Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, Η απόρρητη θεραπεία της αδελφής του αγίας Γοργονίας!

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γρηγορίου Θεολόγου Επιτάφιος
Λόγος στην αδελφή του [αγία] Γοργονία

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=365777

16. Μια συμφορά που προκαλεί εγκώμια και θαυμασμό. Ένα πάθημα ανώτερο και από την έλλειψη παθήματος. Σαν το απόφθεγμα· «Θα τον χτυπήσει, θα δώσει φάρμακο, θα γιατρέψει κι ύστερα από τρεις μέρες θα τον σηκώσει στο πόδι»· ένα απόφθεγμα, που μας
πάει σε ύψος μεγαλύτερο και μυστικότερο, όπως δα και μας πήγε, και που ταιριάζει τόσο με τα παθήματα εκείνης [της αγίας Γοργονίας].

Το περιστατικό λοιπόν είναι γνωστότατο σ’ όλους και στους πιο μακρυνούς, γιατί το θαύμα διαδόθηκε παντού και βρίσκεται στα στόματα όλων κι ακούνε την αφήγησή του οι άνθρωποι μαζί με τ’ άλλα αξιοθαύμαστα και θαυματουργά έργα του Θεού.

Εκείνο εντούτοις που ως τώρα αγνοούσαν οι πολλοί κι έμενε κρυφό λόγω της στοχαστικής της περισκέψεως, που την έχω ήδη αναφέρει, και της ταπεινής και απέριττης ευσέβειάς της, με παρακινείς να το αποκαλύψω, άριστε και τελειότατε ποιμένα που ποίμανες
το ιερό ετούτο πρόβατο*; Αυτό λοιπόν κάνεις νόημα να πω; Γιατί μόνο στους δυο μας ήταν εμπιστευμένο το μυστικό κι είμαστε μάρτυρες του θαύματος ο ένας για τον άλλο. Μήπως πρέπει να φυλάξουμε ακόμα την εμπιστοσύνη της μακαρίτισσας; Ωστόσο νομίζω, ότι όπως τότε ήταν καιρός σιωπής, έτσι τώρα είναι καιρός ανακοίνωσης. Όχι μόνο για τη δόξα του θεού, αλλά και για παρηγοριά σ’ εκείνους που υποφέρουν.

17. Υπέφερε το σώμα της πολύ και πονούσε αφόρητα· η αρρώστια της ήταν ασυνήθιστη και αλλόκοτη. Μια ξαφνική φλόγωση σ’ ολόκληρο το σώμα, κάτι σαν βρασμός και πυρετός του αίματος, κι ύστερα ψύξη και νάρκωση και μια χλωμάδα απίστευτη και παράλυση του εγκεφάλου και του σώματος. Κι αυτά όχι κατά μακρά διαστήματα, παρά καμιά φορά σχεδόν συνεχώς. Το κακό δεν θεωρούνταν ανθρώπινο. Δεν εξαρκούσαν [δεν έφτανε] πια ούτε η τέχνη των γιατρών, που με πολλή επιμέλεια ο καθένας μόνος του την εξέταζε και συσκέπτονταν μεταξύ τους για την ασθένεια, ούτε τα δάκρυα των γονέων, που πολλές φορές έχουν φέρει σπουδαία αποτελέσματα, ούτε οι δημόσιες παρακλήσεις και ικεσίες, που έκαμνε σύσσωμος ο λαός, σαν να ζητούσε ο καθένας την προσωπική του σωτηρία.

Γιατί πραγματικά το να σωθεί εκείνη ήταν σωτηρία για όλους, όπως αντίθετα και το να υποφέρει εκείνη από την αρρώστια ήταν πάθημα κοινό.

18. Τι έκαμε λοιπόν η μεγάλη ψυχή που ήταν άξια για τα πιο μεγάλα; Ποια στάθηκε η θεραπεία του κακού; Στο σημείο αυτό βρίσκεται και το απόρρητο. Αφού απογοητεύθηκε απ’ όλους τους άλλους, κατέφυγε στον ιατρό όλων μας μια νύχτα, αφού περίμενε να περάσει πολύ η ώρα και τα συμπτώματα της αρρώστιας είχαν κάπως υποχωρήσει, πηγαίνει και γονατίζει με πίστη μπρος στο θυσιαστήριο. Αρχίζει τότε να επικαλείται με δυνατή φωνή Εκείνον που προσφέρεται πάνω του, θυμίζοντας μ’ όλες τις προσφωνήσεις του, όλα τα θαύματα που είχε επιτελέσει από παλιά ως τα χρόνια της· ήταν αλήθεια σοφή και στα παλιά και στα νέα.

Στο τέλος μια ευλαβική κι ωραία αλλά προκλητική ενέργεια ενεργεί, μιμείται δηλαδή τη γυναίκα που αποξήρανε τη ροή του αίματος με το άγγιγμα του κρασπέδου του Χριστού.

Τι κάνει λοιπόν. Αποθέτει το κεφάλι της πάνω στο θυσιαστήριο και βρέχοντάς το με άφθονα δάκρυα, όπως κάποτε κάποια τα πόδια του Χριστού, και με την ίδια ένταση φωνής, απειλεί ότι δεν θα σηκωθεί, αν προηγουμένως δεν βρει την υγειά της.

Έπειτα μ’ αυτό το δικό της φάρμακο – τα δάκρυά της – αλείφει ολόκληρο το σώμα, κι αν κάπου κάτι είχε θησαυρίσει το χέρι της από το τίμιο σώμα ή το αίμα, τούτο το ανέμειξε με τα δάκρυα και – τι θαύμα, Θεέ μου! – έφυγε νιώθοντας αμέσως πως σώθηκε. Ανάλαφρη στο
σώμα, στην ψυχή και στο νου. Για αμοιβή της ελπίδας πήρε ό,τι προσδοκούσε και με τη ρωμαλεότητα της ψυχής κέρδισε τη ρωμαλεότητα του σώματος.

Αυτά βέβαια είναι μεγάλα, πάντως αληθινά, αυτά να τα πιστεύετε όλοι και όσοι είστε άρρωστοι κι όσοι υγιείς, άλλοι για να διατηρείτε την υγεία σας κι άλλοι για να την αποκτήσετε. Κι ότι η διήγηση δεν είναι λόγια φουσκωμένα, το αποδεικνύει το γεγονός
ότι ενώ όσο ζούσε, δεν έλεγα τίποτα, σας το αποκάλυψα τώρα.

Και να το ξέρετε καλά, ούτε και χώρα θα το κοινολογούσα, αν δεν με συνείχε κάποιος φόβος να κρατώ μυστικό κι από τους πιστούς κι από τους άπιστους κι από τους σύγχρονους κι από τους μεταγενέστερους ένα τέτοιο θαύμα.

* Απευθύνεται ο Γρηγόριος Θεολόγος προς τον πατέρα του, επίσκοπο Ναζιανζού.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Μητερικόν», τόμος β’, των εκδόσεων της Αδελφότητας «Αγία Μακρίνα».