Η φανέρωση του Τεχθέντος Χριστού στη ζωή μας

Ο άνθρωπος δεν οφείλει την ύπαρξή του στον εαυτό του. Είναι πλάσμα, κτίσμα και δημιούργημα του Αγίου Τριαδικού Θεού μας. Δεν ήρθε στη ζωή με δική του ενέργεια και πρωτοβουλία αλλά η αγάπη του Θεού τον έφερε στον κόσμο και τον τοποθέτησε κορωνίδα μέσα στη φύση και την κτίση. Πλάσθηκε ΄΄ κατ’ εικόνα ΄΄ Θεού με το στόχο και προορισμό να φθάσει στο ΄΄ καθ’ ομοίωσιν ΄΄.

Προικίσθηκε με συνείδηση , ελευθερία και αυξημένη λογική. Είχε δε τη δυνατότητα, εάν αξιοποιούσε θετικά τα δώρα και τα χαρίσματα που του δόθηκαν, να φθάσει στη θέωση και τον αγιασμό. Πριν την πτώση του – χωρίς φυσικά να είχε τελειοποιηθεί – αισθανόταν την παρουσία του Θεού, η οποία έδινε νόημα, αληθινή χαρά και ειρήνη στη ζωή του. Μέσα στον Παράδεισο η επικοινωνία του με τον Πλάστη και Δημιουργό Του γέμιζε την ψυχή και την καρδιά του από ευφροσύνη και αγαλλίαση.

Όμως, αυτό το συγκλονιστικό γεγονός της εμπειρίας του αληθινού Θεού στη ζωή του κάποια στιγμή έπαψε να υπάρχει. Ο πειρασμός στάθηκε πιο ισχυρός από την εμπιστοσύνη του στη Θεία Πρόνοια. Η απάτη και το ψέμα του διαβόλου κέρδισαν και νίκησαν τον άνθρωπο, που ελεύθερα εγκατέλειψε την αγάπη Θεού. Η προσπάθεια του να γνωρίσει και να ενωθεί με το Θεό μόνο με τις δικές του δυνάμεις, δηλαδή εγωιστικά ήταν τελικά ένα μεγάλο ολίσθημα, το οποίο τον οδήγησε μακριά από το Θεό. Μακριά από τη Βασιλεία Του . Μακριά από τη δόξα Του . Η επιλογή του να γίνει θεός χωρίς τη βοήθεια του αληθινού Θεού απέτυχε . Αμαύρωσε την εικόνα του θεού, απώλεσε τον προορισμό του, δηλαδή την κοινωνία με το Θεό.

Από δω και πέρα η ζωή του άλλαξε . Παραμορφώθηκε . Έγινε δύσκολη . Γέμισε πόνο, θλίψη και οδύνη . Το σαράκι της αμαρτίας, το πνευματικό σκοτάδι που συσσωρεύθηκε μέσα του και η παρά φύση πορεία του τον οδήγησαν σε μεγάλα υπαρξιακά αδιέξοδα, σε δρόμους επικίνδυνους και κακοτράχηλους , σε χώρους και σε τόπους άνυδρους και απαράκλητους. Η λατρεία της κτίσεως αντί του Κτίστου αποδείχθηκε τελικά ένα θανατηφόρο άθλημα.

Μέχρι εκείνη την ώρα , όμως, που ο Ίδιος ο Θεός, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός με τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος αποφάσισε να έλθει στη γη . Να ντυθεί την ανθρώπινη φύση . Να δημιουργήσει την Εκκλησία Του , ως άλλη Κιβωτό και ανωτέρα από αυτή, για να σώζεται ο άνθρωπος από το κακό και το θάνατο με τα Άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας κυρίως με την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία. Η Παλαιά Διαθήκη παρέδωσε τη σκυτάλη της στη Νέα Διαθήκη. Ο Άσαρκος Λόγος στον Ένσαρκο. Μεγαλύτερη προσφορά στην ανθρωπότητα από την Γέννηση του Χριστού μέσα από το πρόσωπο της Πανάσπιλης Μητέρας του, της Παναγίας μας δεν υπάρχει.

Η Γέννηση του Χριστού σηματοδοτεί μια άλλη κατάσταση επάνω στη γη με προεκτάσεις αιώνιες. Έρχεται να εγκαινιάσει μια νέα εποχή, την Εκκλησία Του, η οποία προετοιμάστηκε με τη φωνή των Πατριαρχών, των Προφητών και των Δικαίων ανθρώπων.

