Ο καθένας από μας θα δυνηθεί να λάμψει αληθώς «υπέρ τον ήλιον», «επί των νεφελών» να υψωθεί, να δει το Σώμα εκείνο του Θεού…

Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Χαρακτικό π. Σταμάτη Σκλήρη. Περιοδικό «Σύναξη», τεύχος 6, Άνοιξη 1983.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα
«Περί της εv Χριστώ ζωής»
Λόγος ΣΤ’
PG 150, 641Α-652B.

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=375740

Ακόμη, όταν γνωρίσουμε πόσο μεγάλη είναι η αξία μας, εύκολα δεν θα την προδώσουμε. Δεν θ’ ανεχθούμε να υποταχθούμε στο δραπέτη δούλο, όταν συνειδητοποιήσουμε πως μας ανήκει η βασιλεία.

Δεν θ’ αφήσουμε να εκστομίσει η γλώσσα μας λόγο πονηρό, αν έχουμε στο νου μας την ιερή Τράπεζα και ποιο είναι αυτό το αίμα που έβαψε αυτή τη γλώσσα. Πώς θα στρέψουμε τα μάτια μας σ’ εκείνα που δεν πρέπει, όταν μ’ αυτά αντικρύσαμε τόσο φρικτά Μυστήρια!

Δεν θα κινήσουμε τα πόδια μας, δε θα απλώσουμε τα χέρια μας, σε κάτι πονηρό, αν έχουμε ενεργό στην ψυχή μας το πραγματικό νόημα της φύσης τους, ότι δηλαδή είναι μέλη του Χριστού και ιερά και σαν φιάλη περιέχουν το Αίμα Εκείνου.

Ή καλύτερα έχουν ενδυθεί ολόκληρο τον ίδιο το Σωτήρα, όχι σαν ιμάτιο ούτε καθώς κι αυτό το σύμφυτο με το σώμα δέρμα, αλλά πολύ πιο τέλεια. Γιατί κι από τους ίδιους τους αρμούς κι από τα ίδια τα οστά είναι πολύ στενότερα ενωμένο τούτο το ένδυμα με όσους το έχουν ενδυθεί.

Τα μέλη μπορεί κανείς να τ’ αποκόψει και παρά τη θέλησή μας. Αλλά ν’ αποσπάσει το Χριστό απ’ όσους Τον ενδύθηκαν, αν οι ίδιοι δεν το θέλουν, κανείς δε θα μπορέσει, ούτε άνθρωπος, ούτε δαίμονας, «ου τα ενεστώτα, ου τα μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτ’ άλλη κτίσις ετέρα», καθώς λέει ο Παύλος, οσηδήποτε εξουσία κι αν ασκεί.

Βέβαια, κατάφερε ο Πονηρός με τα χέρια των τυράννων ν’ αποσπάσει και ν’ αφαιρέσει το δέρμα των Μαρτύρων του Χριστού· να κατακόψει τα μέλη και να συντρίψει τα οστά τους, να χύσει έξω τα σωθικά τους και ν’ ανασπάσει [να τους βγάλει] τα σπλάχνα τους. Αλλά να συλήσει το ιμάτιο αυτό και να γυμνώσει τους μακαρίους από το Χριστό, τόσο ανίκανος στάθηκε με τα τεχνάσματά του, ώστε δίχως να το καταλάβει τους έντυσε καλύτερα από πριν με ό,τι φαντάσθηκε πως θα τους γυμνώσει.

Τι λοιπόν θα ήταν ιερότερο απ’ αυτό το σώμα με το όποιο ενώθηκε ο Χριστός στενότερα από κάθε φυσική συμφυία [ένωση, ταίριασμα]; Θα σεβαστούμε συνεπώς και θα φυλάξουμε την ιερότητα του, αν γνωρίσουμε τη θαυμαστή λαμπρότητά του και στο εξής την έχουμε συνέχεια μπροστά στα μάτια της ψυχής μας.

Γιατί αν τους ναούς, τα σκεύη και ο,τιδήποτε Ιερό, επειδή ακριβώς γνωρίζουμε πως είναι ιερά, με κάθε τρόπο τα διατηρούμε άσυλα, πολύ περισσότερο ασφαλώς δεν θ’ ατιμάσουμε τα Ιερώτερα. Και φυσικά δεν βρίσκεται τίποτε ιερό όσο ο άνθρωπος που και στη φύση του ακόμη κοινώνησε ο Θεός.

