Άγιος Φώτιος ο Μέγας, Για την Στ’ Οικουμενική Σύνοδο

Η Στ’ Οικουμενική Σύνοδος. Μικρογραφία από Χρονικό Κωνσταντίνου Μανασσή. Από την έκδοση: «Miniatures from the Manasses Chronicle», Ivan Duichev, «Bulgarski hudojnik» Publishing house, Sofia, 1962 https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3511792

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Φώτιος ο Μέγας
Προς τον εκλαμπρότατο και ενδοξότατο Μιχαήλ ηγεμόνα της Βουλγαρίας εκ Θεού αγαπημένο εν Κυρίω πνευματικό υιό

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=364825

Η έκτη Σύνοδος

20. Η δε έκτη αγία οικουμενική σύνοδος(12) έπηξε και αυτή το ιερό θέατρο των μυστικών θεαμάτων της αληθείας στη βασιλίδα των πόλεων και, διεξάγοντας τον αγώνα με εκατόν εβδομήντα θεοφόρους άνδρες, ανέδειξε λαμπρή νικήτρια την ευσέβεια.

Αρχηγός της και άξιοι έξαρχοι των άλλων ήσαν πρώτα ο Γεώργιος που κατείχε τον αρχιερατικό θρόνο της βασιλίδος πόλεως, έπειτα οι πρεσβύτεροι Θεόδωρος και Γεώργιος που μαζί με τον διάκονο Ιωάννη κατατάχθηκαν στην ομάδα των εξάρχων ως εκπρόσωποι του αγιωτάτου πάπα της Ρώμης Αγάθωνος, ο αναπληρωτής του θρόνου της μεγαλοπόλεως Αλεξανδρείας μοναχός Πέτρος, και μαζί τους ο μοναχός και πρεσβύτερος Γεώργιος που εκπροσωπούσε την αρχιερατική καθέδρα των Ιεροσολύμων.

21. Αυτοί λοιπόν μαζί με τους άλλους ιερούς κι αγίους πατέρες επέβαλαν δίκαια καταδίκη επί του Σεργίου, Πυρρού, Παύλου που διετέλεσαν πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, του Ονωρίου Ρώμης, του Κύρου Αλεξανδρείας και του Θεοδώρου Φαράν διασπώντας την αλληλοδιάδοχη σειρά του ψεύδους, αλλ’ επί πλέον και επί του Μακαρίου Αντιοχείας μαζί με τον μαθητή της αιρέσεως Στέφανο και κάποιον άθλιον γέροντα ονομαζόμενο Πολυχρόνιο, που ενεπλάκησαν με αυτόν κι’ εσχεδίαζαν με δυσσεβές και παράλογο φρόνημα να διακηρύξουν μία θέλησι και μία ενέργεια επί του Χριστού του αληθινού Θεού μας που συνίσταται από δύο φύσεις.

Οι άφρονες δεν αναλογίσθηκαν ούτε τούτο, που είναι εύκολα αντιληπτό, ότι δεν μπορεί να ανήκουν στην ίδια ενέργεια η κυριαρχική ανόρθωσις χωλού και η ανάληψις κόπων οδοιπορίας· ούτε η απόδοσις οφθαλμών σε τυφλούς(13) και η ζύμωσις χώματος με τα δάκτυλα και κατασκευή πηλού και τοποθέτησίς του στους οφθαλμούς·(14) ούτε η ανάστασις νεκρού, και τα δάκρυα για τον αποθαμένο(15)· ούτε βέβαια ανήκει στην ίδια θέλησι το να ζητή να παρέλθη το ποτήριο του θανάτου(16) και πάλι να το αποκαλή δόξα και να θέλη το αθέλητο(17).

Αλλά επίσης πώς δεν αντιλήφθηκαν ότι με αυτά απαρνούνται και την διαφορά των φύσεων; διότι κάθε φύσις είναι πηγή ενεργείας κι οι φυσικές θελήσεις διασπώνται με τις διάφορες ενέργειες· και αν σύμφωνα με την πλάνη τους η ενέργεια και η θέλησις είναι μία, πάντως θα είναι και η φύσις, από την οποία προέρχονται, μία· αν δε οι φύσεις είναι δύο (στην πραγματικότητα αυτοί δεν έφθασαν σε τέτοιο σημείο μανίας, να δέχωνται μία, διότι είχαν υπ’ όψι τους τη διασκόρπισι και καταστροφή εκείνων που άρχισαν τέτοια αίρεσι), πώς δεν θα πηγάση η καθεμιά τους τη δική της ενέργεια και θέλησι;

22. Αλλ’ εκείνοι οι άνθρωποι, που τίποτε δεν εθεώρησαν προτιμότερο από την δική τους δύσφημη δόξα, καταδικάσθηκαν μαζί με εκείνη σε αιώνιο ανάθεμα. Ο δε σύλλογος των θεοφόρων πατέρων, αφού διεκήρυξε δύο φυσικές θελήσεις και δύο ενέργειες επί του ενός Χριστού του Θεού μας, εδίδαξε ορθοδόξως στις απανταχού εκκλησίες να ομολογούν και κηρύσσουν την διπλότητα, τόσο των φύσεων, όσο και των ενεργειών και θελήσεων.

Κατείχε τότε το προγονικό αξίωμα της βασιλείας ο Κωνσταντίνος, ο απόγονος του Ηρακλείου, που και κατά τα άλλα συνέπραττε με την σύνοδο και το ορθό φρόνημα της Εκκλησίας επρέσβευε. Αυτά και για την έκτη οικουμενική σύνοδο.

Σημειώσεις

12. Το 681 στην Κωνσταντινούπολι. Κύριο θέμα ο Μονοθελητισμός.

13. Ιω. 4, 6.

14. Ιω. 9, 6.

15. Ιω. 11,35.

16. Ματθ. 26, 39.

17. Ιω. 17, 4 ε.

Η «Επιστολή προς Βούλγαρον Ηγεμόνα» του αγίου Φωτίου του Μεγάλου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εποπτεία» τον Φεβρουάριο του 1992. Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις Παναγιώτης Κ. Χρήστου. Αναδημοσίευση από την Myriobiblos Βιβλιοθήκη: http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/fotios_epistoli.html