Θεάρεστοι ή ανθρωπάρεσκοι;

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Ζ’ Κυριακής Ματθαίου, ο Απόστολος Παύλος μας υπενθυμίζει ότι οφείλομε «ουχ εαυτοίς αρέσκειν» αλλά «έκαστος υμών τω πλησίον αρεσκέτω εις το αγαθόν προς οικοδομήν» (Ρωμ. ιε’ 2), προς πνευματική ωφέλεια και ενίσχυσή του. Γι’ αυτό και ζητεί από τους δυνατώτερους να βαστάζουν τα ασθενήματα των αδυνάτων.

Για να μπορέσωμε, συνεχίζει ο Απόστολος, να κάνωμε εκείνο που αρέσει όχι στον εαυτό μας αλλά στον Θεό και, συγχρόνως, εκείνο που ωφελεί τον πλησίον, χρειάζεται να έχωμε πάντοτε ως υπόδειγμά μας τον Χριστό, ο οποίος «ουχ εαυτώ ήρεσεν» (ο.π. 3) αλλά έγινε «υπήκοος» του πατρός Του και μάλιστα «μέχρι θανάτου σταυρού», χάριν της δικής μας σωτηρίας.

Για να ελέγξωμε, λοιπόν, και εμείς κάθε φορά εάν είμαστε θεάρεστοι και όχι ανθρωπάρεσκοι και μάλιστα αυτάρεσκοι, χρειάζεται να αναρωτιώμαστε: «Αυτό που θέλω να κάνω είναι προς δόξα Θεού και προς όφελος του πλησίον; Εάν ναί, τότε είναι και προς δικό μου όφελος!»

Πιο απλά: «Θέλεις, Χριστέ μου, να ενεργήσω έτσι; Εάν θέλης εσύ, τότε και εγώ θα το κάνω, επειδή εσύ μου το ζητάς και επειδή αυτό ωφελεί σίγουρα και εμένα». «Γεννηθήτω το θέλημά σου», λοιπόν, και όχι το δικό μου θέλημα!

Το τι θέλει ο Χριστός από εμάς το γνωρίζομε μέσα από την διδασκαλία Του: πίστη, δηλ. εμπιστοσύνη σε Αυτόν, και έργα αγάπης και μετανοίας.

Για να μπορέσουν, όμως, αυτά να υλοποιηθούν, χρειάζεται και κάτι ακόμη, για το οποίο ο Παύλος παρακαλεί ένθερμα: «ο Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως δώη υμίν (μακάρι να δώση) το αυτό φρονείν εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν» (ο. π. 4). Η αγωνία του Παύλου, που είναι υπεύθυνος για την πνευματική καθοδήγηση τόσων αδελφών και τόσων Εκκλησιών, είναι ακριβώς αυτή: να είναι οι εν Χριστώ αδελφοί «κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη και μη η εν αυτοίς σχίσματα» (Α’ Κορ., α’ 10). Επειδή, όμως, γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι εύκολο, γι’ αυτό παρακαλεί τον Θεό που μακροθυμεί και αγαπάει το πλάσμα Του να μεριμνήση για την κατά Χριστόν ομοφροσύνη των τέκνων Του.

Η ιστορία της Εκκλησίας έχει δείξει ότι, όταν οι Χριστιανοί συνεργάζωνται μεταξύ των, τότε και οι εσωτερικές των υποθέσεις τακτοποιούνται καλύτερα αλλά και οι εξωτερικοί εχθροί αντιμετωπίζονται αποτελεσματικώτερα. Η καλύτερη απόδειξη είναι οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες, όπου «του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία, και ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ην αυτοίς άπαντα κοινά» (Πραξ. Δ’ 32). Η σύμπνοιά των, μάλιστα, υπήρχε σε όλες τις επιμέρους διακονίες/λειτουργίες της εκκλησιαστικής κοινότητας: «Ήσαν προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταίς προσευχαίς (Πραξ., Β’ 42), που σημαίνει: παρέμεναν προσηλωμένοι με πιστότητα στην διδασκαλία των αποστόλων (μορφωτική λειτουργία), στην επικοινωνία και στην κλάση του άρτου (κοινωνική λειτουργία) και στην προσευχή (πνευματική λειτουργία).

Ήταν τόση η ομοψυχία μεταξύ των χριστιανών στις πρώτες κοινότητες, ώστε όχι μόνον οι ίδιοι απελάμβαναν τους καρπούς των κοινών των έργων αλλά και ο Κύριος, επευλογώντας την όλη προσπάθεια, «προσετίθει τους σωζομένους καθ’ ημέραν τη εκκλησία» (ο.π., 46-47). Όταν, όμως, χάθηκε αυτή η σύμπνοια ανάμεσα στους εν Χριστώ αδελφούς, τότε και η πίστη κινδύνευσε περισσότερο απ’ τις πολλαπλές αιρέσεις και η ζωή των απομακρύνθηκε απ’ τον Χριστό και η πολιτεία των από πολιτεία δικαιοσύνης και αγάπης μετατράπηκε σε πολιτεία αδικίας και μίσους, με όλα τα αρνητικά επακόλουθα.

Εάν θέλωμε, επομένως, να αρέσωμε στον Κύριό μας, και να ξαναβρούμε την μεταξύ μας αγάπη, χρειάζεται να αναβαπτιστούμε στα νάματα της ελληνοορθοδόξου παραδόσεώς μας και να ζήσωμε και πάλι «ομοθυμαδόν» (=με ομοψυχία/σύμπνοια), «το αυτό φρονούντες εν αλλήλοις κατά Χριστόν Ιησούν». Εάν το κάνωμε, τότε και τις πολλαπλές δυσκολίες μας θα αντιμετωπίζωμε ευκολώτερα και θα λάβωμε πλούσια χάρη και μέγα έλεος από τον μόνον Παντελεήμονα και Σωτήρα Κύριό μας, ο Οποίος «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Τιμ. Α’, β’ 4). Ας το θελήσωμε και εμείς, και θα απολαύσωμε, με την χάρη Του, το θεόσδοτο δώρο Του. Αμήν. Γένοιτο!