Ας σκεφθούμε σε ποιον μπροστά «άπαν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων» και ποιος «επί των νεφελών ήξει μετά δυνάμεως και δόξης πολλής» λάμποντας με ασύγκριτη λαμπρότητα. Άνθρωπος θα είναι Αυτός, όπως βεβαίως και Θεός.

Αλλά κι ο καθένας από μας θα δυνηθεί να λάμψει αληθώς «υπέρ τον ήλιον», «επί των νεφελών» να υψωθεί, να δει το Σώμα εκείνο του Θεού και προς αυτόν να πετάξει, να πλησιάσει, ως φίλος να εμφανισθεί. Γιατί όταν παρουσιαστεί ο Δεσπότης θα Τον περιβάλει των αγαθών δούλων ο χορός· και καθώς θα λάμπει Εκείνος, θα λάμψουν κι αυτοί.

Τι θέαμα! Να βλέπεις πάνω στις νεφέλες αναρίθμητο πλήθος φωστήρων, ανθρώπους να υψώνονται και να πετούν. Ομήγυρη γιορταστική που όμοια δεν βρίσκεται. Σύναξη θεών γύρω από το Θεό, ωραίους περί τον Ωραίο, δούλους περί τον Δεσπότη, που δεν τους φθονεί γιατί μετέχουν στη λαμπρότητά Του, ούτε φρονεί πως θα ελαττωθεί η δόξα Του, αν θα δεχθεί πολλούς μετόχους στη Βασιλεία Του, όπως οι άρχοντες του κόσμου, που κι αν ακόμα τα δώσουν όλα στους υπηκόους τους, την εξουσία ούτε και στο όνειρό τους ανέχονται να μοιραστούν μαζί τους.

Δεν τους βλέπει σαν δούλους, ούτε τους τιμά με δούλων τιμές· αλλά θεωρώντας τους φίλους και τηρώντας κανόνες φιλίας προς αυτούς, που ο Ίδιος εξαρχής εθέσπισε, τους κάνει κοινωνούς στα δικά Του. Ούτε τους χαρίζει απλώς τούτο ή εκείνο, αλλά την ίδια τη Βασιλεία, το ίδιο το διάδημα. Και τι άλλο έχει υπόψη του ο μακάριος Παύλος όταν λέει να συμβασιλεύσουν με το Χριστό όσοι συγκακοπαθήσουν μαζί Του;

Τι είναι τόσο τερπνό ώστε να συναγωνισθεί το θέαμα ετούτο; Χορός μακαρίων! Δήμος ευφραινομένων! Εκείνος αστράφτοντας κατέρχεται από τον ουρανό στη γη, κι η γη άλλους ήλιους υψώνει προς τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, κι όλα γεμίζουν φως!

Από δω όσοι έδειξαν τον πόθο τους για τον Χριστό με άσκηση και κακοπάθεια και κόπους και φιλανθρωπία. Από κει όσοι παρέδωσαν τον εαυτό τους στο ξίφος, στη φωτιά, στο θάνατο, μιμούμενοι τη σφαγή Του, δείχνοντας τώρα τις ουλές πάνω στα λαμπρά τους σώματα και καυχώμενοι για τα σημάδια των πληγών τους, που μοιάζουν με επιγραφές πάνω σε τρόπαια.

Χορός αθλοφόρων που τιμώνται για τα τραύματά τους κοντά στο Βασιλιά που νίκησε με τη σφαγή Του και έχει στεφανωθεί, καθώς το λέει ο Παύλος, με δόξα και τιμή «διά το πάθημα του θανάτου».

Αυτά αν μελετούμε και σ’ αυτά αν δίνουμε όλο το χρόνο της σκέψης μας, και το μεγαλείο της φύσης μας θα γνωρίσουμε και τη φιλανθρωπία του Θεού θα κατανοήσουμε. Τούτο κατεξοχή είναι που δεν θ’ αφήσει να στραφούμε σε κάτι πονηρό· κι αν συμβεί να πέσουμε, εύκολα θα μας σηκώσει.

Από το περιοδικό Σύναξη, τεύχος 6, Άνοιξη 1983. Η μεταφορά στην νεοελληνική έγινε από τις μοναχές του Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης.