Η υποδοχή και αποδοχή του Θεανθρώπου Κυρίου

Η Κυριακή των Βαίων είναι ημέρα αναμνήσεως της ενάρξεως της πορείας του Θεανθρώπου Κυρίου προς το Πάθος και την Σταύρωση, η οποία σηματοδοτείται από την μεγαλειώδη υποδοχή που Του επεφύλαξε ο Ισραηλιτικός λαός. Και αυτή ήταν βέβαια μια υποδοχή, αλλά δεν ήταν και μία υπαρξιακή συνάντηση του πλήθους μετά του Θεανθρώπου Κυρίου.

Κατ᾽ αυτή την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα Τον υποδέχθηκαν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη ήταν εκείνη των Γραμματέων και Φαρισαίων, οι οποίοι μετά από λίγες ημέρες Τον οδήγησαν στο Πάθος και στον Σταυρό. Η δεύτερη αποτελείται από εκείνους που κρατούσαν τα Βαία των φοινίκων και έψαλλαν «ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος», επειδή είχαν γίνει αποδέκτες των θαυμάτων και της ευεργεσίας του Ιησού. Οι ίδιοι, όμως, μετά από λίγες ημέρες φώναζαν «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν». Και υπήρχε και μία τρίτη κατηγορία ανθρώπων που Τον υποδέχθηκαν με δάκρυα στους οφθαλμούς, με αληθινή χαρά και με ουσιαστική αγάπη. Αυτοί ήταν που παρέμειναν πιστοί στον Θεάνθρωπο Κύριο, επειδή μόνον αυτοί Τον αποδέχθηκαν και Τον συνάντησαν οντολογικά.

Η υποδοχή αυτή του Ιησού δεν ήταν ένα απλό ιστορικό γεγονός της εποχής εκείνης, δεν έγινε μόνον τότε, αλλά συνεχίζεται και σήμερα. Όλα τα γεγονότα της Θεανθρώπινης επιγείου παρουσίας Του δεν είναι μόνον προσωπικά γεγονότα του Ιησού, για να καθορίσουν ένα ιστορικό χρονικό διάστημα του παρελθόντος, αλλά είναι γεγονότα οικουμενικά, κοσμοιστορικά, καθολικά, πανανθρώπινα. Γεγονότα, τα οποία συνεχίζονται και θα συνεχίζουν να λαμβάνουν χώρα έως της συντελείας των αιώνων.

Έτσι μία συνέχεια της υποδοχής εκείνης είναι και η υποδοχή που επιφυλάσσει ο σημερινός άνθρωπος στον Θεάνθρωπο Κύριο. Και η αλήθεια είναι ότι και σήμερα υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων που υποδέχονται τον Ιησού.

Η πρώτη αποτελείται από τους ανθρώπους εκείνους που έχουν μέσα τους διαστροφή και εχθρότητα, όπως τότε οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Είναι αυτοί που από την μία μεριά δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την ιστορικότητα του Προσώπου του Θεανθρώπου Κυρίου –εφόσον αυτή επιβεβαιώνεται από πλείστες όσες ιστορικές πηγές– από την άλλη μεριά, όμως, δεν Τον αποδέχονται ως Θεό και Δημιουργό τους. Είναι οι άνθρωποι που δηλώνουν άθεοι και μάχονται την διδασκαλία Του. Είναι εκείνοι που λατρεύουν την ύλη. Είναι εκείνοι που θεοποιούν την γνώση. Είναι όλοι εκείνοι που έχουν υπερυψώσει τον εαυτό τους και τον έχουν τοποθετήσει στην θέση του Θεού. Όλοι αυτοί αρνούνται την ύπαρξη του Θεού και εναντιώνονται σε ο,τιδήποτε την επιβεβαιώνει. Ο μεγάλος Ρώσος φιλόσοφος Ντοστογιέφσκυ, όμως, μας λέγει ότι κατά συνείδηση άθεοι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι εγκλωβισμένοι στοn εγωκεντρικό τους χώρο και στα πάθη τους, οι οποίοι αρνούνται Αυτόν που θα τους απελευθερώση από την «ιδανική» γι᾽ αυτούς πραγματικότητα, η οποία –χωρίς αυτοί να το κατανοούν και να το αποδέχονται– είναι ειδεχθής αιχμαλωσία.

