Ο άγιος Παΐσιος για τον Γέροντα Χατζη-Γεώργη και την συνοδεία του

Ο άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994) και ο όσιος Γέροντας Χατζη-Γεώργης (1809-1886).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο Χατζη-Γεώργης συμβούλευε ανάλογα τον καθένα, με διάκριση, και παρηγορούσε τις ψυχές και βοηθούσε με τις καρδιακές του προσευχές.

Το πρόσωπο του ακτινοβολούσε από την αγία του ζωή και σκορπούσε θεία Χάρη στις πονεμένες ψυχές.

Η φήμη του αγίου Γέροντα είχε φθάσει παντού, και έτρεχαν από παντού οι άνθρωποι για να ωφεληθούν πνευματικά.

Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, μάζευε τον πόνο των πονεμένων και θέρμαινε τις καρδιές τους με την αγάπη του την πνευματική, που έμοιαζε με ανοιξιάτικη λιακάδα. «Η καλή μέρα φαίνεται απ’ το
πρωί».

Έφυγε από την πατρίδα του μικρό παιδάκι, άφησε τους γονείς του για την αγάπη του Χριστού, έβγαλε την αγάπη του απ’ την μικρή του οικογένεια και έτσι απέκτησε θεϊκή αγάπη, ώστε να νιώθει όλον τον κόσμο αδέρφια του, και έγινε παιδί της μεγάλης οικογενείας, του Αδάμ – του Θεού!

Δεν είχε σχέδια δικά του, γι’ αυτό τον πέρασε ο Θεός στο θείο Του σχέδιο, τον έκανε Πνευματικό Πατέρα.

Επειδή είχε γνωρίσει την μεγάλη αξία του Αγγελικού Σχήματος, δεν επιθύμησε άλλα αξιώματα.

Πολλοί ήθελαν να γίνουν υποτακτικοί του, και ιδίως ανήλικα παιδιά που δεν τα δέχονταν στα Μοναστήρια, αλλ’ ο Χατζη-Γεώργης τα λυπόταν και τα κρατούσε, από ηλικίας δέκα πέντε χρόνων, και τα προστάτευε σαν στοργικός Πατέρας, αλλά και σαν καλή Μάνα.

Για να νομίζουν μάλιστα και αυτά ότι έχουν δήθεν γένια και να χαίρωνται, τα μουτζούρωνε με κάπνα.

Παρόλο που ήταν πολλά μικρά παιδιά στην Συνοδεία του, όχι μόνο δεν δημιουργούσαν
δυσκολία στο αυστηρό Χατζη-Γεωργιάτικο τυπικό, αλλ’ αντιθέτως οι μικροί ξεπερνούσαν τους μεγάλους στην άσκηση. Εν όλω ήταν τριάντα αδελφοί. Είχαν φθάσει μέχρι πενήντα στο κελλί του Αγίου Δημητρίου και Αγίου Μηνά. Μέσα στην Συνοδεία του, πάντα θα είχε έξι‐επτά μικρούς από Μοναστήρια ή από άλλες Συνοδείες, μέχρι να βγάλουν τα πραγματικά γένια και τα πνευματικά φτερά κοντά στον άγιο Γέροντα.

Επειδή ήταν πολύ θερμή η πνευματική ατμόσφαιρα του Χατζη-Γεώργη, διάχυτη η Χάρις του Θεού, και θερμαίνονταν οι Πατέρες πνευματικά, επόμενο ήταν να μη τους χρειάζονταν πολλές υλικές τροφές με θερμίδες.

Η συνηθισμένη τους τροφή ήταν ξηροί καρποί και μέλι. Αρτύσιμα ποτέ δεν έτρωγαν, ούτε και λαδερά. Το δε Πάσχα, αντί για αυγά, έβραζαν πατάτες και τις έβαφαν κόκκινες.

Όλες τις Άγιες ήμερες, οι Χατζη‐Γεωργιάτες τις χαίρονταν πνευματικά και όχι με καλά φαγητά.

Η Χάρις του Θεού τους δυνάμωνε και σωματικά και ήταν υγιέστατοι.

Εάν καμιά φορά κρυολογούσε ένας αδελφός, θέρμαινε λίγο τον φούρνο ο Γέροντας και όταν ταπεινωνόταν η θερμοκρασία, δοκίμαζε με το χέρι του, και τότε έμπαινε μέσα ο κρυολογημένος αδελφός και γινόταν καλά.

Εάν πάλι τύχαινε να πάθη κάτι άλλο, τον έβαζε μπροστά στο προσκυνητάρι, και έκαναν ολονύκτια προσευχή· παρακαλούσαν την Παναγία, και στο τέλος της Θείας Λειτουργίας έπαιρνε την Θεία Κοινωνία, αντί για φάρμακο, και γινόταν καλά.

Εκτός εάν ήταν κανένα Γεροντάκι στα τελευταία του και υπέφερε, οπότε το έπαιρνε ο Χριστός κοντά Του, για να το ξεκουράση πια αιώνια.

Είχε μεγάλη παρρησία στον Θεό ο άγιος Γέροντας, όπως και οι Πατέρες της
Συνοδείας του, διότι είχαν γίνει σαν Άγγελοι.

Φυσικά, οι περισσότεροι ήταν και από πριν Αγγελάκια, πόσο μάλλον στην συνέχεια με την υπερφυσική άσκηση που έκαναν!

Είχαν εξαϋλωθή κατά κάποιον τρόπο και πετούσαν ψηλά. Ο νους τους βρισκόταν πάντα στον Θεό.

Ο Γέροντας Χατζη-Γεώργης κοιμήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1886.

Από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτη (νυν οσίου Παϊσίου), ο «Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης (1809-1886)», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης.