«Όσιε Νικηφόρε, δεν σας παρακάλεσα να με βοηθήσετε; Τώρα τι θα κάνω»;

Όσιος Νικηφόρος ο λεπρός. Διά χειρός Ιερομονάχου, π. Λουκά, Ι.Μ. Ξενοφώντος Αγίου Όρους.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Μαρτυρία Γ.Κ.*, καθηγητή οικονομικών

Αθήνα, 3 Ιουνίου 2006

Εδιάβασα την βιογραφία του αγίου Νικηφόρου του Λεπρού και συγκινήθηκα από τον μεγάλο κόπο, υπομονή, πίστη, καρτερικότητα, που όπως γράφετε απέδειξε ότι είχε ο νεοφανής Άγιος.

Έτσι, την μελετούσα και την ξαναμελετούσα και συνεχίζω να την μελετώ από καιρού εις καιρό. Έχω μαζί μου στην τσάντα μου το βιβλίο αυτό με τους άθλους του νέου Ιώβ.

Ιδού τα περιστατικά:
α) Συναντούσα στον δρόμο μου για την δουλειά μου μια γιαγιά, με τρία σκυλιά συνοδεία, στο Μοσχάτο Αττικής. Δεν έδινα πολλή σημασία στην αρχή, όμως μία ημέρα είπα στον εαυτό μου: «Όλο δουλειά-δουλειά και δίπλα σου δεν κοιτάζεις, μη κανένας αληθινά φτωχός έχει ανάγκη και συ προσπερνάς».

Είδα, λοιπόν, την άλλη, μέρα την γιαγιά αυτή να ψάχνη στα σκουπίδια, και είχε μαζί της και τα σκυλιά. Κατάλαβα, ότι τα σκυλιά τα έχει για παρέα. Εν τω μεταξύ, αγαπώ κι εγώ τα σκυλιά και έτσι ήταν δυο οι λόγοι, για να πλησιάσω την γιαγιούλα.

Μου είπε, ότι πονά η μέση της και δεν έχει κανένα να την βοηθήση να βγάλη την σύνταξή της, που δικαιούται. Θυμήθηκα τι είχα υποσχεθή στον εαυτό μου και προσφέρθηκα να την βοηθήσω.

Πήγαμε στους γιατρούς του ΙΚΑ (αυτά είναι διαδικαστικά), αλλά η ψυχίατρος την είχε από παλαιότερα σταματήσει την γιαγιά να προχωρήση παραπέρα για την σύνταξή της, διότι απαιτούσε (η ψυχίατρος) να πάη η γιαγιά στο δημόσιο ψυχιατρείο (Δρομοκαΐτειο) για εξέταση και γνωμάτευση.

Η γιαγιά αρνιόταν επιμόνως να πάη εκεί, διότι πίστευε ότι, αν μπει εκεί, δεν θα βγη πλέον ποτέ, πράγμα που είχε συμβεί με άλλους γνωστούς της.

Έτσι, εν όψει των παραπάνω, προτού ξεκινήσω την διαδικασία για την σύνταξη, αποφάσισα να ζητήσω την βοήθεια του όσιου Νικηφόρου του Λεπρού.

Εκείνο τον καιρό βρισκόμουν στην Ανάβυσσο Αττικής, όπου έχω ένα εξοχικό. Έβαλα την φωτογραφία του όσιου Νικηφόρου στην τσάντα μου και ξεκίνησα για το ΙΚΑ Καλλιθέας. Έκανα την προσευχή μου και ζήτησα την βοήθεια του Οσίου στο θέμα αυτό.

Έβαλα την γιαγιά στο ταξί και κατεβήκαμε στο ΙΚΑ. Εγώ κρατούσα μέσα σε μια πλαστική τσάντα τα έγγραφα της γιαγιάς. Βγήκαμε από το ταξί, αλλά ξέχασα μέσα (στο πίσω κάθισμα) την τσάντα. Δεν άργησα να το αντιληφθώ, αλλά το ταξί είχε φύγει με άλλον πελάτη. Η στενοχώρια μου ήταν πολύ μεγάλη, διότι ήταν όλα τα στοιχεία της γιαγιάς μέσα, ταυτότητα, βιβλιάρια κ.λπ.

Στάθηκα στο σημείο που μας άφησε το ταξί αποσβολωμένος, μέσα στον μεσημεριανό ήλιο.

Ένας άλλος ταξιτζής δίπλα μου, που παρακολούθησε την σκηνή, όταν κατάλαβε τι είχε συμβεί, μου λέει: «Ηλί-Ηλί, λαμά σαβαχθανί» [Θεέ μου Θεέ μου, ινά τι με εγκατέλειπες]. Αυτά τα λόγια ήταν μαχαίρι για μένα, όμως δεν έβγαλα άχνα.

Η γιαγιά μου έλεγε: «Δεν πειράζει, κύριε Γιώργο, ας μείνω χωρίς σύνταξη και έτσι καλά είμαι, με φροντίζει ο κόσμος».

Εγώ έπιανα την τσάντα μου, που μέσα είχα την φωτογραφία, και έλεγα: «Όσιε Νικηφόρε, δεν σας παρακάλεσα να με βοηθήσετε; Τώρα τι θα κάνω, πώς θα προχωρήσω το θέμα της γιαγιάς»;

Μέσα μου όμως είχα πίστη και περίμενα. Έλεγα, «ο Θεός κάτι θα κάνη, ας μείνω να περιμένω».

Δεν πέρασαν 10 λεπτά και ο ταξιτζής έφθασε τρεχάτος, σταμάτησε και μου παρέδωσε την τσάντα.

Είπα, «ο όσιος Νικηφόρος είναι κοντά μας, θα παιδευτούμε λίγο, αλλά η δουλειά θα γίνη».

Έτσι στο τέλος και έγινε. Το ΙΚΑ κατενόησε το πρόβλημα και η γιαγιά έχει σήμερα την σύνταξή της.

Ο άγιος τιμάται στις 4 Ιανουαρίου.

* Ολόκληρο το όνομα είναι γραμμένο στο πιο κάτω βιβλίο.

Το δεύτερο περιστατικό εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=307864

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, ο «Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός, ο Θαυματουργός».