Να, τι λέει ένας σοφός και φωτισμένος θεολόγος και επίσκοπος της Εκκλησίας μας για τη Γέννηση του Ιησού Χριστού μας.

Γεννήθηκε ο Χριστός άνθρωπος όμοιος με μας για να μη μπορούμε πιά, να θεωρούμε τους εαυτούς μας όντα βιολογικά.

Γεννήθηκε από Μητέρα Παρθένο , για να μας δείξει τι αξία έχει η σεμνή ζωή.

Γεννήθηκε σε σπήλαιο, για να μας διδάξει την απλότητα και την ταπείνωση.

Γεννήθηκε πτωχός, για να μας δώσει να καταλάβουμε, ότι η αξία του ανθρώπου δεν μετριέται με τα πλούτη, αλλά με την αγάπη, την πίστη, την καλωσύνη.

Γεννήθηκε δούλος, για να μας δείξει, ότι η δουλεία στην αμαρτία και τα πάθη, είναι χειρότερη από τη δουλεία σε κατακτητές αλλοεθνείς.

Γεννήθηκε διωκόμενος, για να διδάξει τους ηγέτες των λαών, να σέβονται τους καταφρονεμένους και να φροντίζουν για τους πτωχούς.

Γεννήθηκε στο σταύλο για να μας μάθει, ότι η βρώμα της κοπριάς των ζώων πρέπει να μας ενοχλεί λιγότερο από τη δυσωδία των παθών της ατιμίας.

Γεννήθηκε μια νύχτα παγερή, για να μας πεί, ότι η χειρότερη παγωνιά είναι η παγωνιά της ψυχής, που ζει χωρίς αγάπη και καλωσύνη.

Γεννήθηκε ανάμεσα στα άλογα ζώα, για να μας υπενθυμίσει, ότι προτιμάει τα άλογα ζώα, που αναγνωρίζουν και αγαπούν το αφεντικό τους, από τον τάχα λογικό άνθρωπο που ξεχνάει τον Κύριο και Δημιουργό Του >> ( Νικοπόλεως Μελέτιος ).

Εάν, λοιπόν, η Γέννηση του Χριστού και όλα όσα έκαμε για μας – ιδιαιτέρως δε η Σταυρική Του θυσία και η εκ νεκρών Ανάστασή Του – είναι το ανεκτίμητο ουράνιο δώρο και φάρμακο του Θεού Πατέρα μας στην πληγωμένη φοβερά ανθρώπινη φύση εξαιτίας του γεγονότος της αποστασίας της από Εκείνον, εμείς πως ανταποκρινόμαστε σ’ αυτή τη μεγάλη προσφορά; Με ποιόν τρόπο μπορούμε από τη δική μας πλευρά να συμβάλλουμε, ώστε με πνευματικό και μυστικό τρόπο να φανερωθεί και να γεννηθεί μέσα μας και στον καθένα από μας ο ΄΄ ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας Κύριός μας Ιησούς Χριστός; ΄΄

Όχι φυσικά για να κάνουμε χάρη στο Θεό. Εκείνος δεν θέλει χάρες από εμάς. Είναι απαθής και δεν έχει ανάγκη από τη δική μας παρουσία και ούτε εξαρτάται η παρουσία Του από τη δική μας ύπαρξη. Αλλά για να ευεργετήσουμε τον εαυτό μας, να θεραπεύσουμε με τη Χάρη και τη βοήθειά Του την ψυχή μας, που πολυτιμώτερο πράγμα από αυτή δεν υπάρχει στον κόσμο και που αναστενάζει και πάσχει από τα πάθη.