Υπάρχει, ωστόσο και η δεύτερη κατηγορία των ανθρώπων που υποδέχονται τον Θεάνθρωπο Κύριο και Τον δοξάζουν και Του δείχνουν αγάπη, αλλά, όταν προκύψη κάποια δυσκολία η δελεασθούν από κάτι εφήμερο, Τον απορρίπτουν και Τον απαρνούνται. Είναι οι ασταθείς, που δεν αμφισβητούν τον «φανερωθέντα εν σαρκί» Θεό, εκκλησιάζονται, πολλές φορές ζούν και εκκλησιαστική ζωή, εξομολογούνται, κοινωνούν, προσεύχονται, αλλά, όταν έλθη η στιγμή να ομολογήσουν τον Θεάνθρωπο Κύριο ως Σταυρωθέντα και Αναστάντα, Τον απαρνούνται. Γιατί; Ίσως, διότι δεν αναγνωρίζουν τέλεια την παντοδυναμία Του και όταν προκύψη κάποια δοκιμασία θέτουν πάνω απ᾽ Αυτόν κάποιον άνθρωπο, για να τους βοηθήση. Ίσως, διότι φοβούνται να συνεχίσουν την σχέση τους μαζί Του. Ίσως, διότι η αγάπη τους στην ύλη, στην δόξα κ.ο.κ. υπερτερεί της αγάπης τους προς τον Θεό. Άρα τον πλησιάζουν με συναισθηματική αγάπη. Τον υποδέχονται, αλλά δεν συναντώνται με Αυτόν, δεν ενώνονται με τον Θεάνθρωπο, δεν βρίσκονται σε συνεχή κοινωνία μαζί Του, ώστε, όταν προκύπτουν δυσκολίες, να παίρνουν δύναμη απ᾽ Αυτόν και να μην Τον αρνούνται.

Τέλος είναι και η ομάδα των ανθρώπων εκείνων που πλησιάζουν τον Θεάνθρωπο Ιησού ανιδιοτελώς. Είναι αυτοί που πέρα από κάθε συμφέρον, προσωπικό, οικογενειακό η κοινωνικό, υποδέχονται τον Θεάνθρωπο Κύριο, Τον συναντούν και έρχονται σε ουσιαστική κοινωνία μαζί Του. Γίνονται αποδέκτες της αγάπης Του και την ανταποδίδουν χωρίς υπολογισμούς και υστεροβουλίες. Δέχονται την ελευθερία που τους δίδει, δέχονται την δικαιοσύνη που τους χαρίζει, δέχονται την ειρήνη που τους προσφέρει. Γεμάτοι με όλα αυτά τα αγαθά, οπλίζονται με στερεά πίστη προς Αυτόν και δυναμώνουν, ώστε να ομολογήσουν την αλήθεια της Εκκλησίας σε όσους βρίσκονται στο σκοτάδι της αγνωσίας. Είναι αυτοί που δεν λυγίζουν ούτε όταν τους βρίσκουν δοκιμασίες, διότι έχουν ακλόνητη εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία του Θεού και την βοήθειά Του.

Η εβδομάδα που εισερχόμαστε, των Παθών και της Αναστάσεως του Κυρίου μας, προσφέρεται για μία ουσιαστική ενδοσκόπηση, ώστε να κατανοήσωμε πως ο καθένας υποδέχεται τον Θεάνθρωπο Ιησού και να αγωνισθούμε να ευρεθούμε στην οδό της τρίτης ομάδος, για να κοινωνήσουμε ουσιαστικά μαζί Του.