιλοδόξησαν να εισαγάγουν στην Εκκλησία του Θεού την ελληνική μυθολογία. Διότι αυτοί οι άνθρωποι εφλυαρούσαν ότι οι ψυχές προϋπάρχουν των σωμάτων και ότι η ίδια ψυχή μετενδύεται πολλά σώματα, που είναι δόγμα μιαρό και κατάπτυστο και πράγματι αντάξιο μόνο των ψυχών εκείνων.

Επίσης εδίδασκαν ότι η ατελεύτητη κόλασις έχει τέλος, κάτι που αποτελεί μία άλλη πρόκλησι προς την αμαρτία και την απώλεια. Και στους πονηρούς δαίμονες εχάριζαν το αρχαίο αξίωμα, ισχυριζόμενοι ότι θα επανέλθουν στην πρώτη δόξα από την οποία εξέπεσαν.

Προσέτι δεν εδέχονταν ότι τα σώματα συνανίστανται μαζί με τις ψυχές, αλλά τις ανασταίνουν γυμνές χωρίς σώματα, και δεν γνωρίζω τι ονομάζουν ανάστασι, αν η ανάστασις είναι του πεσμένου και αποθαμένου σώματος, και όχι του πάντοτε υφισταμένου και διαμένοντος σε αφθαρσία, όπως είναι η ψυχή· και οι άθλιοι δεν εντράπηκαν ούτε τούτο, πόσο δηλαδή μεγάλη αδικία αποδίδουν με τις φλυαρίες των στο δίκαιο κριτή.

Διότι πώς δεν του καταμαρτυρούν την χειρότερη αδικία, όταν τολμούν να αποστερήσουν από τα κοινά έπαθλα τα σώματα που συνάθλησαν μαζί με τις ψυχές στους κόπους για την αρετή κι επίσης να εγκαταλείψουν εκείνα, που αμάρτησαν μαζί με τις ψυχές, ατιμώρητα για την κοινή ευθύνη και πράξι, και να αφήσουν μόνες τις ψυχές χωριστά από τα σύνεργα σώματα η να υποστούν διπλή τιμωρία η ν’ αξιωθούν διπλής ανταποδόσεως;

19. Όχι δε μόνο αυτές τις κακοδοξίες απεκήρυξε ο ιερός αυτός χορός των πατέρων, αλλά και λίγον καιρό πριν απ’ αυτό καθήρεσε και ανεθεμάτισε τον Άνθιμο τον Τραπεζούντιο που υποστήριζε το φρόνημα του Ευτυχούς, τον Σεβήρο, τον Πέτρο Απαμείας, τον Ζωόρα και όλη εκείνη την πονηρή και πολυκέφαλη κίνησι και συμμορία· τότε είχε πρωτοστατήσει στην ευσεβή απόφασι ο Αγαπητός Ρώμης, ενώ αναδείχθηκαν σύμψηφοι και συνεργοί οι περιώνυμοι αρχιερείς, ο διαπρεπής Ευφραίμιος της Αντιοχείας και ο ιερός Πέτρος των Ιεροσολύμων.

Αφού λοιπόν η θεία συνέλευσις των αρχιερέων απεκήρυξε και απέβαλε όλους αυτούς τους ανθρώπους, υπεστήριξαν και επεκύρωσαν τα απλάνευτα και θεία δόγματα της καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Αυτά και για την πέμπτη οικουμενική σύνοδο.

Σημειώσεις

11. Το 553 στην Κωνσταντινούπολη. Κύρια θέματα τα υπολείμματα του Νεστοριανισμού και του Ωριγενισμού.

Η «Επιστολή προς Βούλγαρον Ηγεμόνα» του αγίου Φωτίου του Μεγάλου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εποπτεία» τον Φεβρουάριο του 1992. Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις Παναγιώτης Κ. Χρήστου. Αναδημοσίευση από την Myriobiblos Βιβλιοθήκη: http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/fotios_epistoli.html