Όσιος Ιλαρίων ο Αθωνίτης, Το φοβερό δίλημμα που αντιμετώπισε κατά τον εγκλεισμό του

Ο εκ Γεωργίας όσιος Ιλαρίων ο Αθωνίτης (1776 -1864).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κάποτε, μία μεγάλη ομάδα προσκυνητών πήγε στην Σκήτη [στην Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους] και ακούγοντας σχετικά με τον έγκλειστο [τον όσιο Ιλαρίωνα τον Αθωνίτη], επιθυμούσαν να τον δουν. Μιας και ο γέροντας δεν ερχόταν σε επαφή με κανέναν, δεν τους δέχτηκε.

Οι προσκυνητές, αποφάσισαν να κάνουν μία ανθρώπινη σκάλα, ανεβαίνοντας ο ένας στους ώμους του άλλου, προκειμένου να φθάσουν στο παράθυρο, μέσω του οποίου θα μπορούσαν να δουν τον γέροντα και να πάρουν την ευχή του [ο όσιος ήταν έγκλειστος στον Πύργο της Νέας Σκήτης].

Διαπιστώνοντας τι επρόκειτο να πραγματοποιήσουν οι προσκυνητές, ο π. Ιλαρίων τρομοκρατήθηκε, γιατί το παράθυρο ήταν πολύ ψηλά από το έδαφος. Εάν το επιχειρούσαν αυτό, κάποιος από αυτούς θα μπορούσε να υποστεί έναν φοβερό θάνατο.

Ο γέροντας αντιμετώπισε μία δυνατή εσωτερική διαμάχη.

Ένας λογισμός, του πρότεινε να ανοίξει την πόρτα του Πύργου ώστε να μην γίνει η αιτία θανάτου αυτών των ενθουσιωδών προσκυνητών.

Ταυτόχρονα, μία άλλη σκέψη του απαγόρευε να σπάσει τον κανόνα που είχε κάποτε καθιερώσει, δικαιώνοντας τον εαυτό του ότι δεν ήταν δικό του λάθος που αυτοί είχαν συλλάβει ένα τέτοιο σχέδιο.

Για αρκετά λεπτά, η ψυχή του γέροντα διχάστηκε, μη γνωρίζοντας τι να αποφασίσει.

Τέλος νικήθηκε από την αγάπη για το πλησίον, βιαστικά ξεκλείδωσε την πόρτα, πήγε έξω και κρύφτηκε.

Αυτή η διακοπή του κανόνος του τον έβαλε σε σκέψεις, αν θα έπρεπε να ξαναγυρίσει στον Πύργο.

Προκειμένου να επιλύσει την αμφιβολία που είχε, πήγε και βρήκε τον πνευματικό της Σκήτης, τον π. Λεόντιο, και του ανέφερε τις σκέψεις του. Ο τελευταίος τον ηρέμησε και τον έπεισε να γυρίσει πίσω στον Πύργο και να μην δεχθεί αυτή την αναχώρηση από τον εγκλεισμό, σαν μία σημαντική παράβαση του όρκου που είχε κάνει.

Από το βιβλίο, ο «Πύργος της αρετής, Βίος και Παρακλητικός κανόνας του Οσίου Ιλαρίωνος του Αθωνίτου», έκδοση της Ιεράς Καλύβης Αγίου Ιωάννου Θεολόγου, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους, 2005.