Ο πόνος του Ιησού για τη λύτρωση του ανθρώπου

Εισήλθαμε στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, η οποία ονομάζεται έτσι όχι διότι έχει μεγαλύτερες η περισσότερες ημέρες, αλλά διότι τα γεγονότα που συνετελέσθηκαν κατ᾽ αυτήν είναι μεγάλα και κοσμοιστορικά. Περιστρέφονται γύρω από το Πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου.

Ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός έλαβε την ανθρώπινη φύση, την ένωσε με την Θεία Του φύση «ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως» και ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος κηρύσσει, θαυματουργεί, πάσχει, σταυρώνεται και θνήσκει ως άνθρωπος και κατόπιν ανασταίνεται και ανέρχεται στους ουρανούς μαζί με την ανθρώπινη φύση, έχοντας αυτήν αιωνίως μέσα στον χώρο του Τριαδικού Θεού.

Αυτά τα μεγάλα γεγονότα είναι κοσμοιστορικά, διότι δεν αφορούν μόνον τον Θεάνθρωπο Κύριο, αλλά και τον κάθε άνθρωπο προσωπικά. Μέσω αυτών δόθηκε και πάλι στον άνθρωπο η δύναμη και η δυνατότητα, που είχε στον παράδεισο προ της πτώσεώς του, να ενώνεται με τον Θεό και να γίνεται κι αυτός Θεός κατά χάριν.

Όλα αυτά τα γεγονότα περιγράφονται στα ευαγγελικά αναγνώσματα που αναγινώσκονται αυτές τις ημέρες στις Ιερές Ακολουθίες. Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα που αναγινώσκεται το εσπέρας της Μ. Δευτέρας έχουμε και την εξής εικόνα: Ο Ιησούς κάθησε σε ένα ψηλό μέρος και βλέποντας την Ιερουσαλήμ έκλαυσε, εκφράζοντας το παράπονό Του με τα ακόλουθα λόγια: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, ποσάκις ηθέλησα επισυνάξαι τα τέκνα σου ον τρόπον όρνις την εαυτής νοσσιάν υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε» (Λουκ. 13, 34).

Έκλαυσε ο Ιησούς για τον λαό που κατοικούσε σ᾽ αυτήν την πόλη, διότι αν και τον είχε βοηθήσει πάμπολλες φορές στην ιστορία του (διάβαση Ερυθράς θαλάσσης, μάννα εξ ουρανού, νερό από την πέτρα, λύτρωση από εχθρούς κ.λπ.) εντούτοις αυτός παρέμεινε σκληροτράχηλος και εχθρικός προς τον Θεό. Αφού λιθοβόλησε και φόνευσε τους Προφήτες, τώρα ετοιμάζεται για το φρικτότερο έγκλημα όλων των αιώνων στην ιστορία της ανθρωπότητος, το Πάθος και την Σταύρωση του ευεργέτου του, Θεανθρώπου Κυρίου. Παρ᾽ όλο που το γνωρίζει αυτό ο Θεάνθρωπος Κύριος, εντούτοις με πόνο τους λέγει: «Πόσες φορές θέλησα να σας φυλάξω, όπως η κλώσσα που συνάζει τα παιδιά της και τα προστατεύει κάτω από τα φτερά της και δεν θελήσατε;».

Αυτό το κλάμα κι αυτός ο πόνος του Ιησού επαναλαμβάνεται και στην σημερινή εποχή. Κλαίει και σήμερα ο Θεάνθρωπος για όλη την ανθρωπότητα, αλλά κυρίως για τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό που κι αυτόν πολλές φορές τον βοήθησε στις δύσκολες στιγμές της ιστορικής του πορείας.

Κλαίει διότι παρακούει ο άνθρωπος το θέλημά Του και απομακρύνεται όλο και περισσότερο από Αυτόν. Δεν Τον αναγνωρίζει και δεν Τον αποδέχεται ως Θεό και Δημιουργό του. Ως Θεό του ο σημερινός άνθρωπος έχει την ύλη, την επιστήμη, την ανθρώπινη πεπερασμένη γνώση, ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό του. Έχει φθάσει στο σημείο να θεοποιή κι αυτά ακόμη τα πάθη του και να τα διακονή παντοιοτρόπως. Κηρύσσει έτσι με τα λόγια και τα έργα του τον θάνατο του Θεού. Ο Θεός, όμως, δεν πεθαίνει. Είναι αθάνατος. Είναι το άπειρο και αυθύπαρκτο πνεύμα, που δεν αποθνήσκει. Αυτός που πεθαίνει, απομακρυνόμενος από κοντά Του, είναι το πλάσμα Του, ο άνθρωπος. Το δημιούργημα, αποκοπτόμενο από τον Δημιουργό Του, είναι μοιραίο και αναπόφευκτο να οδηγηθή στον θάνατο. Η πορεία του σημερινού ανθρώπου που καταστρέφει και αυτοκαταστρέφεται είναι περίτρανη απόδειξη αυτού του θανάτου που προήλθε από την διακοπή της κοινωνίας του με τον Θεό που είναι η πηγή της αγάπης, της αληθείας, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ειρήνης και όλων των αγαθών που απεγνωσμένα αναζητεί σε λάθος ατραπούς.

Κλαίει, λοιπόν και πάλι ο Ιησούς με πόνο και αγάπη για εμάς. Εάν αφήσουμε αυτό το κλάμα να εγγίση τα βάθη της καρδιάς μας και απαντήσουμε με ένα αντίστοιχο κλάμα πόνου που θα προέρχεται από την συνειδητοποίηση ότι απομακρυνθήκαμε από Αυτόν, που ανέβηκε στον Σταυρό για εμάς, τότε θα επέλθη η λύση του σημερινού ανθρωπίνου δράματος και η λύτρωση.

Στις περισσότερες ημέρες της ζωής του ανθρώπου, από την γέννηση μέχρι τον θάνατό του, κυριαρχεί ο πόνος και το κλάμα. Μπορεί να είναι κλάμα απελπισίας, απογοητεύσεως, ποικίλων δοκιμασιών, εγωισμού η συναισθήματος κ.ο.κ.. Το μόνο κλάμα, όμως, που είναι λυτρωτικό, είναι αυτό της οντολογικής μετανοίας.

Η Μ. Εβδομάδα που διανύουμε ενδείκνυται να εμβαθύνουμε στο τι έκαμε ο Θεός για το πλάσμα Του, τον άνθρωπο, να συναισθανθούμε και να αποδεχθούμε ότι έχουμε απομακρυνθή από Αυτόν και να απαντήσουμε στην αγάπη Του με το λυτρωτικό, σωτήριο κλάμα της μετανοίας.