Η ελευθερία της δουλείας και η βασιλεία της Δεββώρας

Όταν η ζωή μας δεν είναι χριστοκεντρική, όταν παραθεωρούμε τον Χριστό μας η και τον αρνούμαστε παντελώς, ζούμε στο σκοτάδι και έχουμε μόνιμη ταραχή, την οποία προσπαθούμε να αποβάλλουμε με την συνέργεια του πονηρού, «του κοσμοκράτορος του σκότους του αιώνος τούτου, του απατεώνος» (Εφεσ. στ΄ 12). Ότανλείπει ο Χριστός από την ζωή μας, τα πάντα επιτρέπονται. Όταν οδηγούμε το καράβι της ζωής μας στο πολυκύμαντο του βίου πέλαγος χωρίς κυβερνήτη μας τον Χριστό, σίγουρα θα το ρίξουμε σε υφάλους η θα το τσακίσουμε στα βράχια. Όταν λείπει ο Χριστός από την ζωή μας νοιώθουμε ένα κενό δυσαναπλήρωτο, μια θλίψη ανεξήγητη και τούτο γιατί, «σ’ όποιον έχει λύπη ο Χριστός του λείπει».

Ο Χριστός είναι η κεντρομόλος δύναμη που μας συγκρατεί στην τροχιά του ευαγγελικού νόμου, αυτού που σήμερα μερικοί ονομάζουν «νόμο δουλείας» και τον εξορκίζουν ζώντας την εφάμαρτη ελευθερία, της οποίας και υψώνουν το λάβαρο. Ενώ γνωρίζουν ότι το Ευαγγέλιο της Αγάπης μας προστατεύει από την φυγόκεντρη δύναμη της αμαρτίας, που ενοικοί μέσα μας, αφού «έγκειταιη διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος» (Γεν. 8, 21), δεν θέλουν την προστασία του νομίζοντας ότι αυτό περιορίζει την απόλυτη ελευθερία τους. Δεν σκέφτονται ότι η «απόλυτη ελευθερία» εκτροχιάζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί «στα Τέμπη» της καταστροφής.

Ο Χριστός μας είναι η απόλυτη ελευθερία και μας θέλει όλους ελεύθερους κοντά Του. Έτσι, ο ελεύθερος άνθρωπος είναι πλούσιος σε θεικές δωρεές, ενώ αντίθετα πτωχός είναι όποιος παραβιάζει τις θείες εντολές, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην δουλεία· στην δουλεία των παθών, της φιλαρχίας, της φιλοδοξίας, του πλούτου, των πρόσκαιρων απολαύσεων. Ο φιλάνθρωπος Χριστός μας είπε, να ζούμε ελεύθεροι κοντά Του, κοντά στην μόνη Αλήθεια, λέγοντας: «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν. η΄ 32) , δηλαδή, όταν γνωρίσετε την αλήθεια, Εμένα, που είμαι «η Ανάστασις και η Ζωή» (Ιωάν. ια΄ 25), Εγώ θα είμαι ο Ελευθερωτής σας. Την σταθερή προσήλωσή μας στον φιλάνθρωπο Χριστό μας την συνιστά άλλωστε και ο Απόστολος Παύλος λέγοντας: «Τη ελευθερία, η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε» (Γαλ. δ΄ 1), δηλαδή, μείνατε σταθεροί στην ελευθερία που μας χάρισε ο εύσπλαχνος Χριστός μας και μην υποκύπτετε πάλι στον ζυγό της δουλείας. Η παρουσία της άκτιστης ελευθερίας στους πιστούς πιστοποιείται από την βιβλική μαρτυρία: «Ου το πνεύμα Κυρίου, ελευθερία» (Β΄ Κορ. γ΄ 17).

Όταν όλα γύρω μας διέπονται από τον νόμο του χρήματος, της ιδιοτέλειας, του άκρατου ευδαιμονισμού και της φιληδονίας, η γνήσια χριστιανική ζωή αποτελεί μία τρέλλα. Στην κοινωνία του παραλόγου η λογική της ηθικήςδέν έχει θέση.

Ημέρες πονηρές, ημέρες αποστασίας, ημέρες βασιλείας της αμαρτίας, υπήρχαν ανέκαθεν αν και σήμερα πληθύνθηκαν, αφού ζούμε σε ημέρες όπου βασιλεύει το κακό, η διαστροφή, η αμαρτία, και αυτό λόγω άγνοιας της καλωσύνης και απορρίψεως της ηθικής και της αρετής. Ψάχνουμε για αρχηγούς, μπροστάρηδες, καπεταναίους, αλλά δεν βλέπουμε Άνδρες με «ελέυθερο χριστιανικό πνεύμα» και καταλήγουμε σε Δεββώρες, για να θυμηθούμε την «Αγία Γραφή, όπου στο βιβλίο των Κριτών γράφει: «Διά το μη είναι άνδρα εβασίλευσε Δεββώρα» (Κριτ. 4΄ 9).

Προσόν της σύγχρονης κοινωνίας είναι η αμαρτία. Αυτή κυριαρχεί και επιβάλλεται. Προβάλλεται από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως και εξελίσσονται πολιτικά, κοινωνικάκαί πολιτισμικά, όσοι νοιώθουν υπερήφανοι για αυτήν. Η κατάπτωση λογίζεται ελευθερία. Διαστρέφεται η έννοια του καλού, του ηθικού, του ωραίου και προβάλλεται το κακό, το ανήθικο, το άσχημο.Η κοινωνία μας παραβλέπει τον έμφυτο ηθικό νόμο και μεταβάλλει την αίσθηση του ωραίου ανάλογα με τους ιδιοτελείς σκοπούς της. Που, λοιπόν, πορευόμαστε; Τα μάτια μας, ψυχικά και σωματικά, έπαψαν να βλέπουν καθαρά, αφού ο καταρράκτης της αμαρτίας εμποδίζει την καθαρή όραση. Έτσι, όλοι μας βαδίζουμε προς το χάος, αφού, «τυφλός τυφλόν εάν οδηγή αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται» (Μαθ. ιε΄ 14). Που είναι η απόλυτη προσοχή μας και η αδιάλειπτη προσευχή μας τώρα, όπου τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, ηθικά και εθνικά προβλήματα είναι αυξημένα με άγνωστη την επιταχυνόμενη επιδείνωσήτους; Που είναι οι αρετές αυτές που αποτελούν τις πνευματικές αντιστάσεις του λαού στις ενέργειες των κρατούντων; Τις βλέπουμε ισχνές, αν όχι ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα οι «Άρχοντες» να ενεργούν πολλές φορές απερίσκεπτα και να αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας, την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας υπονομεύοντας ταυτόχρονα θεσμούς καταξιωμένους μέσα στην ιστορία, όπως ο γάμος και η οικογένεια. Αλλοιώνοντας, όμως, τις πατροπαράδοτες παραδόσεις δημιουργούν προβλήματα στο ίδιο το Γένος μας με προεκτάσεις για δυσοίωνο μέλλον.

Σε αυτές τις πονηρές ημέρες, όπου το ήθος θεωρείται παρωχημένο, η πίστη περιγελάται, η σωφροσύνη χλευάζεται και η πονηράδα λογίζεται εξυπνάδα, έρχεται ο Απόστολος Παύλος να μας πεί: «Βλέπετε πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Εφεσ. ε΄ 15).

Η αμαρτία στις ημέρες μας πλήθυνε και διαπράττεται ευκολότερα και ανετώτερα με την επιστημονική εξέλιξη. Η αμαρτωλή ζωή θεωρείται ελευθερία, ενώ η ηθική ζωή είδος παρωχημένο και δουλικό. Ζούμε σε εποχή, σαν αυτή που ομολογεί πρώτα ο Ψαλμωδός Δαβίδ (Ψαλμ. ΝΒ΄ 4) και έπειτα επαναλαμβάνει ο θείος Παύλος: «Πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ουκ έστι ποιων χρηστότητα, ουκ έστιν έως ενός» (Ρωμ. γ΄ 12). Όλοι γύρω μας παρεκτράπησαν από τόνσωστό δρόμο, το δρόμο της αρετής και εξαχρειώθηκαν. Δεν υπάρχει κανείς που να ενεργεί το αγαθό, να ενεργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μας, σύμφωνα με τις αρχές του Ευαγγελίου Του. Δεν υπάρχει ούτε ένας και, αλλοίμονο, όταν θα ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής του Θεού!

Δεν έφθασε, όμως, στις ημέρες μας μόνο η αποστασία μας. Είναι και η διαστροφή! Το άσπρο το λέμε μαύρο, το κακό καλό, το άσχημο όμορφο. Την δουλεία στην αμαρτία ονομάζουμε ελευθερία και την εμμονή στην εφάμαρτη ζωή προσόν επιτυχίας και ανελίξεως στην κοινωνική και πολιτική σκακιέρα. Η κακία προβάλλεται ως αρετή και η αρετή ως αμαρτία. Δεν υπάρχει λόγος μετανοίας. Γιατί να μετανοίωσει κανείς, αφού δεν υπάρχει επίγνωση αμαρτίας;Και αυτή είναι η εσχάτη πλάνη. Βλασφημούμε, δηλαδή, με την ζωή μας το Πανάγιο Πνεύμα και αρνούμαστε κάθε θεική βοήθεια αυτονομούμενοι και νομίζοντας ότι ελεύθεροι όντες εξουσιάζουμε τα πάντα και ιδίως τον εαυτό μας. Ο Θεός μας είναι περιττός. Και χωρίς Αυτόν φθάσαμε στην νομιμοποίηση της αμαρτίας.Φθάσαμε στην παγκοσμιοποίηση και απολαμβάνουμε τους καρπούς της, την κρίση, το έγκλημα, την ανεργία, την φτώχεια και την διαστροφή, την οποία ονομάζουμε κανονικότητα. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι μας έχει υπνωτίσει ο πονηρός και δεν υπάρχει, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αντίδραση. Και αν τολμήσει κάποιος να αντιδράσει περιθωριοποιείται, γίνεται καταγέλαστος και υποκείμενο κοροιδίας.

Ζούμε σε μια κοσμογονική εποχή, όπου κυριαρχεί το παγκόσμιο πνεύμα της αποστασίας, του πλεονασμού της αμαρτίας, του ψεύδους, της καταπτώσεως των ηθικών αξιών, της τροφοδοσίας μας με τα ξυλοκέρατα που μας προσφέρουν για φαγητό τα μέσα ενημερώσεως, οι τηλεοράσεις, τα περιοδικά, το διαδίκτυο. Ζούμε την αποχαλίνωση των πάντων στην εποχή της «πληθύνσεως της γνώσεως» (Δαν. ιβ΄ 1,2,4).

Η γνώση των ανθρώπων αυξάνεται συνεχώς, η επιστήμη προοδεύει. Αλλά τι με αυτό; Έγραφε κάποιες δεκαετίες πριν, τότε που η αποστασία δεν είχε ολοκληρωθεί, όπως σήμερα, ο αγωνιστής Μητροπολίτης Φλωρίνης, π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ότι «ο κόσμος σήμερα καυχάται για τα επιτεύγματά του. Επληθύνθη η γνώσις και η επιστήμη. Και όμως ο κόσμος σήμερα είναι δυστυχέστερος. Μια προφητεία λέει, ότι θ’ αραιώση ο κόσμος τόσο, που θα περπατάς 100 χιλιόμετρα και άνθρωπο δεν θα βλέπης».

Η αποστασία μας σήμερα βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Μαζί με αυτήν βλέπουμε και σημεία στον ουρανό. Σημεία εσχατολογικά, ακαταστασίες, σεισμούς, πολέμους, καταστροφές, εγκλήματα, που δείχνουν ότι «έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Κολ. γ΄ 6). Τα βλέπουμε, όμως, και με τα μάτια της ψυχής μας η τα παραβλέπουμε; Συνειδητοποιούμε τους τρόπους καταργήσεως της θρησκείας μας με τα μέτρα αποχριστιανοποιήσεως, απαρθοδοξοποιήσεως, αφελληνισμού; Βλέπουμε τον πολιτικό γάμο, την πολιτική κηδεία, τα αβάπτιστα παιδιά με ονοματοδοσία στα ληξιαρχεία, την καύση των νεκρών μας; Βλέπουμε την κατάργηση του Σταυρού από την σημαία μας, την αποκαθήλωση των εικόνων μας από τα σχολεία και τα δημόσια καταστήματα; Βλέπουμε την μεώση των γεννήσεων, την αύξηση των διαζυγίων, την ελευθερία στις εκτρώσεις, τον κιναιδισμό που ονομάζουν «προσωπική ιδιαιτερότητα» και, αλλοίμονο, αν τολμήσει κάποιος να θίξει τους δυστυχείς αυτούς συνανθρώπους μας; Βλέπουμε την λατρεία του διαβόλου η την προβολή της πανθρησκείας και της οικουμενικότητος;

Έγραφε, επίσης, για την ελευθερία του προσώπου ο Γέροντας Ευσέβιος Βίττης:

Ο αγώνας γιά την ελευθερία, που λένε πως κάνουν άτομα ή, προ πάντων ομάδες, καταντάει καταπάτηση της ελευθερίας. Σαν το περιπαθές αγκάλιασμα της μαιμούς που πνίγει το παιδί της….

Η ελευθερία ως ανθρωπολογικό στοιχείο που μια της πλευρά είναι η πολιτική ελευθερία, είναι καρπός ωριμότητας. Εσωτερικής και πνευματικής ωριμότητας. Η εσωτερική ωρίμανση δεν γίνεται αυτόματα, γιατί χρειάζεται και συνειδητή προσπάθεια του ίδιου του ανθρώπου για την πραγμάτωσή της. Ο ώριμος πνευματικά άνθρωπος αγωνίσθηκε και ο ίδιος σκληρά, για να φθάσει σ’ αυτήν την κατάσταση. Η πνευματική πατερική σοφία την ταυτίζει με την απάθεα, που σημαίνει υπέρβαση της εσωτερικής κατάστασης δουλείας των παθών. Γιατί, όταν υπάρχει εσωτερική δουλεία, η εξωτερική ελευθερία είναι ευνοικός παράγοντας για την εκδήλωση αυτού, που υπάρχει μέσα μας.

Ο φανατισμός και η εμπάθεια είναι δύο φοβερά ανασταλτικά της ελευθερίας τόσο των ίδιων των φορέων τους, όσο και των άλλων. Είναι δυνατόν εμπαθείς, προβολείς αμαρτίας και φανατικοί να θεωρούνται ελεύθεροι άνθρωποι; Και είναι δυνατόν αυτοί, όταν έχουν όλη την εξωτερική άνεση, να μην εκτρέψουν την ελευθερία σε ασυδοσία, νομιμοποίηση αμαρτίας η και τυραννία; Και, όμως, αυτοί φωνάζουν για ελευθερία, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, και ο,τι άλλο μπορεί να αποτελέσει δημαγωγικό σύνθημα, για να επιδιωχθούν άλλοι σκοποί. Καταλυτικοί της ελευθερίας στην πραγματικότητα.

Οι κράχτες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, δυστυχώς, είναι άνθρωποι δούλοι των παθών τους χωρίς πνευματική ωριμότητα. Αύξηση της πνευματικής ωριμότητας του ανθρώπου σημαίνει σπάσιμο των δεσμών της δουλείας και άνοιγμα των πτερύγων της καρδιάς τους για πέταγμα στον ουρανό της ελευθερίας.Ας θυμηθούμε και την ηρωΐδα μας Μαντώ Μαυρογένους, η οποίαπάνω από τον σαρκικό έρωτα έβαζε τον έρωτα προς την σκλαβωμενη τότε πατρίδα. Δεν έβλεπε στους νέους που την περιτριγύριζαν την φλόγα του πατριωτισμού να φλέγει να σωθικά τους και να οπλίζει να χέρια τους, για να αντιταχθούν στις παρατάξεις του εχθρού και αυτό την λυπούσε αφάνταστα. «Δεν θα νυμφευθώ, έλεγε, ειμή άνδρα ελεύθερο»!

Όταν έχουμε ελεύθερο φρόνημα, δηλαδή, φρόνημα Χριστού, και το προβάλλουμε στην κοινωνία μας, τότε δεν θα αναζητούμε «Δεββώρες», για να βασιλεύουν. Και πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη «Άνδρες» με Άλφα κεφαλαίο, όπως τους θέλει ο Χριστός μας και όπως τους ήθελε η μεγάλη μας Μαντώ. Πρωτίστως υπάρχει η πνευματοφόρα Εκκλησία μας που αναγεννά τους ανθρώπους και διατηρεί την «εν Χριστώ ελευθερία» ανόθευτη και ελπιδοφόρα.