Ένας τρόπος υπάρχει και αυτός δεν είναι άλλος από την ισόβια μετάνοιά μας, που είναι ανανέωση του βαπτίσματος μας και φυσικά την ταπείνωση. Με άλλα λόγια: Να αγαπήσουμε την πνευματική ζωή. Να αφήσουμε το Χριστό να έλθει μέσα μας. ΄΄ Να γίνουμε έμπλεεοι Αγίου Πνεύματος ΄΄ κατά τον άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη. Διότι κατά τον ίδιο άγιο, όταν αφήσουμε το Χριστό να έλθει μέσα μας καρδίσαμε το παν . Ο Χριστός θα μεταποιήσει τα πάντα μέσα μας. Θα φέρει την ειρήνη, τη χαρά, την ταπείνωση, την αγάπη, την προσευχή, την ανάταση. Και συνεχίζει ο άγιος . ΄΄Χωρίς τον Χριστό είναι αδύνατο να διορθώσουμε τον εαυτό μας. Χωρίς το Χριστό μας, δεν θα μπορέσουμε ν’ αποδεσμευθούμε από τα πάθη….. Δεν γίνεσθε άγιοι, κυνηγώντας το κακό. Αφήστε το κακό και κοιτάζετε στο Χριστό και Αυτός θα σας σώσει. Προσβάλλει το κακό, εσείς με εσωτερική δύναμη πέστε : ΄΄ Κύριε Ιησού Χριστέ , ελέησόν με ΄΄, νηστεύετε, μελετάτε συνεχώς την Αγία Γραφή, τους Πατέρες, τα βιβλία της Εκκλησίας μας και τους αγίους μας ΄΄.

Ο έχων δε την εμπειρία του ακτίστου φωτός αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει : ΄΄ Ο άνθρωπος που ζει την αληθινή μετάνοια εξομολογείται σωστά, δεν ξαναγυρίζει στις πρώτες του αμαρτίες, ούτε προσκολλάται σε πρόσωπα και πράγματα της φθοράς, ούτε προσχωρεί στις αμφίβολλες ηδονές, αλλά καταφρονεί τα παρόντα, προσβλέπει στα μέλλοντα, αγωνίζεται κατά των παθών, επιδιώκει τις αρετές, αγρυπνεί στην προσευχή, απέχει από τα άδικα κέρδη, είναι επιεικής σε όσους πταίουν εναντίον του, εύσπλαχνος σε αυτούς που τον παρακαλούν και έτοιμος να βοηθήσει με λόγους, με έργα και με θυσίες ακόμη, αυτούς που έχουν την ανάγκη του ΄΄ . Και συνεχίζει ο αγ. Γρηγόριος λέγοντας : ΄΄

Εάν κάθε χριστιανός δεν μπορεί να φθάσει τους αγίους στα μεγάλα και θαυμαστά επιτεύγματα, που χαρακτηρίζουν τη ζωή τους και είναι εξ ολοκλήρου αμίμητα, μπορεί όμως και πρέπει να τους μοιάσει και να τους ακολουθήσει στην πορεία της ζωής τους προς τη μετάνοια, που έχει θέση και σκοπό στη δική μας ζωή όσο τουλάχιστον και στη δική τους. Και αυτό διότι καθημερινά σε πολλά πέφτουμε ο καθένας μας και μοναδική ελπίδα σωτηρίας για όλους μας παραμένει η ανάνηψη και η βίωση της μετάνοιας ΄΄ .

Μετάνοια, όμως, αγαπητοί μου αδελφοί , χωρίς ταπείνωση και αγάπη δεν υπάρχει. Περιττό να τονίσουμε ότι η αυτοεξύμνηση, αυτοδικαίωση και η υπερηφάνεια βρίσκονται στον αντίποδα της ταπείνωσης . Τι είναι ταπείνωση, ρωτάει κάποιος μεγάλος θεολόγος; Και απαντά: Ο Ίδιος ο Θεός είναι ταπεινός . Για κείνον που γνωρίζει το Θεό, που Τον ατενίζει μέσα στη δημιουργία Του και στις σωτήριες ενέργειές Του, είναι φανερό ότι η ταπείνωση είναι πραγματικά μια Θεία ποιότητα, που είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο και η λάμψη της δόξας από την οποία, όπως ψάλουμε στη Θεία Λειτουργία , είναι ΄΄ πλήρης ο ουρανός και η γη ΄΄. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που ζούμε σίγουρα δεν μπορεί να συμβιβάσει τη ΄΄ δόξα ΄΄ με την ΄΄ ταπείνωση ΄΄ και θεωρείται ελάττωμα, αδυναμία και ατολμία, όπως έλεγε ο πατήρ Αλέξανδρος Σμέμαν.

