Ζώντας στον κόσµο βιολογικά… και βαίνοντας προς ένα “Γάµο” µετα-βιολογικὸ και υπερ-κόσµιο!

Τὸ ἀκόλουθο κείµενο δὲν συνιστᾶ κάποια σπουδαία καὶ “µεγαλεπήβολη” συγγραφικὴ δηµιουργία. Πρόκειται µᾶλλον γιὰ µιὰ συλλογιστικὴ – συναισθηµατική… “αἱµορραγία”, ποὺ ἐξέρρευσε ἀπὸ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά ἑνός φτωχοῦ καλόγερου, κατὰ τὶς µεσονύκτιες ὧρες ἀγρυπνίας στὸ κελλὶ τῆς µετανοίας του. Οἱ ἐν λόγω “αἱµορραγικοὶ” στοχασµοί, ἄρχισαν νὰ καταγράφονται τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ µὲ “θέα” πρὸς τὸν Ἐσταυρωµένο Νυµφίο τῆς Ἐκκλησίας. Συνέχισαν νὰ περισυλλέγονται “σταλαγµατιὰ – σταλαγµατιὰ” καθ’ ὅλο τὸ Πεντηκοστάριο,   µέχρι  σήµερα  – Ἑορτὴ  τοῦ  Παναγίου  Πνεύµατος-   ποὺ γράφτηκε ὁ ἐπίλογος, καὶ ἐπῆλθε ἡ “αἱµορραγικὴ ” αἱµόσταση…

Ἀπέναντι στὴν Ἐσταυρωµένη Παναγάπη…

Ἕνας παντοδύναµος καὶ πανένδοξος Θεός, ποὺ νικᾶ κατὰ κράτος τὸν θάνατο καὶ ἀ- νίσταται ἐκ νεκρῶν ζωηφόρος καὶ φωτόµορφος, εἶναι -αὐτονοήτως-  θελκτικὸς καί…  “ἐρω- τεύσιµος” ἀπὸ ὅλη τὴν λογικὴ κτίση! Ὁ Ἴδιος, ὅµως, “κρυµµένος” πίσω ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, κρεµασµένος καὶ αἱµόφυρτος ἐπάνω στὸν Σταυρό… πόσην “ἐρωτικὴ” ἕλξη θὰ µποροῦσε νὰ ἐµπνεύση στὰ λογικά Του κτίσµατα…;!

«Καὶ ἔσται ἡ Ζωή σου κρεµαµένη ἀπέναντι τῶν ὀφθαλµῶν σου…» (Δευτερονόµιο: 28, 66)

Ἀτενίζοντας τὴν Ἐσταυρωµένη Παναγάπη… ὅλως ἑκούσια καὶ ἄκρως συγκαταβατικὰ καθηλωµένη ἐπάνω στὸ πιὸ ταπεινωτικὸ ἰκρίωµα, µὲ τὰ Ἄχραντα Xέρια1 Της ἐξαρθρωτικὰ τεντωµένα… ἀπ’ ἄ- κρη σ᾽ ἄκρη τοῦ Σταυροῦ, ὥστε νὰ “ἀγκαλιάζουν” καὶ ἑνώνουν φιλό- στοργα καὶ συγχωρητικὰ ὅλη τὴν κτίση (µαζὶ καὶ τοὺς σταυρωτές!), ἔρχεται στὸ νοῦ ἡ αὐθόρµητη χειρονοµία τῶν νηπίων κάθε φορὰ ποὺ ἐρωτῶνται ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους νὰ δείξουν πόσο τοὺς ἀγαποῦν: τεν- τώνουν παραστατικὰ -ὅπως ὁ Θεάνθρωπος ἐπάνω στὸν Σταυρὸ-  τὰ χεράκια τους σὲ ἔκταση… λέγοντας «τόοοοοοσο»!…

…Πραγµατικά, δὲν ὑπάρχει πιὸ «ὡραῖος κάλλει»2 (δηλ. πιὸ σαγηνευτικὸς σὲ ὀµορφιά! )  καὶ θελκτικὸς Νυµφίος – ὅσο φρικαλέο κι ἂν διαβάζεται αὐτό!- ἀπὸ ἕναν Θεάνθρωπο… κατακρεουργηµένο καὶ καθηλωµένο σὰν σφάγιο ἐπάνω στὸ πιὸ ἀτιµωτικὸ σύµβολο καταδίκης ὅλων τῶν αἰώνων! Διότι, κρεµάµενος µεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς… θέλγει Ἐρωτικὰ καὶ µὲ πανίσχυρη ἕλξη κάθε λογικὸ πλᾶσµα Του, ποὺ Τὸν βλέπει νὰ “ἀγκαλιάζη” τὰ σύµπαντα µὲ τὴν «τόοοοοοσο» ἀγαπητικὴ περίπτυξη τῶν ἀχράντων πλαστουργικῶν Του χειρῶν!

«Ὁ Θεός µου… ἐδίψησέ Σε ἡ ψυχή µου, ποσαπλῶς Σοι ἡ σάρξ µου ἐν γῇ ἐρήµῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ…» (ψαλµὸς 62, 1-2).

Ἀπέναντι στὸν Ἐσταυρωµένο Νυµφίο τῆς Ἐκκλησίας… εἶναι δυνατὸ νὰ ἐκλυθῆ ὁ πιὸ σφοδρὸς καὶ πιὸ ἁγνὸς Ἐρωτικὸς Πόθος, ποὺ θὰ µποροῦσε ποτὲ νὰ ἐµφιλοχωρήση σὲ µιὰ ἀνθρώπινη καρδιὰ: ὁ θεῖος Ἔρως τοῦ πλάσµατος πρὸς τὸν Πλάστη! Καὶ τοῦτο ὄχι ὡς ἀγαπητικὴ “πρωτοβουλία” τοῦ κτίσµατος, ἀλλ’ ὡς ἀπόκρισή του στὸ προηγηθὲν κάλεσµα τοῦ Κτίστου: «Ἡµεῖς ἀγαπῶµεν Αὐτόν, ὅτι Αὐ- τὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡµᾶς…»  (Α΄ Ἰωάν.  4,  19).

Ὅταν ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ (ὅπου καὶ ἂν ξενίζεται: εἴτε σὲ ἀνδρώα εἴτε σὲ γυναικεία φύση) ἀξιωθῆ νὰ ἑλκυσθῆ Ἐρωτικὰ πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἀνταποκριθῆ θετικὰ σὲ αὐτὴ τὴν ἕλξη, νοιώθει κατάπληκτη… βλέποντας νὰ διευρύνονται τὰ “ἀντιληπτικὰ ὅριά ” της, ὥστε νὰ ἀρχίση νὰ ἐννοῆ τὴν ὑπέρλογη προοπτικὴ αἰώνιας ζωῆς γιὰ τὴν ὁποία ἔχει πλαστουργηθῆ, καὶ τὴν ὁποία ἔχει προσκληθῆ νὰ κληρονοµήση…!

Τότε,  ἐµβρόντητος  ὁ  ἄνθρωπος (ἄνδρας  ἢ  γυναῖκα,  τὸ  ἴδιο)  νοιώθει τὴν πτωχὴ ψυχή του σάν… µία “κόρη” ὀρφανὴ καὶ ἄπορη -καὶ µάλιστα παραστρατηµένη σὰν πόρνη3!- στὴν ὁποία γίνεται ἀνέλπιστα “πρόταση Γάµου”(! ) ἀπὸ ἕναν… πάγκαλλο, πανέµορφο, πάναγνο, πανεύοσµο, πάλλαµπρο, πανένδοξο, πάµπλουτο, παντεξούσιο καὶ παντοδύναµο Πρίγκιπα – Υἱὸ Μονογενῆ Οὐρανίου Βασιλέως!

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, µέσα στὴ χαρισµατικὴ εὐρύννοια καὶ κατανόηση τῆς ἀποκεκαλυµµένης Ἀλήθειας, ἀναγνωρίζει στὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἕναν… “Μανικὸ Ἐραστὴ ”4 καὶ Νυµφίο, ὁ Ὁποῖος, ἀπὸ ὑπερβάλλουσα ἀγάπη γιὰ τήν… ἀθλία ἐρωµένη Του (ψυχή), συγχωρεῖ τὴν ἠθική της καταρράκωση… καί, παραβλέποντας τὴν ρυπώδη καὶ δυσώδη κατάστασή της, σπεύδει νὰ τὴν ζητήση σὲ Γαµήλια, αἰώνια ἕνωση µαζί Του! Ἀλλὰ τοῦτο… ὑπὸ µία βασικὴ προϋπόθεση: νὰ ἀποστραφῆ αὐτὴ (ἡ ψυχὴ) ἐξάπαντος τὸ ἁµαρτωλό της παρελθόν, καὶ νὰ φύγη ἀνεπιστρεπτὶ ἀπό τόν… “οἶκο ἀνοχῆς” κάθε Σατανικῆς ἐπιτήδευσης!

Ἀρχίζοντας ἡ…  προτέρα πόρνη – ψυχὴ νὰ σωφρονῆ καὶ νὰ ἁγνεύη, ἐπιµελεῖται πλέον µὲ ἄκρα φροντίδα -ἐν ὄψει τοῦ ἀχράντου Γάµου της- τὴν καθαρότητα, τὴν εὐπρέπεια καὶ τὴν ἐµφανισιµότητά της, ἔχοντας πιὰ ἀφοσιωθῆ ἀποκλειστικὰ στὸν οὐράνιο Νυµφίο της, ἀλλὰ καί… τρέµοντας τὴν Ἐρωτικὴ ἀπόρριψή της: «Μή µε τὴν πόρνην ἀπορρίψης, ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου… Μή µου τὰ δάκρυα παρίδης, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων!…» (Τροπάριο ἀπὸ τὸν ὄρθρο τῆς Μεγ. Τετάρτης)!

1 «Ἥπλωσας τὰς παλάµας καὶ ἥνωσας τὰ τὸ πρὶν διεστῶτα…» (Ἀσµατικὸς Κανὼν Με– γάλου Σαββάτου, ᾨδὴ γ΄.)

2 «Ὁ Νυµφίος, ὁ κάλλει ὡραῖος παρὰ πάντας ἀνθρώπους…» (Ἀπόστιχο τῶν Αἴνων, ἐκ τοῦ ὄρθρου τῆς Μεγάλης Τρίτης.)

3  «Ὁ  τοσοῦτος  καὶ  τηλικοῦτος  Θεὸς  ἐπεθύµησε…  πόρνης!  Ναί,  πόρνης!  Τῆς  ἡµετέρας πεπτωκυῖας, λέγω, φύσεως…» (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστοµος: P.G. 52, 404 Α-411 Β).

4 Μὲ τοὺς ὄρους «µανικὸς Ἐραστὴς» καὶ «µανικὸς Ἔρως» ἀποδίδει ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας,  τὴν ὑπερβάλλουσα ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο,  τὴν ἀκραία φιλό– στοργη ἕλξη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ πρὸς τὸ “χαµένο” λογικὸ πλᾶσµα Του…