Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος, Πόσο καιρό έμεινε ο Νώε στην κιβωτό και η διάλυση της υποψίας του λογισμού από τον Θεό!

Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

[…]

Η κιβωτός, που κατασκευάστηκε στο όρος αυτό* και υψώθηκε λόγω των υδάτων, περιφερόταν εδώ και εκεί πέντε μήνες, δηλαδή από την εικοστή εβδόμη του μηνός Μαΐου μέχρι την εικοστή εβδόμη του μηνός Οκτωβρίου, αφού διήνυσε τον πλουν της, πορεύθηκε προς τα όρη Αραράτ.

Διότι έτσι ευδόκησε ο καλός της κυβερνήτης με σκοπό μήπως, ενώ πλέει όλο το χρόνο της επικρατήσεως των υδάτων, αγανακτήσει ο δίκαιος Νώε. Αφού την οδήγησε στα όρη αυτά άραξε αντί σε κάποιο λιμάνι, επειδή αυτό ήταν ψηλότερο από κάθε όρος και κάθε κορυφή κι απότομη βουνοκορφή.

Ο δίκαιος Νώε, αφού άραξε σ’ αυτά, άλλοτε με τον κόρακα, άλλοτε με το περιστέρι πιστοποίησε την απομάκρυνση των υδάτων από την επιφάνεια της γης. “Εν τω ενί και εξακοσιοστώ έτει εν τη ζωή του Νώε. τού πρώτου μηνός, μιά του μηνός, εξέλιπε το ύδωρ από της γης” (Γεν. η΄, 13) και κατά τη δεκάτη εβδόμη του δευτέρου μηνός ξεράθηκε η γη και την εικοστή εβδόμη του ιδίου μηνός άνοιξε τη στέγη της κιβωτού. Διότι ήταν σαν κουβούκλια και η πάνω σκεπή της είχε πλάτος μια πήχυ, όπως τον είχε διατάξει ο Θεός.

Την ίδια μέρα που μπήκε, πάλι κατά την ίδια, αφού συμπληρώθηκε ο χρόνος, άνοιξε την κιβωτό. Ο δίκαιος ήταν για ένα ολόκληρο χρόνο στο σκοτεινό εκείνο καταφύγιο κλεισμένος μαζί με τα κτήνη και τα θηρία, σαν κτηνοτρόφος και θηριοτρόφος και πτηνοτρόφος τα διέτρεφε και τα πότιζε και τα κυβερνούσε.

Σαν άνοιξε την πόρτα, όταν πέρασε ο χρόνος, διέταξε ο Κύριος και Θεός και βγήκε μαζί με την οικογένειά του κι όλα όσα ήσαν μαζί του στην κιβωτό, από τα πουλιά ως τα κτήνη και τους λέει: “αυξάνεσθε και πληθύνεσθε επί της γης” (Γεν. η’, 17).

Και ο καρδιογνώστης Θεός βλέποντας την καρδιά του δίκαιου να φοβάται, μήπως και μετά την αύξηση και πάλι τους εξαλείψει με τον κατακλυσμό, διαλύει την υποψία δίνοντας σημείο της συμφωνίας του ουράνιο τόξο στα σύννεφα και ότι “ου προσθήσω ουν έτι πατάξαι πάσαν σάρκαν ζώσαν καθώς εποίησα πάσας τας ημέρας της γης” (Γεν. η’ 21-22) και ότι θα υπάρχει καλοκαίρι και άνοιξη και νύκτα και μέρα, όπως και προηγουμένως.

Διότι εκείνο το χρόνο του κατακλυσμού δεν διακρινόταν ούτε άνοιξη ούτε καλοκαίρι, ούτε νύκτα ούτε μέρα αλλά υπήρχε σύγχυση καιρών και ανάμιξη στοιχείων και αταξία.