Όμως , εάν κάποιος ταπεινώνεται από μόνος του- διότι αυτό είναι το τέλειο, η αρχοντιά και το μεγαλείο ψυχής και αυτήν την ταπείνωση ζητά από μας ο Κύριος – κερδίζει πρώτα εκείνος. Δίνει τη δυνατότητα να γεννηθεί μέσα του ΄΄ ο ταπεινός και πράος στην καρδιά ΄΄ Χριστός μας. ( Ματθ. 11, 29 ). ΄΄ Να’ σαι αφανής, άγνωστος στους πολλούς τόσο, έλεγε ο πατήρ Γερμανός Σταυροβουνιώτης, ώστε , ει δυνατόν, να μην σε ξέρει κανένας. Και τότε θα σε ξέρει ο Θεός ΄΄. Είναι λίγο αυτό, είναι μικρό; Όχι ! Είναι το μέγιστο για έναν άνθρωπο που θέλει στη ζωή του πρωτίστως το έλεος του Θεού ! Εμείς δυστυχώς οι περισσότεροι δεν ενδιαφερόμαστε να μας γνωρίζει ο Θεός και να προβληματιζόμαστε τι γνώμη έχει ο Κύριος για μας αλλά επιδιώκουμε τη γνώμη και τον έπαινο των ανθρώπων . Και όταν μας ταπεινώνουν οι άλλοι αντί να εκμεταλλευτούμε πνευματικά την περίπτωση φερόμεθα άφρονα . Η ανεξικακία, όμως, και η ταπείνωση μπορούν να οδηγήσουν και άλλους αδελφούς μας στην αληθινή αγάπη.

Ο δε αββάς Ισαάκ αφού ονομάζει την ταπείνωση στολή της Θεότητος λέγει ότι ΄΄ όποιος ενδυθεί τη στολή της ταπείνωσης, με την οποία φανερώθηκε όταν ενηνθρώπησε ο Κτίστης, ενδύθηκε τον ίδιο το Χριστό., γιατί ο ταπεινός άνθρωπος όλους τους αγαπά και αγαπάται από όλους. Όπου πηγαίνει τον βλέπουν σαν άγγελο φωτός και τον γεμίζουν με τιμές. Κάθε άνθρωπος περιμένει τα λόγια του, σαν λόγια του Θεού. Αληθινά ταπεινόφρων είναι εκείνος που έχει κάτι άξιο υπερηφανείας, αλλά δεν υπερηφανεύεται. Θεωρεί μάλιστα τον εαυτό του χώμα και σκόνη. Τέλειος ταπεινός άνθρωπος δεν είναι εκείνος που χρειάζεται να επινοεί αιτίες για να διατηρεί ταπεινό το φρόνημα του, αλλά αυτός που σε κάθε περίσταση έχει την ταπείνωση με τέλειο και φυσικό τρόπο, αβίαστο΄΄.Ταπείνωση και αγάπη πηγαίνουν μαζί. Εδώ βρίσκεται η πεμπτουσία της αυθεντικής χριστιανικής ζωής.

Χωρίς να αγαπά και να είναι ταπεινός κάποιος δεν μπορεί να ζήσει αληθινά. Ιδού και η όντως κρίση στην προσωπική μας ζωή, την οικογένεια και την κοινωνία, γιατί με τη νεκρωμένη πνευματικά ζωή μας δεν επιτρέπουμε στο Χριστό να διεισδύσει σ’ αυτήν. Σίγουρα και δεν παραθεωρούμε τα διάφορα προβλήματα στη ζωή του ανθρώπου αλλά , εάν εμείς – με τη Χάρη του Θεού πρωτίστως – δεν απαγκιστρωθούμε από την εμπαθή ζωή μας, τον εγωισμό και τη σκληροκαρδία μας, εάν δεν λιώσουν στην καρδιά μας οι πάγοι της κακίας και της πονηρίας, τι θα αλλάξει στη φθαρτή και πεπερασμένη ζωή μας ; Τίποτε το ουσιαστικό.

Όμως, ο Χριστός ήλθε στον κόσμο και φανερώνεται στην ζωή μας, όταν εμείς αποφασίσουμε ελεύθερα να τον ακολουθήσουμε σηκώνοντας με υπομονή τα δύσκολα που μας παραχωρεί η αγάπη του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και αγωνιζόμενοι με συνέπεια και σωφροσύνη για να υποχωρεί με τη Χάρη του Θεού ο παλαιός μας εαυτός και να ενδύεται παράλληλα ο κόσμος των αρετών και της φιλανθρωπίας με την κάθε μορφή της, με στόχο την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, που είναι ΄΄ φάρμακον αθανασίας ΄΄ και δίδεται ΄΄ εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον΄΄.

*Εκφωνήθηκε στην αίθουσα της ΄΄ Ευσέβειας ΄΄ ( Μυτιλήνη, 18- 12 – 2014 ).