Ο άγ. Γρηγόριος Θεολόγος για αγία Γοργονία: Έδωσε έναν τόνο πανηγυριού στην τελευταία μέρα της ζωής της!

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος. Φορητή εικόνα 14ος αι. Ι.Μ. Μονή Βατοπαιδίου Αγίου Όρους.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γρηγορίου Θεολόγου Επιτάφιος
Λόγος στην αδελφή του [αγία] Γοργονία

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=365906

19. Αυτά περίπου σχετικά με τη ζωή της [της αγίας Γοργονίας]. Τα περισσότερα τα παραλείψαμε, για να έχει ο λόγος συμμετρία και να μη δίνουμε την εντύπωση ότι δεν βάζουμε όρια στους επαίνους. Ίσως όμως θα αδικούσαμε το ευλαβικό και φημισμένο τέλος της, αν δεν αναφερόμασταν στα καλά αυτού του τέλους, ένα παραπάνω που εκείνη το ποθούσε και το επιζητούσε. Θα αναφερθώ και σ’ αυτό όσο το δυνατόν συντομότερα.

Ποθούσε λοιπόν την μετάσταση – είχε βέβαια πολλή παρρησία σ’ Εκείνον που μας καλεί – και το να είναι με τον Χριστό το ‘βαζε πάνω απ’ όλα τα γήινα. Κανένας, κι από τους πιο ερωτομανείς και ασυγκράτητους, δεν ερωτεύεται τόσο ένα σώμα, όσο εκείνη λαχτάρησε να πετάξει τα δεσμά τούτα και τη λάσπη, με την οποία συμβιώνουμε, και να βρεθεί με το καθαρό κάλλος, να απολαύσει ολοκληρωτικά τον Αγαπημένο, και θα προσθέσω, και τον Εραστή.

Μ’ εκείνου τις λιγοστές ακτίνες τώρα φωτιζόμαστε και, όσο γνωρίζουμε, απ’ αυτόν ακόμη είμαστε χωρισμένοι. Δεν αστόχησε και στην επιθυμία της αυτή, που ήταν τόσο ένθεη και υψηλή.

Και κάτι που είναι ακόμα πιο σημαντικό προγεύεται το κάλλος με την πρόγνωση και την πολλή αγρυπνία. Αυτήν – την αγρυπνία – την διαδέχεται ένας γλυκύτατος ύπνος κι ένα όνειρο που προσδιόρισε την εκδημία της. Έτσι πληροφορήθηκε την ημέρα, για να προετοιμαστεί και να μη ταραχτεί, αφού ο Θεός ρυθμίζει τα πάντα.

20. Γι’ αυτήν ήταν έτοιμο το αγαθό της καθάρσεως και της τελειώσεως, αρετές που τις πήραμε όλοι από τον Θεό και τις κατέχουμε ως κοινή δωρεά και θεμέλιο της άλλης ζωής.

Μάλλον ολόκληρη η ζωή της στάθηκε κάθαρση και τελείωση.

Και η μεν αναγέννηση προερχόταν από το Πνεύμα, η σιγουριά όμως γι’ αυτήν από τις προγεύσεις της ζωής.

Και μόνο σχεδόν σ’ αυτήν, θα τολμήσω να το πω, το μυστήριο της σωτηρίας ήταν τυπωμένο σαν σφραγίδα πάνω της κι όχι απλώς ένα χάρισμα.

Πρέπει να προστεθεί ακόμα σ’ όλα τούτα, ότι επιδίωκε επίμονα την τελείωση και του ανδρός της.

Θέλετε να περιγράψω λακωνικά τον άντρα της; Ήταν σύζυγος εκείνης, δεν ξέρω τι παραπάνω χρειάζεται να πω. Είχε σκοπό με το σώμα ολόκληρο να αφιερωθεί στον Θεό και να μη φύγει από τον κόσμο τελειωμένη κατά το ήμισυ, μήτε ν’ αφήσει κάτι δικό της ατελές. Και σ’ αυτήν την επίμονη παράκλησή της εισακούστηκε από Εκείνον, «που εκπληρώνει το θέλημα αυτών που τον σέβονται» και φέρνει σε αίσιο τέλος τα αιτήματά τους.

21. Και καθώς όλα εξελίχτηκαν όπως τα είχε σχεδιάσει και δεν της έλειψε τίποτα από όσα ποθούσε και η προσδιορισμένη ημέρα πλησίαζε, ετοιμάζεται πια για τον θάνατο και το αιώνιο ταξίδι.

Ολοκληρώνει έτσι τα καθιερωμένα στην περίπτωση αυτή και πέφτει στο κρεβάτι. Αφού έδωσε στον άντρα της, στα παιδιά και στους φίλους τις συμβουλές που ταιριάζουν σε μια γυναίκα αφοσιωμένη στον σύζυγο, τα παιδιά και τ’ αδέλφια της, κι αφού εξέφρασε με φωτεινή σκέψη τους στοχασμούς της για τα εκεί, έδωσε έναν τόνο πανηγυριού στην τελευταία μέρα της ζωής της.

Έπειτα παραδίνεται στον ύπνο, όχι βέβαια πλήρης ημερών κατά τα ανθρώπινα μέτρα, κάτι άλλωστε που το απευχόταν, μια και γνώριζε ότι οι ημέρες αυτές είναι πονηρές και συνήθως με γήινα αισθήματα και πλάνη. Ωστόσο ήταν κατάφορτη από θεϊκές μέρες, τόσες που δεν ξέρω αν είχαν άνθρωποι που πέθαναν σε βαθιά γεράματα, αφού συμπλήρωσαν πολλά χρόνια. Έτσι εκείνη πεθαίνει η παραλαμβάνεται από τον Θεό, για να το πω σωστότερα, ή φτερουγίζει ψηλά ή μετακομίζει ή ταξιδεύει για λίγο πριν από το σώμα.

Η μνήμη της τιμάται στις 23 Φεβρουαρίου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Μητερικόν», τόμος β’, των εκδόσεων της Αδελφότητας «Αγία Μακρίνα».