Όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσουμε σ’ αυτά!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Ουρανοδρόμος Κλίμαξ

 Λόγος 10ος Περί καταλαλιάς

 

1. Κανείς από όσους σκέπτονται ορθά δεν θα έχει, νομίζω, αντίρρηση ότι η καταλαλιά γεννάται από το μίσος και την μνησικακία. Γι’ αυτό και την τοποθετήσαμε στην σειρά της μετά τους προγόνους της.

Καταλαλιά σημαίνει γέννημα του μίσους, ασθένεια λεπτή, αλλά και παχιά∙ παχιά βδέλλα, κρυμμένη και αφανής, που απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης. Σημαίνει υπόκριση αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας, αιτία του βάρους της καρδιάς, εξαφάνιση της αγνότητας.

 

2. Υπάρχουν κόρες που διαπράττουν αίσχη, χωρίς να κοκκινίζουν. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες φαίνονται ντροπαλές, και όμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αίσχη από τις προηγούμενες.

Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στα πάθη της ατιμίας. Τέτοιες κόρες είναι η υποκρισία, η πονηρία, η λύπη, η μνησικακία, η εσωτερική καταλαλιά της καρδιάς. Άλλη εντύπωση δημιουργούν εξωτερικά και άλλος είναι ο στόχος τους.

 

3. Άκουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού, μου απήντησαν ότι το έκαναν από αγάπη και ενδιαφέρον, προς αυτόν που κατέκριναν.

Εγώ τότε τους είπα να την αφήσουν αυτού του είδους την αγάπη, για να μη διαψευσθεί εκείνος που είπε: «Τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον εξεδίωκον»1.

Εάν ισχυρίζεσαι ότι αγαπάς τον άλλον, ας προσεύχεσαι μυστικά γι’ αυτόν και ας μη τον κακολογείς. Διότι αυτός ο τρόπος της αγάπης είναι ευπρόσδεκτος από τον Κύριον.

 

4. Επί πλέον ας μη λησμονείς και τούτο, και έτσι οπωσδήποτε θα συνέλθεις και θα πάψεις να κρίνεις αυτόν πού έσφαλε: Ο Ιούδας ανήκε στην χορεία των μαθητών, ενώ ο ληστής στην χορεία των φονέων.

Και είναι άξιο θαυμασμού πως μέσα σε μία στιγμή ο ένας πήρε την θέση του άλλου!

 

5. Όποιος θέλει να νικήσει το πνεύμα της καταλαλιάς, ας επιρρίπτει την κατηγορία όχι στον άνθρωπο που αμάρτησε, αλλά στον δαίμονα που τον έσπρωξε στην αμαρτία. Διότι κανείς δεν θέλει να αμαρτήσει στον Θεό, μολονότι όλοι αυτοπροαίρετα αμαρτάνουμε.

 

6. Είδα άνθρωπο που φανερά αμάρτησε, αλλά μυστικά μετανόησε. Και αυτόν που εγώ τον κατέκρινα ως ανήθικο, ο Θεός τον θεωρούσε αγνό, διότι με την μετάνοια του Τον είχε πλήρως εξευμενίσει.

 

7. Αυτόν που σου κατακρίνει τον πλησίον, ποτέ μη τον σεβαστείς, αλλά μάλλον να του πεις:
– «Σταμάτησε, αδελφέ. Εγώ καθημερινώς σφάλλω σε χειρότερα, και πώς μπορώ να κατακρίνω τον άλλον;».

Έτσι θα έχεις δύο οφέλη, με ένα φάρμακο θα θεραπεύσεις και τον εαυτό σου και τον πλησίον.

 

8. Μία οδός, και μάλιστα από τις σύντομες που οδηγούν στην άφεση των πταισμάτων, είναι το να μη κρίνουμε, εφ’ όσον είναι αληθινός ο λόγος του Κυρίου «μη κρίνετε, και ου μη κριθήτε»2. Όπως δεν συμβιβάζεται η φωτιά με το νερό, έτσι και η κατάκριση με εκείνον που αγαπά την μετάνοια.

 

9. Ακόμη και την ώρα του θανάτου του, αν δεις κάποιον να αμαρτάνει, μήτε τότε να τον κατακρίνεις. Διότι η απόφαση του Θεού είναι άγνωστη στους ανθρώπους.

Μερικοί έπεσαν φανερά σε μεγάλα αμαρτήματα, κρυφά όμως έπραξαν πολύ μεγαλύτερα καλά. Έτσι εξαπατήθηκαν οι φιλοκατήγοροι, και εκείνο πού κρατούσαν στα χέρια τους ήταν καπνός και όχι ήλιος.

 

10. Ας με ακούσετε, ας με ακούσετε όλοι εσείς οι κακοί κριτές των ξένων αμαρτιών. Εάν είναι αλήθεια, όπως και πράγματι είναι, ότι «εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε»3, τότε ας είσθε βέβαιοι, ότι για όσα αμαρτήματα κατηγορήσαμε τον πλησίον είτε ψυχικά είτε σωματικά, θα περιπέσουμε σ’ αυτά. Και δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά.

 

11. Όσοι είναι αυστηροί και σχολαστικοί κριτές των σφαλμάτων του άλλου, νικώνται από αυτό το πάθος, επειδή δεν απέκτησαν ακόμη για τα ιδικά τους αμαρτήματα ολοκληρωτική φροντίδα (γνώση) και μνήμη.

Διότι όποιος αφαιρέσει «το περικάλυμμα της φιλαυτίας» και δει με ακρίβεια τα δικά του κακά, για τίποτε άλλο δεν θα φροντίσει πλέον στην ζωή του, αναλογιζόμενος ότι ο χρόνος της ζωής του δεν του επαρκεί, για να πενθήσει τις δικές του αμαρτίες, έστω και αν θα ζούσε εκατό έτη, και αν θα έβλεπε ολόκληρο τον Ιορδάνη ποταμό να βγαίνει από τους οφθαλμούς του ως δάκρυ.

1. Ψαλμ. ρ’ 5
2. Λουκ. στ’ 37
3. Ματθ. ζ’ 2.

 

Από το βιβλίο, Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, «Κλίμαξ», έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου.