Η θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου από τον Χριστό

Την Κυριακή 13 Αυγούστου κατά την θεία λειτουργία θα ακούσουμε την περικοπή (Ματθ. Ιζ’ στιχ. 14-23) που αποτελεί συνέχεια εκείνης όπου παρουσιάζεται η Μεταμόρφωση του Χριστού. Μόλις ο Κύριος κατεβαίνει από το Θαβώρ, ανάμεσα από το πλήθος που τον περιμένει ξεχωρίζει ένας πατέρας που έχει φέρει τον γιο του ο οποίος από μικρός σεληνιάζεται, δηλαδή παθαίνει κρίσεις με σπασμούς, αφρούς από το στόμα, δυσκαμψία στα μέλη, ενώ κυλιέται στη γη και άλλοτε πέφτει μέσα στο νερό και άλλοτε στην φωτιά. Οι μαθητές του Χριστού δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν και ο πατέρας ικετεύει τον Χριστό, αν μπορεί, να σώσει το παιδί του. Ο Χριστός του απαντά πως αν έχει πίστη, όλα είναι δυνατά και ο πατέρας φωνάζει ότι πιστεύει, αλλά ζητάει να τον βοηθήσει ο Κύριος στην απιστία του. Ο Χριστός αμέσως βγάζει από το παιδί το δαιμόνιο που προκαλεί τον σεληνιασμό και, όταν οι μαθητές του τον ρωτούν κατ’ ιδίαν γιατί εκείνοι δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν, τους απαντάει πως φταίει η απιστία τους και πως το γένος των δαιμόνων δεν μπορεί να το βγάλει κάποιος παρά μόνο με νηστεία και προσευχή.

Στην εποχή του Χριστού υπήρχαν πολλοί δαιμονισμένοι, πιθανόν, όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος, επειδή έπρεπε να φανεί η δύναμη του Θεανθρώπου. Σήμερα σπάνια συναντούμε δαιμονισμένους, όμως είναι μεγάλη η δαιμονική επίδραση στους περισσότερους από εμάς. Θυμώνουμε και φερόμαστε επιθετικά, έχουμε υπερβολικό άγχος, πολλοί υποφέρουν από μελαγχολία ή κατάθλιψη και κάποιοι φτάνουν εύκολα σε κατάσταση αμόκ. Όλα αυτά φανερώνουν την ολιγοπιστία ή και την απιστία μας και μας αφαιρούν την χαρά και την ειρήνη που θα μπορούσαμε να έχουμε αν εμπιστευόμασταν περισσότερο την ζωή μας στον Θεό.

Τότε ήταν ο νέος που σεληνιαζόταν, σήμερα είναι κυρίως όσοι παθαίνουν αμόκ και χρησιμοποιούν αλόγιστη βία. Εννοώ τις περιπτώσεις που κτυπιούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους με άγριο τρόπο, πολλές φορές μέχρι να θανατώνουν κάποιους. Μπορούμε να πούμε πως αυτό είναι ένα φαινόμενο του νέου «σεληνιασμού». Το παράλογο της ιστορίας εντοπίζεται στο ότι χτυπούν ανθρώπους που τους είναι άγνωστοι και που δεν τους έχουν δώσει καμία αφορμή ή μαλώνουν και σκοτώνονται για ανούσιες αφορμές που σε κάθε περίπτωση δεν δικαιολογούν τόση βία. Γενικά η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο και δεν μπορεί να συμμαζευτεί πια.

Η Εκκλησία μας μάς προσφέρει όλα τα μέσα για να νικούμε, με την χάρη του Θεού, αυτές τις δαιμονικές επιδράσεις. Η συμμετοχή μας στα τέσσερα υποχρεωτικά μυστήρια, όπως τα έχει ορίσει η Εκκλησία και η εφαρμογή του νόμου του Θεού στην ζωή μας, κρατάει μακριά μας, όσο το δυνατόν περισσότερο, την δαιμονική επιρροή. Και ο ίδιος ο Χριστός στην παραπάνω περικοπή μας δίνει τα δύο σημαντικά κλειδιά στον αγώνα μας, την νηστεία και την προσευχή.