Τίποτε δε θα καταφέρουν αυτοί που μας πολεμούν, φτάνει να φανερώσουμε τη δική μας προθυμία και να προσφέρουμε όλα όσα πρέπει να προσφερθούν!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=387122

δ’. Πού είναι τώρα αυτοί που δεν πιστεύουν την ανάσταση των σωμάτων; Να που η φωνή και πέθανε κι αναστήθηκε και τα δυο αυτά έγιναν την ίδια στιγμή.

Και βέβαια αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από την ανάσταση των σωμάτων, γιατί εκεί παραμένουν τα σωματικά υλικά και μόνο η ένωσή τους διαλύεται, ενώ εδώ καταστράφηκε το ίδιο το όργανο της φωνής κι όμως έγινε πάλι και μάλιστα λαμπρότερη.

Αν βγάλης από τη φλογέρα τα γλωσσίδια της, το όργανο παραμένει άχρηστο πια. Με τη φλογέρα την πνευματική όμως, δεν έγινε το ίδιο, αλλά κι αφού στερήθηκε τη γλώσσα του όχι μόνο δεν ήταν άφωνος, αλλά μελωδούσε αρμονικώτερα και μυστικώτερα και προξενούσε μεγαλύτερη έκπληξη. Κι από την κιθάρα πάλι, μια χορδή μόνο να πάρη κανείς, μένει αργός ο τεχνίτης, η τέχνη είναι άχρηστη, το όργανο δεν αξίζει πια.

Εδώ όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο, αλλά τελείως το αντίθετο. Γιατί κιθάρα ήταν το στόμα, χορδή ήταν η γλώσσα, τεχνίτης η ψυχή και τέχνη η ομολογία.

Αφαιρέθηκε η χορδή, η γλώσσα εννοώ, κι όμως ούτε ο τεχνίτης, ούτε η τέχνη, ούτε το όργανο έγινε άχρηστο. Όλα φανέρωναν τη δύναμή τους. Ποιος τα κατώρθωσε αυτά; Ποιος τα φανέρωσε αυτά τα θαυμαστά και παράδοξα;

Ο Θεός που μόνο αυτός κάνει θαυμάσια, περί του οποίου λέει ο Δαβίδ,
«Κύριε συ ο Κύριός μας, πόσο θαυμαστό είναι το όνομά σου σ’ όλη τη γη! Διότι η μεγαλοπρέπειά σου υψώθηκε πάνω από τους ουρανούς. Από το στόμα των νηπίων που θηλάζουν ετοίμασες δοξολογία».

Τότε λοιπόν από το στόμα των νηπίων που θηλάζουν, και τώρα από το στόμα εκείνων που δεν έχουν γλώσσα. Τότε η φύση ήταν ανώριμη, και τώρα το στόμα έρημο. Τότε η ρίζα ήταν απαλή στα παιδιά, μα ο καρπός ωριμασμένος, και τώρα η ίδια η ρίζα ξεριζώθηκε, μα ο καρπός δεν εμποδίστηκε να ωριμάση.

Και λέμε καρπό, τη φωνή της γλώσσας. Τα δεύτερα είναι πιο θαυμαστά από τα πρώτα. Και για να μη φανούν απίστευτα αυτά, γι’ αυτό προηγήθηκαν εκείνα.

Για να προετοιμαστή η σκέψη μας μ’ εκείνα και να μην ταραζόμαστε με τούτα. Και γι’ αυτό μας δόθηκαν αυτά, για να γίνωνται πιστευτά εκεί να τα αόρατα και παλαιά από τα ορατά και τωρινά.

Έτσι κάποτε εβλάστησε και το ραβδί του Ααρών, όπως εβλάστησε τώρα το στόμα του μάρτυρα. Αλλά για ποιο λόγο εβλάστησε το ραβδί του Ααρών τότε; Επειδή ο ιερέας ατιμαζόταν*.

Και για ποιο λόγο εβλάστησε το στόμα του μάρτυρα τώρα; Επειδή ο μέγας αρχιερέας, ο Ιησούς Χριστός βλασφημόταν.

Πρόσεξε πόσο όμοιο είναι αυτό το θαύμα και πόσο ανώτερο. Όπως δηλαδή εκείνο το ραβδί, χωρίς να είναι ενωμένο με τη ρίζα του, και χωρίς να ρουφά την υγρασία της γης, αλλά στερημένο απ’ αυτή την ενίσχυση κι όπως είχε χάσει τη δύναμη να καρποφορή, ξαφνικά παρουσίασε καρπό, έτσι ακριβώς κι εδώ.

Η φωνή στερημένη τη ρίζα της και χωρίς να έχη τη δύναμη από τη γλώσσα, εβλάστησε ξαφνικά σε ξερό και άγονο στόμα. Στο ένα είναι όμοιο αυτό το θαύμα με το προηγούμενο, στο άλλο ανώτερο, αφού η διαφορά του ενός καρπού από τον άλλο είναι μεγάλη. Ο ένας δηλαδή ήταν φυσικός, ο άλλος πνευματικός, κι άνοιξε τον ίδιο τον ουρανό σ’ αυτόν που γέννησε αυτή τη φωνή.

Για όλα αυτά λοιπόν ας έχωμε χαρά μαζί με το μάρτυρα, ας δοξάζωμε το Θεό που κάνει αυτά τα θαύματα, ας μιμηθούμε την υπομονή του συνανθρώπου μας, ας ευχαριστήσωμε τον Κύριο για τη χάρη που δίνει, ας παρηγορηθούμε στις δοκιμασίες αρκετά με όσα είπαμε, κι αφού νοιώσωμε κατάπληξη για τη δύναμη του Θεού που μας έπλασε και την πρόνοιά του, ας προσφέρουμε όλα όσα μπορούμε εμείς και θ’ ακολουθήσουν εξάπαντος αυτά που εκείνος χαρίζει.

Κι αν οι άνθρωποι, κι αν οι δαίμονες, κι αν ο ίδιος ο διάβολος μας χτυπά, τίποτα δε θα καταφέρουν αυτοί που μας πολεμούν, φτάνει να φανερώσωμε τη δική μας προθυμία και να προσφέρωμε όλα όσα πρέπει να προσφερθούν από μας.

Γιατί έτσι θα ελκύσωμε τη βοήθεια του Θεού εδώ και θ’ απολαύσωμε μεγάλη δόξα και τη σωτηρία μας στη μέλλουσα ζωή, την όποια μακάρι όλοι μας να αξιωθούμε, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού, ο όποιος μαζί με τον Πατέρα και το άγιο Πνεύμα, ας έχη δόξα, τιμή και δύναμη, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

* Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, κεφ. 17.

Απόσπασμα από την πρώτη ομιλία του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Εις τον άγιον Ρωμανόν», όπως περιλαμβάνεται στην έκδοση «Ιωάννου του Χρυσοστόμου έργα, τόμος ε’, Εγκωμιαστικά (β’)», των εκδόσεων ο Λόγος. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Κωνσταντίνος Λουκάκης.