Tο δράμα του Θεανθρώπου λύει το δράμα του ανθρώπου

Κατά τò εσπέρας της Αγίας καì Μεγάλης Πέμπτης ο πιστòς λαός του Θεού συγκε-ντρώνεται στους ιερούς ναούς, για να παρακολουθήση την Ακολουθία των Αγίων Παθών καì της Σταυρώσεως του Κυρίου μας . Ακροώμενος τα Ευαγγελικά αναγνώσματα καì τους ύμνους συνειδητοποιεί ότι τò δράμα των Παθών καì της Σταυρώσεως του Θεανθρώπου που εκτυλίσσεται εμπρός του είναι η λύση του δράματος της πτώσεως του ανθρώπου, η οποία επέφερε την εισδοχή του πεπτωκότος στην φθορά καì στòν θάνατο.

Το δράμα αυτό του Ιησού δεν είναι μόνο προσωπικό Του, αλλά και προσωπικό μας. Kι αυτό διότι στο Πρόσωπο Του Θεανθρώπου Κυρίου ενώθηκε η Θεία φύση του Θεού Λόγου με την ανθρώπινη φύση. Έτσι ως τέλειος Θεός που ήταν ο Ιησούς έγινε και τέλειος άνθρωπος. Και αυτός ο άνθρωπος Ιησούς έπαθε –διότι η Θεότης είναι απαθής– σταυρώθη-κε, πέθανε επάνω στον Σταυρό και μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε. Ωστόσο, το σημαντικό και κοσμοσωτήριο θαύμα της Θείας Oικονομίας έγκειται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη φύση πέθανε μέσα στον χώρο της Θείας φύσεως του Θεανθρώπου Ιησού, δηλαδή μέσα στον χώρο της Αυτοζωής. Ως εκ τούτου ο θάνατος της ανθρωπίνης φύσεως γίνεται ζωή, γιατί ο Κύριος με τον θάνατό Του θανάτωσε τον θάνατο και ανεστήθη, συνανασταίνοντας ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά και κάθε άνθρωπο χωριστά. Να γιατί το δράμα του Ιησού είναι και δικό μας δράμα και μάλιστα η λύση του ιδικού μας δράματος.

Όλο αυτό το γεγονός, όμως, δεν είναι δυνατόν να συλληφθή και να κατανοηθή από την μεταπτωτική πεπερασμένη λογική ούτε από την ανθρώπινη φιλοσοφία η τα ποικίλα θρησκευτικά κατασκευάσματα. Συνεπώς, μη μπορώντας ο άνθρωπος να πλησιάση και να συλλάβη με αυτόν τον τρόπο το δράμα Του Θεανθρώπου, μεταβάλλει την ιστορικότητά του σε μουσειακή στατικότητα. Έχει περιορίσει, δηλαδή, το ιστορικό Πρόσωπο του Ιησού –ο Οποίος εισήλθε στην Ιστορία του ανθρώπου, για να τον λυτρώση από την φθορά και τον θάνατο– στο χώρο των μουσείων, σε ζωγραφικούς πίνακες και σε βιβλία που ιστορούν ανθρωπίνως το Πάθος Του, χωρίς λυτρωτική συνέχεια και προέκταση.

Ο πιστός Ορθόδοξος χριστιανός, όμως, το συνειδητό μέλος της Εκκλησίας, το οποίο με την πνευματική άσκηση και την εκκλησιαστική ζωή έρχεται σε κοινωνία μετά του απείρου Θεού, κατορθώνει να διευρύνη τα όρια και τελικά να υπερβαίνη την μεταπτωτική πεπερασμένη λογική. Επιτυγχάνοντας αυτήν την υπέρβαση, κατανοεί και βιώνει ότι όλες οι εμπειρίες των ημερών αυτών, δεν είναι απλώς μια αναπαράσταση η ανάμνηση των Παθών, της Σταυρώσεως, του Θανάτου και της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, αλλά μια λυτρωτική βιωματική συνέχεια αυτών.

Άρα, όποιος θέλει να συλλάβη το μεγαλείο και το βάθος της Ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου και των Παθών του Κυρίου Ιησού, δεν μπορεί να το κατορθώση εγκλωβισμένος στον χώρο του εμπαθούς «εγώ» του, της ύλης η της πεπερασμένης γνώσεως και σοφίας του. Εάν, όμως, εισέλθη στο Μυστικό Σώμα του Εσταυρωμένου Ιησού με ταπείνωση και απλότητα και απευθυνθή σε Αυτόν με πόθο και αγάπη, παρακαλώντας να του γνωρίση τα της Ενανθρωπήσεώς Του και του Πάθους Του, τότε οπωσδήποτε ο Θεάνθρωπος θα έλθη στον εσωτερικό του κόσμο και θα του αποκαλυφθή. Θα του γνωρίση ότι η Ενανθρώπηση και το Πάθος Του έχουν ένα βαθύτερο νόημα. Θα συνειδητοποιήση ότι αυτά έλαβαν χώρα, για να πάρη επάνω Του ο αναμάρτητος Ιησούς τις αμαρτίες και το προπατορικό αμάρτημα του ανθρώπου, να τα καρφώση στον Σταυρό και εκεί να επέλθη η λύση του δράματος της πτώσεως του ανθρώπου και η λύτρωσή του.

Από εκεί και πέρα η τεθεωμένη πλέον ανθρώπινη φύση «εν τω Προσώπω» του Θε-ανθρώπου Ιησού υπάρχη στον χώρο Του Τριαδικού Θεού.

Η συμμετοχή μας στην Ακολουθία των Παθών Του Κυρίου μας ας γίνη εφαλτήριο για μια δημιουργική αυτοσυγκέντρωση, που θα μας οδηγήση στην γνώση του εαυτού μας και στην απόφαση της οντολογικής και υπαρξιακής προσεγγίσεως της Εσταυρωμένης Αγάπης, ώστε να επέλθη η λύση και του ιδικού μας προσωπικού δράματος.