Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), Τα άνθη του παραδείσου δεν θα τα ξεχάσω ποτέ μου!

Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) 1920-1991.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Τον θέλω τον Παράδεισο, αυτός είναι ο προορισμός μου, να βρω μια ακρίτσα να αναπαύωμαι, να μην βασανίζωμαι σε ‘κείνο το αιώνιο πυρ της κολάσεως και τίποτε άλλο δεν θέλω.

Διάβασα λίγο (κάποτε), προσευχήθηκα και πλάγιασα, δεν κοιμήθηκα. Και μετά άρχισα να βλέπω αυτά. Άρχισε η ψυχή μου να ανεβαίνη στα ουράνια νοερώς και έβλεπε τον Παράδεισο πνευματικά.

Ξαφνικά βλέπω, όχι φαντάσματα και τέτοια δαιμονικά, βλέπω ότι βρίσκομαι κάπου. Και βλέπω έναν γέρο όπου τον ‘λέγαν Ηλία, με μια μηλωτή και βάδιζα σ’ έναν φαρδύ δρόμο, που ήταν ένας δρόμος όλο βιολέτες κάθε λογής και γαρύφαλλα σπαρτά σαν το στάρι.

Και λέω:
– Πάτερ, πώς να περάσωμε όλα αυτά τα λουλούδια; θα τα πατήσωμε.
– Όχι, πάτερ μου, λέει, αυτός είναι ο δρόμος μας, περάστε πάτερ μου, περάστε. Δεν παθαίνουν τίποτα τα λουλούδια αυτά.

Και όπως γύρισα το μάτι μου δεξιά-αριστερά για να μην πατήσω τα λουλούδια, βλέπω κάτι σπιτάκια λευκά με ωραία άνθη.
– Άραγε αυτές οι κατοικίες, ανθρώπους δεν έχουν; τον ερώτησα.
– Αχ! πάτερ μου, λέει, αυτά είναι των ανθρώπων. Αυτοί τα ετοιμάζουν απ’ τη γη, απ’ τον κόσμο.

Βλέπω ένα φαρδύ χωματένιο δρόμο και του λέω:
– Καλά, πάτερ μου, όταν περνούν τα αυτοκίνητα, δεν θα τα χαλάσουν τα λουλούδια;
– Δεν περνούν, πάτερ μου, απ’ εδώ ούτε αυτοκίνητα, ούτε (άλλοι) άνθρωποι περνούν, μόνο εκείνοι που έχει ο Θεός διαλέξει να περνούν αυτόν τον δρόμο.

Εκείνα τα άνθη δεν θα τα ξεχάσω ποτέ μου, γιατί από το βράδυ σκεφτόμουν και έλεγα «πώς θα είναι άραγε εκείνος ο κόσμος εκεί πάνω»;

Η χάρις του Θεού μας φωτίζει και βλέπομε, όχι φαντάσματα και δαιμονικά πράγματα αλλά, με συγχωρείτε, «εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισι».

Και κάθε άνθρωπος ετοιμάζει κατά τα έργα του εκεί πάνω.

Από το βιβλίο, ο «Γέρων Ιάκωβος, Διηγήσεις, νουθεσίες, μαρτυρίες», των εκδόσεων Ενωμένη Ρωμηοσύνη.