Ο Χριστός ενανθρώπησε για να θεοποιηθούμε εμείς!

Χριστός Παντοκράτωρ. Κηρόχυτη εγκαυστική τεχνική, 6ος αι. Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης Σινά.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Αθανασίου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας
Λόγος περί της ενανθρωπήσεως του Λόγου και της διά σώματος προς ημάς επιφανείας αυτού

Απόδοση εις την νέα ελληνική
Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης (νυν Μητροπολίτης Δράμας)

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=369231

Ποιος λοιπόν είναι αυτός που τα έκανε αυτά, και ένωσε ειρηνικά αυτούς που μισούσε ο ένας τον άλλον παρά ο αγαπητός Υιός του Θεού Πατέρα, ο Ιησούς Χριστός, ο κοινός Σωτήρας όλων; Αυτός που από την αγάπη του υπέστη τα πάντα για τη σωτηρία μας. Διότι από την παλαιά εποχή υπήρχε η προφητεία για την ειρήνη που ο Χριστός θα φέρει· λέει η Αγία Γραφή: «Θα ακονίσουν τα μαχαίρια τους σε άροτρα και τις λόγχες τους σε δρεπάνια· δεν θα πολεμήσει πλέον έθνος εναντίον έθνους, ούτε θα μάθουν πλέον τον πόλεμο».

Και ασφαλώς δεν είναι απίστευτο αυτό, αφού και τώρα οι βάρβαροι που έχουν έμφυτη την αγριότητα των τρόπων, θυσιάζουν ακόμη στα είδωλα, συμπεριφέρονται ως παράφρονες μεταξύ τους και δεν αποχωρίζονται ούτε για μια ώρα το ξίφος τους. Όταν όμως ακούσουν τη διδασκαλία του Χριστού, αμέσως αντί για πόλεμο στρέφονται στη γεωργία· αντί να οπλίζουν τα χέρια τους με ξίφη, τα σηκώνουν για προσευχή. Και γενικά, αντί να πολεμούν μεταξύ τους, εξοπλίζονται ενάντια στο διάβολο και τους δαίμονες και τους πολεμούν με τη σωφροσύνη και την αρετή της ψυχής τους.

Και αυτό από τη μια είναι γνώρισμα της θεότητας του Σωτήρα· διότι, αυτό που δεν μπόρεσαν να μάθουν οι άνθρωποι από τα είδωλα, αυτό το έμαθαν απ’ Αυτόν. Από την άλλη, είναι μεγάλη απόδειξη της αδυναμίας και μηδαμινότητας των δαιμόνων και των ειδώλων. Επειδή γνωρίζουν οι δαίμονες την αδυναμία τους, παρακίνησαν στην αρχαιότητα τους ανθρώπους να μάχονται ο ένας τον άλλον, για να μην σταματήσουν την μεταξύ τους φιλονικία και στραφούν στον πόλεμο ενάντια στους δαίμονες.

Αναμφίβολα, όταν οι μαθητές του Χριστού δεν πολεμούν μεταξύ τους, αντιπαρατάσσονται ενάντια στους δαίμονες με τρόπους και ενάρετες πράξεις. Και αυτούς τους διώχνουν μακριά, ενώ τον αρχηγό τους διάβολο τον περιπαίζουν, ώστε οι νέοι να είναι σώφρονες, να υπομένουν τους πειρασμούς, να δείχνουν καρτερία στους πόνους, ν’ ανέχονται τις ύβρεις και να περιφρονούν ό,τι στερούνται. Και το πιο αξιοθαύμαστο είναι ότι και το θάνατο καταφρονούν και γίνονται μάρτυρες τους Χριστού.

Και για να πω ένα, το οποίο είναι το πιο θαυμαστό γνώρισμα της θεότητας του Σωτήρα· μέχρι σήμερα ποιος απλός άνθρωπος ή μάγος ή τύραννος ή βασιλιάς μπόρεσε μόνος του να επιτεθεί εναντίον όλης της ειδωλολατρίας και εναντίον κάθε δαιμονικής στρατιάς, κάθε μαγείας και εναντίον όλης της σοφίας των Ελλήνων; Ποιος μπόρεσε να πολεμήσει και ν’ αντισταθεί με μιαςεναντίον όλων των Ελλήνων, που είχαν τόση δύναμη και ακόμη προοδεύουν και όλους τους εκπλήσσουν; Ποιός μπόρεσε να κάνει όπως ο Κύριός μας, ο
αληθινός Λόγος του Θεού, ο οποίος ελέγχει αόρατα την πλάνη του καθένα και μόνος απ’ όλους κατανικά όλους τους ανθρώπους; Ώστε αυτοί που προσκυνούν τα είδωλα στο εξής να τα καταπατούν, όσοι θαυμάζουν τις μαγείες να καίνε βιβλία τους, ενώ οι σοφοί να προτιμούν πάνω απ’ όλα την ερμηνεία των Ευαγγελίων;

Αυτούς που προηγούμενα προσκυνούσαν, αυτούς τους εγκαταλείπουν· Ενώ, Αυτόν που χλεύαζαν πάνω στο σταυρό, αυτόν τον Χριστό τον προσκυνούν και ομολογούν Θεό. Οι θεωρούμενοι θεοί τους φυγαδεύονται με το σημείο του σταυρού· ενώ ο σταυρωμένος Σωτήρας ανακηρύσσεται σ’ όλη την οικουμένη Θεός και Υιός του Θεού. Οι θεοί, τους οποίους προσκυνούσαν οι ειδωλολάτρες κατηγορούνται για αισχρότητες· αντίθετα, όσοι μαθητεύουν στη διδασκαλία του Χριστού, έχουν πιο σώφρονα ζωή από εκείνους.

