Δεκαπενταύγουστος και νηστεία για Δικαίωση

Δεκαπενταύγουστος κι η Εκκλησία μας για τη πνευματική μας προετοιμασία μας τονίζει την Ευαγγελική Περικοπή που αναφέρεται στη θεραπεία του σεληνιασμένου νέου από τον Ιησού Χριστό. Ως μια μορφή πνευματικής προετοιμασίας είναι η νηστεία που ελάχιστοι την τηρούν, παίρνοντας στο λαιμό μας και τα αθώα μικρά παιδιά μας. Η νηστεία είναι μέσο πνευματικής προετοιμασίας για να απέχουμε από το κακό και να μη αδικούμε κανένα και για να εργαζόμαστε με ενότητα για το κοινό καλό. Ζητούμε στις προσευχές μας και στις δεήσεις μας να μας βοηθήσει ο Θεός με τις πρεσβείες της Παναγίας μας και των αγίων μας να φθάσουμε στην απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών μας και στη δικαίωση χωρίς όμως να ακολουθούμε και το δρόμο που οδηγεί εκεί, μέσα από τη νηστεία, ως πρώτο βήμα προς την Μετάνοια. Να δούμε που κάναμε λάθη, όταν δολοφονήσαμε την ενότητα μας και φθάσαμε στην καταστροφή. Ποτέ δεν είναι αργά με την ελπίδα ότι με τη βοήθεια του Θεού και τις πρεσβείες της Παναγίας μας και των αγίων μας, ενωμένοι, Ηγεσία και Λαός, η ελπίδα μας για Δικαίωση θα γίνει πραγματικότητα και για μας και τα παιδιά μας. Βλέπε και παρατήρηση του Προέδρου της Κύπρου κ. Νίκου Χριστοδουλίδη στην εκδήλωση για την Αμμόχωστο «Για να πετύχουμε όλα αυτά που οραματιζόμαστε, για να πετύχουμε την άρση του αδιεξόδου και να επαναρχίσουν οι συνομιλίες που θα μας οδηγήσουν στην επίλυση του Κυπριακού, για να μπορέσουμε να αποτρέψουμε τυχόν νέα τετελεσμένα, η ύπαρξη ενός αρραγούς εσωτερικού μετώπου είναι απόλυτη προϋπόθεση. Ειδικότερα στην παρούσα, καθοριστικής σημασίας, συγκυρία.Έχουμε, ειδικότερα οι παλαιότεροι, βιώσει τις ολέθριες συνέπειες του εσωτερικού διχασμού, των δημόσιων με χαρακτηρισμούς μάλιστα αντεγκλήσεων, των άγονων αντιπαραθέσεων για εξυπηρέτηση, δυστυχώς, άλλων σκοπιμοτήτων’.

Φαίνεται ότι ο πονεμένος πατέρας, μέσα στην απελπισία του, βλέποντας το παιδί του να υποφέρει από την ασθένεια της επιληψίας, κι ακούγοντας για τα πολλά θαύματα που επιτελούσε ο Ιησούς Χριστός, καταφεύγει κοντά του, ως την τελευταία του ελπίδα για να θεραπευθεί το παιδί του. Μέσα από το κείμενο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής (Ματθαίου 17.14-23), πρώτο, βλέπουμε τη θεραπεία του παιδιού από τον Ιησού Χριστό, δεύτερο, τη βαθιά πίστη του πονεμένου πατέρα ότι το παιδί του μπορεί να θεραπευθεί από τον Ιησού Χριστό, τρίτο, την αδυναμία των Μαθητών του να κάνουν κάτι για να θεραπεύσουν το άρρωστο παιδί, τέταρτο, τη σημασία της πίστης και της νηστείας για να εισακούονται οι προσευχές μας, και πέμπτο, η αναφορά του Ιησού ότι θα τον σταυρώσουν και για στην ένδοξο Ανάσταση του για την εν Χριστώ σωτηρία μας όταν τον ακολουθούμε. Όπως συνέβη με όσους τον ακολούθησαν, τους Αποστόλους και τους αγίους μας. Γι’ αυτό και στη σημερινή αποστολική περικοπή ο Απόστολος Παύλος μας καλεί να τον μιμηθούμε («παρακαλώ ουν υμάς, μιμηταί μου γίνεσθε» Α’ Κορ.4,16).

Για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα σύγχρονα προβλήματα της εποχής μας που είναι γεμάτα πόνο και ανθρώπινες τραγωδίες πρέπει να προβληματισθούμε στο ερώτημα που τίθεται για την αδυναμία των Μαθητών να κάνουν κάτι για τη θεραπεία του άρρωστου παιδιού. Ο Ιησούς τονίζει με σαφήνεια ότι οφείλεται στο φαινόμενο της απιστίας τους, τονίζοντας μάλιστα στους Μαθητές του ότι εάν έχουν, έστω και ελάχιστη πίστη, όπως το σπόρο του σιναπιού, θα μπορούν ακόμη να μετακινούν κι ολόκληρα βουνά. Συνδέει μάλιστα ο Ιησούς Χριστός την παρουσία της πίστεως στη ζωή μας με τις αρετές της προσευχής και της νηστείας. Ο Εκκλησιασμός στην εποχή μας έγινε περιττός πλέον στη ζωή μας ή κάτι που μας κουράζει κι η νηστεία για τους περισσότερους μια ωραία ανάμνηση για τις μακαριστές γιαγιάδες μας. Ως χριστιανοί δείχνουμε ότι ακολουθούμε τον Χριστό, πρώτιστα με τον Εκκλησιασμό μας και τη τήρηση της νηστείας, διαφορετικά στο καθημερινό βίο της ζωής, ούτε έλεος, ούτε αγάπη, ούτε υπομονή, ούτε ανοχή, ούτε φιλανθρωπία, ούτε δικαιοσύνη, ούτε ηρεμία και γαλήνη θα έχουμε στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά στην οικογένεια , στο χώρο της εργασίας μας, στις κοινωνικές μας δραστηριότητες. Χωρίς πνευματική σχέση με το Θεό που μας δημιούργησε οδηγούμαστε σε εσωτερική σύγκρουση με τον εαυτό μας και μετά και με τον κάθε άνθρωπο που συναντάμε, για μικροπράγματα γίνεται χαμός, λες και είναι το τέλος του κόσμου. Οι άνθρωποι που ζουν κοντά στο Θεό και για τις μεγαλύτερες ανθρώπινες τραγωδίες με τη βοήθεια του Θεού βρίσκουν τη δύναμη να παρηγορήσουν και να συνεχίσουν το καθημερινό αγώνα της ζωής με πίστη στο Θεό για την ελπίδα της αιώνιας Βασιλείας των Ουρανών.

Γι’ αυτό η Εκκλησία μας προτρέπει τους πιστούς καθημερινά να προσεύχονται και να τηρούν τον θεσμό της νηστείας που έχει καθορίσει για να καλλιεργούμε την ενίσχυση της πίστεως μας στον καθημερινό αγώνα της ζωής. Οι ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας μας δεν είναι για να πάμε στην Εκκλησία όταν έχουμε μια κηδεία ή ένα μνημόσυνο ή ένα Γάμο ή μια βάπτιση ή τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, αλλά για την πνευματική καθημερινή προετοιμασία μας να ζούμε με τη βοήθεια του Θεού χριστιανικά. Κανονικά πρέπει να εκκλησιαζόμαστε καθημερινά, κι όταν στο χωριό μας ή στην ενορία μας δεν γίνονται καθημερινές ακολουθίες πάμε σε κάποιο κοντινό Μοναστήρι που γίνονται καθημερινά ή αν είναι δύσκολο με τη βοήθεια του πνευματικού μας ή του εφημερίου μας διαβάζουμε τις καθημερινές ακολουθίες με την οικογένεια μας στο σπίτι. Να θυμόμαστε ότι δεν κάνουμε κάποια χάριν στο Θεό όταν τον ακολουθούμε, ο Θεός δεν χρειάζεται τη στήριξη μας για να τα έχει όλα, εμείς τον χρειαζόμαστε, ακολουθώντας τον έχουμε μεταξύ μας αγάπη και αλληλοστήριξη, υπομονή και ηρεμία, ενωμένοι να προχωράμε καθημερινά για το καλύτερο στη ζωή. Μακάρι να μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να επιδιώκουμε να πηγαίνουμε στην Εκκλησία πριν ακόμη να ξεκινήσει η ιερά ακολουθία και να μένουμε εκεί μέχρι το τέλος, είναι η γεύση της ζωής στην αιώνιο Βασιλεία των Ουρανών πριν να φύγουμε από το μάταιο αυτό κόσμο. Καλό είναι την ώρα της ιεράς ακολουθίας να έχουμε γραμμένα τα ονόματα όσων γνωρίσαμε σ’ αυτή τη ζωή και έχουν κοιμηθεί για να προσευχηθούμε για την ανάπαυση των ψυχών τους και υπέρ προστασίας των οικείων τους, ως επίσης και προσευχές υπέρ των εν ασθενεία ευρισκομένων και της θεραπείας τους, των υπέρ της προστασίας των φτωχών, των αδικημένων και όσων υποφέρουν σε συγκρούσεις, για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους άεργους να βρουν εργασία και όλως ιδιαιτέρως για την προστασία των ορφανών και άπορων παιδιών. Να προσευχηθούμε για όσους γνωρίζουμε και για όσους δεν γνωρίζουμε και υποφέρουν. Να προσευχηθούμε γι’ αυτούς που μας ηγούνται να τους φωτίζει ο Θεός με δικαιοσύνη και αγάπη να μας προστατεύουν. Να προσευχόμαστε να μας προστατεύει και να μας φωτίζει ο Θεός να προσέχουμε τη Δημιουργία του ως Δώρο για όλους μας, να προστατεύουμε το Περιβάλλον και να ευχαριστούμε το Θεό για τα αγαθά που έχουμε, τα τρόφιμα, το νερό. Να προσευχόμαστε να μας προστατεύει ο Θεός από κάθε κακό, να προσευχόμαστε όταν έρχονται αναποδιές να βρίσκουμε τη δύναμη να τις αντιμετωπίζουμε με υπομονή και ελπίδα για το καλύτερο.

Όπως καθημερινά ο άνθρωπος χρειάζεται την καθημερινή τροφή και το νερό για να επιβιώσει, κατά τον ίδιο τρόπο χρειάζεται πολύ περισσότερο και την πνευματική τροφή, μέσω της προσευχής και της νηστείας, για να μη πάθει πνευματική ατροφία, να πάψει δηλαδή να επικοινωνεί μετά του Δημιουργού του Θεού.

Ο κίνδυνος της απουσίας του Θεού από τη ζωή μας επιφέρει άμεσα τον κίνδυνο να απομακρυνθούμε από τον θετικό χαρακτήρα του εαυτού μας και να αρχίσουμε να ασχημονούμε και να αδικούμε τους συνανθρώπους μας που συναντούμε στο σπίτι μας, ανάμεσα στην οικογένεια μας, στην εργασία μας με τους συναδέλφους μας, και φυσικά με τους τσακωμούς με τους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά στην τοπική κοινωνία που κινούμαστε, κι ακόμη το χειρότερο, μαζί με την καταστροφή του πνεύματος της αγάπης, της κατανόησης, της ευγένειας, της καλοσύνης, της αλληλοϋποστήριξης, της συνύπαρξης και της συναδέλφωσης, αρχίζουμε να καταστρέφουμε με κάθε τρόπο και το περιβάλλον μας, την δημιουργία του Θεού που μας περιβάλλει. Πετάμε τα σκουπίδια στο δρόμο και γινόμαστε βάρβαροι, το ίδιο εσωτερικά, χωρίς τη παρουσία του Θεού όλα μας φταίνε, συγκρουόμαστε και με τον εαυτό μας και τους γύρω μας, δεν σταματάμε να παραπονιόμαστε για όλα, όλοι μας φταίνε, κι όλα μας φαίνονται άσχημα κι ανάποδα και για το τίποτα μαλώνουμε και φωνάζουμε και βρίζουμε και καταστρέφουμε στο θυμό μας ότι βρεθεί μπροστά μας. Ούτε οι καλύτεροι ψυχίατροι μπορούν να μας θεραπεύσουν. Η γλώσσα μας γίνεται φαρμάκι και δηλητήριο μέχρι που το κοινωνικό μας περιβάλλον και η οικογένεια μας να μας απομονώσουν για να ζουν ειρηνικά.

Η απουσία επικοινωνίας μας με τον Θεό με τις προσευχές μας και την προσπάθεια μας να ζούμε σύμφωνα με τις θείες Εντολές της αγάπης που μας διδάσκει ο Ιησούς Χριστός κι οι Μαθητές του, μας οδηγούν σε συνεχή σύγκρουση με τον εαυτόν μας, με τους γύρω μας και με τη φύση, καταστρέφοντας και μολύνοντας το Περιβάλλον. Χωρίς τον Θεό ο άνθρωπος γίνεται αθεόφοβος και κακούργος.

Αν προσπαθούσαμε να δώσουμε απάντηση στην ύπαρξη πολύπλοκων κοινωνικών προβλημάτων της εποχής μας, όπως οι πόλεμοι κι οι εχθροπραξίες στην Ουκρανία, Υεμένη, στην Συρία, στη Παλαιστίνη και το Ισραήλ, στη Σομαλία, στο Σουδάν, στην Νιγηρία και αλλού, όπου βλέπουμε φαινόμενα τρομοκρατίας, βίας, όπου υπάρχει φτώχεια, ασθένειες, κορωνοϊός, έϊτς, μαλάρια, έμπολας, καταπάτηση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οικονομική κρίση, ανεργία, εγκληματικότητα, καταστροφή του περιβάλλοντος, απειλή πυρηνικής καταστροφής, ανεπίτρεπτη διαφθορά Πολιτικών και Δικαστών, σκάνδαλα, εμπορία ναρκωτικών, διακίνηση παράνομων όπλων, ανθρώπινο εμπόριο (human traffiking), θα λέγαμε ότι ίσως η εποχή μας πάσχει από μια σύγχρονη μορφή επιληψίας και μάλιστα σε επίπεδο όχι ατομικό, όπως συμβαίνει με το νεαρό παιδί της Ευαγγελικής περικοπής, αλλά σε συλλογικό επίπεδο, ομάδες ανθρώπων και Λαοί αλληλοτρώγονται μεταξύ τους με μεγάλο μίσος, σε αντίθεση με την αγάπη που ο Θεός μας καλεί να έχουμε ανάμεσα μας όλοι οι άνθρωποι. Έχουν το DNA του Κάϊν που δολοφόνησε ακόμη και τον δίκαιο αδελφό του Άβελ. Έχουν το DNA του Ηρώδη που διέταξε τους φονιάδες στρατιώτες του να σφάξουν εκατοντάδες αθώα νήπια. Έχουν το DNA των Γερμανών που με επικεφαλής τον Χίτλερ φέρουν την ευθύνη για τη δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων και μάλιστα αόπλων, γυναικών και μικρών παιδιών. Ο Χριστός είναι σαφής «ὁ μή ὤν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι, καί ὁ μή συνάγων μετ’ἐμοῦ σκορπίζει» Ματθ. 12, 30).

Η ασθένεια της επιληψίας έχει άμεση σχέση με εγκεφαλικές διαταραχές. Η σύγχρονη επιληψία της ανθρώπινης κοινωνίας που ζούμε, εκδηλώνεται με την αδυναμία μας να σταματήσουμε τον κατήφορο που πήραμε για αυτοκαστροφή με τη συνεχιζόμενη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και την ασταμάτητη επιλογή μας να καταστρέψουμε την Δημιουργία του Θεού με ταπροβλήματα της Κλιματικής Αλλαγής που εδώ και οκτώ χρόνια περιμένουμε ακόμη από όλες τις χώρες του κόσμου να εφαρμόσουν με οικολογικές νομοθεσίες την Παγκόσμια Συμφωνία του Παρισιού του ΟΗΕ για τη Κλιματική Αλλαγή και δεν κάνουν τίποτα.. Οι πνευματικές φωνές να σώσουμε τον Πλανήτη μας δεν αγγίζουν την ακοή μας. Η αποτυχία μας ως Παγκόσμια Κοινωνία να λύσουμε πολύπλοκα κοινωνικά προβλήματα που αναφέραμε παραπάνω και τα ακραία κλιματολογικά φαινόμενα είναι οι σπασμοί που δείχνουν την απώλεια της συνειδήσεως της ευθύνης μας να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα.

Η ελπίδα μας πλέον είναι η προσωπική αλλαγή να γίνουμε καλύτεροι σε όλα τα επίπεδα για να δώσουμε ξανά νόημα στη ζωή μας με το μεγαλείο της αγάπης μας για τον κάθε άνθρωπο. Όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος «Ο Θεός αγάπη εστίν κι ο μένων εν τη αγάπη, εν τω Θεώ μένει κι ο Θεός εν αυτώ». Τότε θα μπορούμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας να κάνουμε και τη σωστή επιλογή με κριτήριο πάντοτε το κοινό καλό. Η υπόθεση της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι η βάση για την ευημερία κάθε τοπικής κοινωνίας, αλλά και για την επικράτηση της ειρήνης και της ενίσχυσης της παγκόσμιας ασφάλειας για να ζήσουμε όλοι μας σε ένα καλύτερο κόσμο.

Ο Δεκαπενταύγουστος που θα εορτάσουμε θα αποκτήσει νόημα στη ζωή μας αν μιμηθούμε το Παράδειγμα της Παναγίας μας που στην κλήση του Θεού για τη σωτηρία μας απάντησε θετικά δίνοντας προτεραιότητα στο άγιο Θέλημα του Θεού («ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου»).