Μαράνα και Κύρα, Τις ενθουσίασε το θείο φίλτρο, τις ξετρέλλανε ο θείος έρωτας για τον Νυμφίο!

Οι αγίες Μάρα και Κυράννα. (Μικρογραφία από το Μηνολόγιο Βασιλείου).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Θεοδωρήτου Κύρου, «Φιλόθεος ιστορία»

Μαράνα και Κύρα

Αφού περιέγραψα την πολιτεία των άριστων ανδρών, νομίζω πως είναι χρήσιμο ν’ αναφέρω και γυναίκες που αγωνίσθηκαν όχι λιγότερο, αν όχι και περισσότερο, από αυτούς. Αυτές είναι άξιες μεγαλυτέρων εγκωμίων, διότι, αν και είχαν ασθενέστερη φύση, έδειξαν την ίδια προθυμία με τους άνδρες και ελευθέρωσαν το γένος από την προγονική ντροπή.

2

Θ’ αναφέρω λοιπόν τώρα την Μαράνα και την Κύρα, οι οποίες ξεπέρασαν όλες τις άλλες στους άθλους της καρτερίας. Πατρίδα τους ήταν η Βέροια [της Συρίας], η καταγωγή τους ευγενική, και η ανατροφή ανάλογη με την καταγωγή· άλλα, περιφρονώντας όλα αυτά, περιέφραξαν ένα μικρό μέρος από την πόλη και αφού μπήκαν μέσα σ’ αυτό έχτισαν την πόρτα με πηλό και πέτρες.

Επειδή σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής θέλησαν να λάβουν μέρος και οι υπηρέτριες τους, έχτισαν ένα μικρό σπιτάκι έξω από τον περίβολο και τις διέταξαν να μένουν σ’ αυτό. Από ένα μικρό παραθυράκι έβλεπαν ό,τι έκαναν οι υπηρέτριες· συχνά τις παρακινούσαν να προσεύχονται και τις φλόγιζαν στον θείο έρωτα. Οι ίδιες όμως, μη έχοντας ούτε σπίτι ούτε καλύβα, ακολουθούσαν την υπαίθρια ζωή.

3

Αντί για θύρα κατασκεύασαν μία μικρή θυρίδα από την οποία παίρνουν και την αναγκαία τροφή και μιλούν στις γυναίκες που έρχονται κοντά τους. Για τη συνάντηση αυτή έχει ορισθεί ο καιρός της Πεντηκοστής. Διότι όλον τον άλλο καιρό ακολουθούν την ήσυχη ζωή. Και μόνο η Μαράνα συζητά μ’ αυτές που έρχονταν πράγματι κανένας ποτέ δεν άκουσε την άλλη να μιλάει.

4

Φορούν σίδερο και φέρουν τόσο μεγάλο βάρος, ώστε η Κύρα, που έχει ασθενέστερο σώμα, σκύβει μέχρι τη γη και με δυσκολία μπορεί ν’ ανασηκώσει το σώμα. Έχουν πολύ μακριούς μανδύες, ώστε στο πίσω μέρος να σύρονται κάτω και να σκεπάζουν ακριβώς τα πόδια, ενώ από μπροστά φθάνουν έως τη ζώνη και σκεπάζουν τελείως το πρόσωπο μαζί με το λαιμό και τα στήθη και τα χέρια.

5

Πολλές φορές τις είδα μπαίνοντας μέσα από εκείνη τη θύρα. Διότι μου επέτρεψαν να τη διανθίζω, επειδή σέβονται το αξίωμα της ιερωσύνης1. Είδα λοιπόν πως ούτε γενναίος άνδρας δεν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος εκείνου του σιδήρου· και έπειτα από παρακλήσεις κατόρθωσα να το αφαιρέσω αμέσως, άλλα μετά την αναχώρησή μου το έβαλαν πάλι στο σώμα τους, στο λαιμό τον σιδερένιο κλοιό, στη μέση τη ζώνη, ενώ στα χέρια και στα πόδια εκείνα που ήταν προορισμένα γι’ αυτά.

6

Μ’ αυτόν τον τρόπο ζουν όχι πέντε ή δέκα ή δεκαπέντε χρόνια μόνο, αλλά σαρανταδύο. Και ενώ αγωνίσθηκαν τόσο πολύν καιρό, αγαπούν τους αγώνες σαν να άρχισαν τους κόπους πριν από λίγο. Διότι, φανταζόμενες το κάλλος του Νυμφίου, υποφέρουν πολύ εύκολα και ακόμα τον κόπο του δρόμου και βιάζονται να φθάσουν στο τέρμα των αγώνων, επειδή βλέπουν τον ποθητό να στέκεται εκεί και να τους δείχνει το στεφάνι της νίκης. Γι’ αυτό, αν και δέχονται την προσβολή από την βροχή, το χιόνι και τον ήλιο, δεν στενοχωριούνται ούτε πονούν, αλλά ευχαριστιούνται από αυτά που φαίνονται ανιαρά.

7

Επειδή μιμήθηκαν τη νηστεία του θαυμάσιου Μωυσή, τρεις φορές έμειναν νηστικές ανάλογο χρόνο· επί σαράντα δηλαδή ημέρες έφαγαν λίγη τροφή. Τρεις φορές μιμήθηκαν και την ασιτία του θείου Δανιήλ, δύοντας τροφή στο σώμα, αφού πέρασαν τρεις εβδομάδες νηστικές. Κάποτε, ποθώντας να δουν τους ιερούς τόπους των σωτηρίων παθών του Χριστού, έτρεξαν στην Αιλία2 χωρίς να φάνε καθόλου στο δρόμο, αλλ’ όταν έφθασαν σ’ εκείνη την πόλη και εκπλήρωσαν την προσκύνηση, έφαγαν και γύρισαν πίσω, αφού διήνυσαν την πορεία νηστικές· και η απόσταση δεν είναι λιγότερη από είκοσι σταθμούς3.

Αλλά και όταν θέλησαν να δουν τον ναό της Καλλινίκου Θέκλης στην Ισαυρία. για να ανάψουν από παντού τον πυρσό της αγάπης για τον Θεό, όπως πήγαν, έτσι και γύρισαν νηστικές.
Τόσο πολύ τις ενθουσίασε το θείο φίλτρο, τόσο τις ξετρέλλανε ο θείος έρωτας για τον Νυμφίο.

Αυτές οι γυναίκες, αφού στόλισαν το γυναικείο γένος με τέτοιο είδος βίου, ώστε να γίνουν αρχέτυπα και στις άλλες, θα στεφανωθούν από τον Δεσπότη με νικηφόρα στεφάνια. Ενώ
εγώ, αφού και από εδώ πήρα την ωφέλεια και κέρδισα την ευλογία, θα προχωρήσω σε άλλη διήγηση.

1. Πάντα ο Θεοδώρητος αναφέρει το αξίωμα του ως αυτό της ιερωσύνης, ενώ ήταν αρχιερεύς.
2.Το Ιεροσόλυμα καταστράφηκαν από τους Ρωμαίους το 70 μ. X. και ονομάστηκαν Αιλία Καπιτωλίνα όταν ξανακτίσθηκαν από τον Αδριανό.
3. Κάθε σταθμός είναι μιας ημέρας δρόμος, περίπου σαράντα χιλιόμετρα.

Από τον τόμο «Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών», Θεοδωρήτου Κύρου, «Φιλόθεος Ιστορία η ασκητική πολιτεία» των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος ο Παλαμάς». Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Σταυρούλα Ζαχαριάδου, Θεολόγος.