Τι μαρτύρησαν οι Ιουδαίοι για τον Γέροντα Συμεώνη όταν χάθηκαν στην έρημο

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Εάν κανείς σκόπιμα παρέλειπε τον γέροντα Συμεώνη και παρέδιδε στη λησμονιά την ανάμνηση της φιλοσοφίας εκείνου, εύλογα δεν θα απέφευγε την κατηγορία της αδικίας και της αχαριστίας, επειδή δεν θέλει να επαινεί τα αξιέπαινα ούτε να επιδεικνύει τα αξιέραστα προς μίμηση σ’ αυτούς που θέλουν να ωφεληθούν.

Εγώ όμως θα προβώ στη διήγηση όχι από φόβο μην κατηγορηθώ, αλλά από πόθο να εγκωμιάσω τον τρόπο ζωής αυτού του αγίου. Για πάρα πολύν καιρό αυτός συνέχιζε ν’ ακολουθεί την ερημική ζωή και ζούσε σε μία μικρή σπηλιά· δεν απολάμβανε καμιά ανθρώπινη αναψυχή (διότι προτίμησε να ζει μόνος), αλλά βρισκόταν σε συνεχή συνομιλία με τον Θεό των όλων. Τροφή είχε τα φαγώσιμα χόρτα.

2

Αυτός ο κόπος του χάρισε την από άνω πλούσια χάρη, ώστε να διατάσσει και τα δυνατότερα και αγριότερα θηρία. Και αυτό έγινε γνωστό όχι μόνο στους ευσεβείς, άλλα και στους άπιστους Ιουδαίους.

Κάποτε δηλαδή για κάποια ανάγκη μερικοί Ιουδαίοι πήγαν σ’ ένα από τα φρούρια που βρίσκονταν έξω από τα σύνορα της κατοικημένης μας περιοχής· επειδή όμως ξέσπασε ραγδαία βροχή και έπεσε θύελλα, έχασαν τον δρόμο και δεν μπορούσαν να δουν μπροστά.

Περιπλανιόνταν στην έρημο, χωρίς να βρίσκουν ούτε χωριό ούτε σπηλιά ούτε διαβάτη· παραδερνόμενοι στη μέση της στεριάς όμοια με τους θαλασσινούς, φθάνουν σαν σε λιμάνι στη σπηλιά του θείου Συμεώνη και βλέπουν άνθρωπο αναμαλλιασμένο και ρυπαρό, που είχε στους ώμους του ένα μικρό ράσο από γίδινες τρίχες.

Αυτός τους είδε, τους χαιρέτησε (πράγματι ήταν καταδεκτικός) και ρώτησε την αιτία της αφίξεως. Μόλις του διηγήθηκαν το συμβάν και τον θερμοπαρακάλεσαν να τους δείξει τον
δρόμο που οδηγεί στο φρούριο είπε· ‘περιμένετε και εγώ θα σας δώσω αμέσως οδηγούς που θα σας δείξουν τον δρόμο που θέλετε’.

Αυτοί τότε υπάκουσαν και αναπαύονταν. Αλλά ενώ κάθονταν, ήρθαν δύο λιοντάρια που δεν είχαν βλοσυρό βλέμμα, αλλά κινούσαν την ουρά σαν να ήταν μπροστά στον κύριό τους
και έδειχναν με τρόπο την υποταγή τους. Τα διέταξε με νεύματα να ξεναγήσουν τους άνδρες και να τους πάνε σ’ εκείνο το δρόμο που αφήνοντάς τον ακολούθησαν τον λαθεμένο.

3

Αλλά κανένας να μη νομίζει ότι η διήγηση είναι παραμύθι, διότι έχω τους κοινούς εχθρούς της αλήθειας [εννοεί τους Ιουδαίους] που μαρτυρούν την αλήθεια. Διότι το διακήρυξαν αυτοί οι ίδιοι που ευεργετήθηκαν. Και αυτό μου το διηγήθηκε ο μεγάλος Ιάκωβος, ο όποιος είπε ότι ήταν παρών όταν αυτοί διηγούνταν το θαύμα στον θεσπέσιο Μάρωνα.

Αυτός λοιπόν που δεν πιστεύει στους Ιουδαίους που μαρτυρούν το θαύμα των Χριστιανών πως δεν θα ονομαζόταν σωστά απιστότερος των Ιουδαίων, εφόσον βέβαια εκείνοι, αν και είναι εχθροί, νικώνται και υποχωρούν στις ακτίνες της αλήθειας, ενώ αυτοί που θεωρούνται οπαδοί και κοινωνοί της πίστεως δεν πιστεύουν ούτε τους εχθρούς που μαρτυρούν τη δύναμη της χάριτος;

4

’Από τέτοια θαύματα είχε γίνει περίφημος εκείνος ο Θείος άνθρωπος και προσέλκυσε πολλούς από τους βαρβάρους που ήταν γείτονες (σ’ εκείνη την έρημο κατοικούν αυτοί που υπερηφανεύονται ότι έχουν πρόγονο τον Ισμαήλ).

Επειδή όμως αγαπούσε την ησυχία, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη σπηλιά και αφού διήνυσε πολύ δρόμο φθάνει στο βουνό που λέγεται Αμανόν*, και σ’ αυτό, που παλαιότερα ήταν γεμάτο από την ειδωλολατρία, πραγματοποίησε πολλά και διάφορα θαύματα και
διέδωσε την ευσέβεια που και σήμερα επικρατεί εκεί.

* Μεταξύ Κυλικίας και Συρίας.

Από τον τόμο «Φιλοκαλία των νηπτικών και ασκητικών», Θεοδωρήτου Κύρου, «Φιλόθεος Ιστορία η ασκητική πολιτεία» των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος ο Παλαμάς». Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Σταυρούλα Ζαχαριάδου, Θεολόγος.