Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης, Για το Μυστήριο του Ευχελαίου

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης (1912-2006).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ομιλία μετά την τέλεση Ιερού Ευχελαίου, 1995

Ήλθαμε εδώ πέρα όλοι μαζί όχι για να ιδούμε τον Αμβρόσιο [ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης αναφέρεται στον εαυτό του] και τον π. Ε., άλλα γιατί παραδεχόμεθα, πιστεύομε σ’ αυτό που λέγεται «Μυστήριο του Ευχελαίου».

Το Μυστήριο αυτό είναι αποκλειστικά για τους ασθενείς, αλλά χρειάζεται πρωτίστως μια μικρή προσοχή. Χρειάζεται λιγάκι πίστις. Να μην ερχόμεθα εδώ και έχομε τελεία άγνοια γιατί έγινε το Μυστήριο και από ποιον ζητήσαμε να μας δώσει τη χάρη Του.

Ποιος είναι αυτός, από τον οποίο ζητήσαμε τη χάρη Του; Έχομε επίγνωση Ποιον παρακαλέσαμε ή έχομε τελεία άγνοια και ήλθαμε μονάχα επειδή ο κ. Ν. και η κ. Τ. θα έκαναν τέτοιο Ευχέλαιο;

Λοιπόν, το Μυστήριο λέγεται Μυστήριο, γιατί έχει πράγματα που ανάγονται στον Θεό και δεν φανερώνονται στον καθέναν εύκολα. Εκείνος που ήλθε, που παρακαλέσαμε για να δεχθεί το Μυστήριο, είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος και αγίασεν ημάς διά της Χάριτός Του. Αυτός αγίασε το Μυστήριο και όχι ο Αμβρόσιος και ο π. Ε.

Όταν έχομε λίγη πίστη, ζητάμε κάτι από κει που δεν μπορούμε να το βρούμε σε κανένα άλλο μέρος, ούτε μπορεί να μας το δώσει κανένας άνθρωπος αυτό που ζητάμε, τη Χάρη του Θεού δηλαδή και την υγεία.

Ο Θεός άφησε τα Μυστήρια στη γη για ν’ αγιάζονται οι χριστιανοί. Γιατί τα άφησε, παιδιά μου; Δεν μας άφησε εδώ για προορισμό εδώ. Ο άνθρωπος έχει κάποιο προορισμό άλλου, για την αιωνιότητα δηλαδή και τον Παράδεισο και την αιώνιο ζωή, παρά επί γης.

Στη χαώδη ζωή και την κατάσταση αυτή εδώ μας ξεφεύγει από τον νου και την καρδιά ότι ο Θεός μας έχει προορίσει γι’ άλλου. Τα σπίτια εκεί στον Παράδεισο -προσέχετε, δεν σας λέω τίποτε παραμύθια, ούτε πράγματα που είναι συμπεπλεγμένα με το ψεύδος- εκεί τα σπίτια, που υπόσχεται να μας δώσει ο Κύριος είναι από χρυσάφι· όλα, και τα τείχια και τα πατώματα και τα ταβάνια και τα πάντα είναι από χρυσό.

Όμως εμείς, αδελφοί μου, και γενικά πρώτος εγώ προτιμώ να αφήσω όλο εκείνο το ωραίο παλάτι, που θα έχω όλες τις ανέσεις μου μέσα και θα είναι όχι σαν το σπίτι αυτό εδώ και προτιμώ, παιδιά μου, εκείνο το αχούρι με το ψαθί και με τη βρωμιά. Αφήνω το παλάτι το χρυσό και προτιμώ εκείνο το άχρηστο πράγμα, προτιμώ να ζήσω μέσα στη βρωμιά.

Σ’ αυτόν τον βαθμό βρισκόμαστε σήμερα, εκεί ο άνθρωπος έχει προσηλώσει την ψυχή και την καρδιά και θέλει να βρίσκεται μέσα εκεί, στη βρωμιά, δεν θέλει ν’ ανασηκωθεί λίγο και να πει: «Εγώ θ’ αφήσω λιγάκι αυτό το πράγμα, θα ψάξω να βρω κάτι καλύτερο». Κάτι το καλύτερο, πού ζητάει το πνεύμα δεν είναι αυτά τα πράγματα, που έχομε δοθεί ψυχή και σώματι. Δεν είναι τα τείχια και οι πίνακες στους τοίχους, που έχει μαζέψει εδώ η κ. Τ.

Πρέπει να σκεπτόμεθα ότι είμεθα χριστιανοί, ότι πιστεύομε σε έναν Θεό και, αφού πιστεύομε, πρέπει να συμμορφωνόμεθα σ’ αυτά τα οποία μας λέει. Και αν θέλομε να είμεθα παιδιά αυτού και αν θέλομε να απολαύσουμε και τις επαγγελίες και όλα τ’ αγαθά, τα οποία μας πρότεινε, πρέπει να προσέξομε στη ζωή μας λιγάκι.

Δεν μπορούμε να φτάσομε τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, [αλλά] μπορούμε να είμεθα εμείς ακόλουθοι, υποτακτικοί των και με τη βοήθεια τού Θεού και με τη βοήθεια των μεγάλων αυτών Πατέρων θα βρεθούμε και εμείς εκεί μέσα σ’ αυτή τη ζωή, η οποία θα είναι ατελεύτητος, αιώνιος – το υπόσχεται ο Κύριος.

Ας δείξομε, παιδιά μου, κάποιο ενδιαφέρον στη ζωή μας, για να κάνομε μια ετοιμασία, μια προετοιμασία, να έχομε κάποιο γνώρισμα ότι είμεθα παιδιά του Θεού, η ταυτότητά μας και τα πιστοποιητικά μας να ταιριάζουν.

Και ποια είναι αυτά, τα οποία πρέπει να ταιριάζουν; Η ταυτότητα και τα πιστοποιητικά, τα οποία θέλομε να παρουσιάσομε, είναι η αγάπη, η καλοσύνη που θα έχομε μεταξύ μας μέσα στην οικογένεια: το αντρόγυνο να έχει πραγματική αγάπη Χριστού, τα παιδιά να έχουν επικοινωνία με τους γονείς, αλλά με αγάπη πραγματική, όχι υποκριτικά και επίπλαστα πράγματα.

Και έτσι θα μπορέσομε, με την ταυτότητα αυτή, να φανούμε εκείνη την ημέρα, που θα έρθει να μας βρει ο Κύριος, να μη βρεθούμε ότι δεν έχομε ταυτότητα απλότητος, αγαθοσύνης, ελεημοσύνης, των καλών πράξεων, οι οποίες χαρακτηρίζουν τον χριστιανό.

Δύο λόγια ακόμα.

Καθένας από εμάς μπορεί να ανακρίνει τον εαυτό του μέσα στην ψυχή του και να δει ακριβώς τι συμβαίνει. Άμα το προσέξει, θα βρει και τον τρόπο της θεραπείας αυτής, αν είναι η δεν είναι σωστά μέσα του αυτά, τα οποία αναζητάει, αν είναι ελαττωματικά, είναι άρρωστα, είναι πληγωμένα…

Από το βιβλίο της Ι. Μ. Δαδίου Παναγία η Γαυριώτισσα, «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης, Ο πνευματικός της Μονής Δαδίου, Ο επιστήθιος φίλος του αγίου Πορφυρίου», των εκδόσεων Άθως. Κείμενα Μιχάλης Λεβέντης.