Γιατί ο κόσμος έχει γίνει τόσο άγριος; Τα τόσα άσχημα μηνύματα, μας έχουν χαλάσει

Καταρχάς, θα ήθελα να ανατρέξω σε τρία παλαιότερα άρθρα μου τα οποία αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο πριν δύο περίπου χρόνια. Το πρώτο είχε τίτλο: «Από-ονοματοποίηση: Μήπως θα ξεχάσουμε τα βαφτιστικά ονόματά μας;» και αναφερόταν στην εθνική μας βρισιά που τείνει να υποκαταστήσει τα βαφτιστικά ονόματα, κυρίως μεταξύ των νέων. Το δεύτερο το είχα ονομάσει: «Τα μηνύματα των κόμικς οδηγούν τα παιδιά σε λάθος στάση ζωής;».. Και το τρίτο με τίτλο: «Τα άγρια θέματα των τατουάζ, μήπως είναι και αυτά σημάδια για κακές πράξεις;».

Σ’ αυτά τα άρθρα προβάλλω τους προβληματισμούς μου για την σταδιακή διάβρωση της ελληνικής κοινωνίας. Σ’ αυτό εδώ το κείμενό μου θα ήθελα να προσπαθήσω να αναλύσω για το πώς μου φαίνεται ότι τα πολλά άσχημα μηνύματα που δεχόμαστε από παντού μας έχουν χαλάσει, δυστυχώς, ως ανθρώπους.

Παρατηρώ πως πολλοί έχουν την τάση να νευριάζουν με το παραμικρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Βλέπω δηλαδή τους γύρω μου να είναι έτοιμοι να αρπαχτούν πολλές φορές για ασήμαντα θέματα. Ακόμα, να ενοχλούνται πολύ όταν κάποιος τους διορθώσει. Έτσι, τέτοιοι τύποι ανθρώπων είναι έτοιμοι να παρεξηγηθούν εάν τολμήσεις να τους υποδείξεις το παραμικρό σφάλμα τους. Αυτό δηλώνει την μεγάλη ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Είναι ένα πρώτο δείγμα αντιπαλότητας. Δυστυχώς αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα δείγματα κακίας που βγάζουμε προς τους συνανθρώπους μας και δηλώνει την εγωιστική και συνάμα την μόνιμα θυμωμένη στάση μας απέναντι στους άλλους.

Μία άλλη εκδήλωση και αιτία αγριότητας είναι οι διάφορες βρισιές που βγαίνουν από το στόμα μας, ειδικά όταν τις απευθύνουμε στους συνανθρώπους μας. Όταν κάποιος είναι θυμωμένος και βρίζει μονολογώντας, μπορεί να το κάνει αυτό για να εκτονωθεί για μια στιγμή και έτσι να ηρεμεί. Η κακία φαίνεται όταν η βρισιά απευθύνεται στους άλλους. Τότε, αυτή η συμπεριφορά εκφράζει μίσος απέναντι στον άλλον άνθρωπο. Θα έπρεπε με άλλες εκφράσεις να δείχνουμε ότι κάποια πράξη μας ενοχλεί και να δηλώνουμε έτσι την δυσφορία.

Ακόμη, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά εκπέμπουν στην πλειονότητά τους απαράδεκτα μηνύματα και θα έλεγα πως δίνουν δαιμονικά πρότυπα. Συνήθως δείχνουν τερατοειδείς μορφές να χτυπιούνται και να σκοτώνουν ασταμάτητα με ταχύτητα, ένταση και βία. Αυτό οδηγεί τα παιδιά που τα βλέπουν συνεχώς στην «μίμηση πράξεως», όπως αναφέρει ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης στον περίφημο εκείνο ορισμό της αρχαίας τραγωδίας. Αυτά τα κτυπήματα που δείχνουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οι μπουνιές, οι κλωτσιές και οι σκοτωμοί, δημιουργούν την εντύπωση πως ή βία είναι κάτι απλό και φυσιολογικό και σιγά – σιγά, με τον καιρό, περνούν και καταγράφονται στο υποσυνείδητο των νέων μας, οι οποίοι, όταν νευριάσουν, μιμούνται αυτές τις συμπεριφορές που ζούσαν όταν έπαιζαν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αφού αναδύονται όλες αυτές οι φοβερές σκηνές από μέσα τους.

Δεν είναι μόνον ορισμένα από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μεταδίδουν την βία. Όλο το πνεύμα της εποχής μας έχει χαλάσει. Παντού υπάρχει η κακία. Λίγες ενέργειες γίνονται με ευφροσύνη, χαρά και ηρεμία. Η ευχάριστη διάθεση έχει ελαττωθεί πάρα πολύ στις ημέρες μας. Έτσι λοιπόν ζούμε σε μια εκτεταμένη ομοιομορφία όπου επικρατούν τα… τέρατα!

Πάρα πολύ με στεναχωρεί το γεγονός ότι σήμερα εξαπλώνεται σε μεγάλο βαθμό ένα πνεύμα δαιμονικό. Ακόμη, είναι λυπηρό το γεγονός ότι στο ντύσιμο βλέπουμε μεγάλη κακογουστιά, γύμνια και προκλητικότητα. Το φαινόμενο της γύμνιας έχει και αυτό σχέση με το θέμα μας επειδή γενικά εξευτελίζει τον άνθρωπο και επίσης προκαλεί, πολλές φορές, τους βιασμούς. Από άποψη νομική, ο βιασμός ορίζεται ως η βίαιη σεξουαλική συνεύρεση και είναι ένα από τα πιο μεγάλα εγκλήματα του ποινικού δικαίου. Υπάρχουν άτομα-θύματα βιασμού που δεν ξεπέρασαν ποτέ το σοκ από αυτήν την χυδαία και απάνθρωπη πράξη.

Από όλα αυτά φαίνεται πως έχουμε φθάσει στο σημείο πολλοί άνθρωποι να αισθάνονται μίσος για τον άνθρωπο γενικά. Φοβερό παράδειγμα η μάνα που κατηγορείται ότι θανάτωσε τα τρία παιδιά της στην Πάτρα, αν αποδειχθεί η εις βάρος της κατηγορία. Ασύλληπτο επίσης το γεγονός ότι κάποιος μπαίνει σε σχολείο ή σε άλλον δημόσιο χώρο και σκοτώνει αδιακρίτως άγνωστους για εκείνον ανθρώπους που δεν του έχουν φταίξει σε τίποτα. Τι άλλο τρομερότερο μένει, άραγε, να δούμε;