Αν, λοιπόν, αυτά και τα παρόμοια είναι ανθρώπινα κατορθώματα, ας μας υποδείξει όποιος θέλει τέτοια ίδια και από προηγούμενες περιπτώσεις για να μας πείσει. Ειδάλλως, εάν αυτά και φαίνονται και είναι έργα Θεού και όχι ανθρώπων, γιατί δείχνουν τόσο μεγάλη ασέβεια οι άπιστοι και δεν παραδέχονται τον Δεσπότη που τα έκανε; Παθαίνουν κάτι παρόμοιο μ’ εκείνον που δεν αναγνωρίζει από τα έργα της κτίσεως το Δημιουργό Θεό. Διότι, αν από τη δύναμή του που φαίνεται στο σύμπαν, αναγνώριζαν τη θεότητά του, θ’ αντιλαμβάνονταν ότι και τα σωματικά κατορθώματα του Χριστού δεν είναι ανθρώπινα, αλλά ενέργειες του Σωτήρα όλων και Λόγου του Θεού. Και εάν είχαν αυτή την αντίληψη τότε, «δεν θα σταύρωναν τον Κύριο της δόξης», όπως το είπε ο απόστολος Παύλος.

Όπως, λοιπόν, εάν κάποιος θέλει να δει το Θεό που είναι από τη φύση του αόρατος και καθόλου ορατός, τον αναγνωρίζει και τον αντιλαμβάνεται από τα έργα του, έτσι αυτός που δεν βλέπει με τον νου το Θεό, τουλάχιστον ας τον γνωρίσει από τα έργα του σώματος· και να δοκιμάσει αν είναι έργα ανθρώπινα ή θεϊκά.

Εάν βέβαια είναι έργα ανθρώπινα, ας τα χλευάσει· αν δεν είναι ανθρώπινα αλλά του Θεού, να μη χλευάζει τα αχλεύαστα. Αλλά, μάλλον να τα θαυμάζει, διότι μας φανερώθηκε ο Θεός με τόσο ευτελές μέσον· με το θάνατό του έφτασε σε όλους η αθανασία· με την ενανθρώπηση του Λόγου έγινε γνωστή η πρόνοιά του για όλα· έγινε γνωστός ο χορηγός της και Δημιουργός, ο ίδιος ο Λόγος του Θεού.

Διότι, αυτός ενανθρώπησε για να θεοποιηθούμε εμείς. Φανέρωσε ο ίδιος τον εαυτό του με ανθρώπινο σώμα, για ν’ αποκτήσουμε εμείς ορθή αντίληψη για τον αόρατο Πατέρα του. Υπέμεινε την ατίμωση από τους ανθρώπους, για να κληρονομήσουμε την αφθαρσία. Αυτός βέβαια δεν έπαθε καμιά ζημιά, επειδή είναι απαθής, άφθαρτος, ο ίδιος ο Λόγος και Θεός. Τους ανθρώπους όμως που ήταν σε αδυναμία, με όσα υπόφερε, λόγω της απάθειάς του τους διαφύλαξε και έσωσε.

Και γενικά, τα κατορθώματα του Σωτήρα που έκαμε με την ενανθρώπησή του, τέτοια και τόσα πολλά είναι· αν θελήσει κάποιος να τα εξιστορήσει, θα μοιάζει μ’ αυτούς που κοιτούν το πέλαγος της θάλασσας και προσπαθούν ν’ αριθμήσουν τα κύματά της. Όπως δεν μπορούν τα μάτια να μετρήσουν όλα τα κύματα, διότι τα επερχόμενα ξεπερνούν την αίσθηση του παρατηρητή, έτσι κι αυτός που θέλει ν’ απαριθμήσει όλα τα σωματικά κατορθώματα του Χριστού είναι αδύνατο να το κάνει, ακόμη να τα δεχθεί και με τη σκέψη· διότι, αυτά που υπερβαίνουν τη σκέψη του είναι περισσότερα απ’ αυτά που αυτός νομίζει ότι έχει συμπεριλάβει στο νου του.

Είναι, λοιπόν, προτιμότερο να σιωπά κανείς όταν τα βλέπει όλα· διότι δεν μπορεί ούτε για ένα μέρος τους να μιλήσει· καλύτερα ν’ αναφέρει μόνο ένα και ν’ αφήσει σε σένα να θαυμάζεις το σύνολο. Διότι όλα εξίσου περιέχουν το θαύμα, και όπου κανείς στρέψει το βλέμμα, βλέπει από κει τη θεότητα του Λόγου και εκπλήσσεται.

Από την ιστοσελίδα: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/a8anasios_megas_logos_peri_enan8rwphsews.htm