Μέγας Αθανάσιος, Όταν ήταν παιδί έκανε βαπτίσεις παριστάνοντας τον επίσκοπο τις οποίες αναγνώρισε ο πατριάρχης!

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Η διήγηση του Ρουφίνου για τον άγιο Αθανάσιο

Ο δε Ρουφίνος, ο συγγραφέας της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, έγραψε κάτι παρόμοιο που έγινε τον παλαιό καιρό από παιδιά που έπαιζαν.

Λέει λοιπόν για τον άγιο Αθανάσιο -το μεγάλο υπερασπιστή και κήρυκα της αλήθειας, ο οποίος χρημάτισε επίσκοπος της μεγάλης πόλεως των Αλεξανδρέων και ποίμανε τους πάντες νηφάλια και σύμφωνα με το θέλημα του Θεού όταν διηγείται τα παιδικά του χρόνια, και ότι από Θεού προσήλθε στην αρχιερατεία και ότι με θεϊκή πρόγνωση πήρε την εξουσία.

Κι εμείς λοιπόν ας πάρουμε από την αρχή τη ζωή του ανδρός κι ας θυμηθούμε ποια ζωή είχε από παιδί και ποια ανατροφή πήρε κι ας τα προσφέρουμε στον αναγνώστη όπως τα παραλάβαμε.

Ο άγιος Αλέξανδρος, ο οποίος έγινε πάπας μετά τον Αχιλλά, σύμφωνα με την προφητεία του αγίου Πέτρου του αρχιεπισκόπου και μάρτυρα, ο οποίος καταδίκασε τον δυσσεβή Άρειο, μια μέρα, καθώς έσκυβε από το παράθυρο και κοίταζε τη θάλασσα, βλέπει μερικά παιδιά να παίζουν στο γιαλό, όπως γίνεται συνήθως, και να μιμούνται τον επίσκοπο κι όλες τις συνηθισμένες τελετές της Εκκλησίας.

Επειδή λοιπόν έδωσε πολλή προσοχή, είδε ότι κάνουν μερικά απόκρυφα από τα μυστήρια.

Ταραγμένος λοιπόν κάλεσε στη στιγμή τους κληρικούς και τους έδειξε αυτά που έκαναν και τους πρόσταξε να πάνε και να πιάσουν όλα τα παιδιά και να τα φέρουν μπροστά του.

Όταν λοιπόν ήρθαν τα ρώτησε ποιο ήταν το παιγνίδι τους και τι έκαναν. Εκείνα τότε, επειδή φοβήθηκαν, μια και ήσαν παιδιά, του διηγούνται όλη την υπόθεση καταλεπτώς ότι δηλαδή και βάφτισαν μερικούς κατηχούμενους δια του Αθανασίου, τον οποίο έβαλαν το παιδιά εκείνα σαν επίσκοπό τους.

Τότε λοιπόν τους εξέτασε προσεκτικά ο Αλέξανδρος ποιους βάφτισαν και μαθαίνοντας και βρίσκοντας ότι τέλεσαν όλα εκείνα σύμφωνα με την παράδοση της θρησκείας μας, ανακοίνωσε στους κληρικούς του και όρισε όσοι αξιώθηκαν να δεχτούν το άγιο λουτρό να μη χρειαστεί να βαφτιστούν για δεύτερη φορά.

Τον Αθανάσιο δε και τους άλλους, όσοι είχαν συγκαταριθμηθεί στους κληρικούς, τους παράδωσε στη φροντίδα των γονιών τους, να τους αναθρέψουν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», ιδιαίτερα τον Αθανάσιο τον οποίο μετά λίγο καιρό αφιέρωσε στο Θεό.

Επειδή λοιπόν ήταν πλούσιος σε θεία χαρίσματα, τον προβίβασε ο τότε αρχιερέας σε μεγαλύτερο βαθμό κι ανάλογα διέπρεψε. Προσκάλεσε δηλαδή τους γονείς του Αθανάσιου και των άλλων, όσους σ᾽ εκείνο το παιγνίδι είχε πρεσβυτέρους ή διακόνους και, με μάρτυρα το Θεό, τους παράδωσε στην Εκκλησία, για να τρέφονται εκεί.

Με την πάροδο λοιπόν λίγου χρόνου, όταν ο Αθανάσιος μορφώθηκε τέλεια στη γραφή και ανάγνωση κι αρκετά στη χρήση της γλώσσας, αμέσως παραδίδεται από τους γονείς του στον ιερέα σαν πιστή παρακαταθήκη του Θεού και σαν άλλος Σαμουήλ ανατρεφόταν στο ναό του Θεού. Κι όταν ο Αλέξανδρος στα γεράματα πήγαινε στους επισκόπους, τον διάλεξαν να τον ακολουθεί και να κρατά τον αρχιερατικό μανδύα, που ονομάζεται εφούδ στη γλώσσα των Εβραίων.

Τόσους δε πολλούς αγώνες έκανε τούτος ο Αθανάσιος προς τους αιρετικούς, ώστε φαίνεται ότι γι’ αυτόν έχει γραφεί εκείνο το χωρίο: «Εγώ υποδείξω τούτω όσα υπομείναι χρη υπέρ του εμού ονόματος».

Γιατί όλη η οικουμένη συμμάχησε για το διωγμό εναντίον τούτου και κινήθηκαν βασιλιάδες της γης και συνάχτηκαν βασίλεια και στρατός εναντίον του.

Εκείνος όμως φύλαγε το λόγο του Θεού, που λέει: «Εάν στώσι κατ’ εμού παρεμβολαί, ου φοβηθήσεται η καρδία μου· εάν επαναστή μοι συμβουλή, εν ταύτη εγώ ελπιώ».

Όμως επειδή αναφέρονται τόσο μεγάλες και τόσο πολλές πράξεις του, ώστε η μεν μεγαλοσύνη των πραγμάτων να μη μου επιτρέπει να παραλείψω ούτε ένα, το δε πλήθος των πράξεων με αναγκάζει σε βαθιά σιωπή, βρίσκεται σε αδιέξοδο ο λογισμός μου μην μπορώντας να αναλάβει το εγχείρημα τι μεν πρέπει να κρατήσει, τι δε να παραλείψει. Και γι’ αυτό μνημονεύουμε λίγα απ’ όσα αναφέρονται στην υπόθεση, τα δε υπόλοιπα θα διηγηθεί ο θρύλος.

Οπωσδήποτε όμως ο θρύλος θα αναγγείλει λιγότερα από την αλήθεια, επειδή το να προσθέσει κανείς κάτι στην αλήθεια ούτε θα μπορέσει ούτε θα βρει.

Απόσπασμα από το βιβλίο Ιωάννου Μόσχου, «Λειμωνάριον», εισαγωγικά, μετάφραση, σχόλια Μοναχού Θεολόγου. Έκδοση Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα Αγίου Όρους.