Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης, Απάντηση από τα θησαυροφυλάκια των Αποστόλων

Άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης (370-449).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Ισίδωρος Πηλουσίωτης

Επιστολή 60. Στον διάκονο Θεολόγο

Σ’ αυτό που έχει λεχθεί· «Δεν κάνουν μόνον αυτά…»*.

Επειδή με έκανες να ερευνήσω πάλι τα θησαυροφυλάκια των Αποστόλων (γιατί ρώτησες, Τι σημαίνει ο λόγος, «Όχι μόνο τα κάνουν αυτά, αλλά και επιδοκιμάζουν εκείνους που τα κάνουν», και πρόσθεσες· Εάν το να τα επιδοκιμάζουν είναι φοβερώτερο από το να τα κάνουν, τότε γιατί ο Παύλος το ανέφερε έτσι;), συγκεντρώνοντας λίγο τον νου σου, ώστε να συλλάβεις το αποστολικό νόημα που σου διαφεύγει, άκουσε.

Μερικοί δηλαδή που δεν κατάλαβαν αυτό που έχει λεχθεί, και είχαν απορία, όπως και συ, και νόμισαν ότι παραποιήθηκαν οι λέξεις του Αποστόλου, τις εξήγησαν ως εξής· «Όχι μόνο αυτοί που τα κάνουν, αλλά και εκείνοι που επιδοκιμάζουν αυτούς που τα κάνουν».

Γιατί έτσι, είπαν, έλεγε το παλιό χειρόγραφο, ώστε το να τα κάνουν, να είναι μεγαλύτερο κακό από το να τους επιδοκιμάζουν.

Εγώ όμως, χωρίς να πω ότι έκαναν ως προς αυτό λάθος τα βιβλία του Αποστόλου, και χωρίς να κατηγορήσω αυτούς που δεν το κατανόησαν (γιατί ίσως, αν και σ’ αυτό είναι υποδεέστεροι, σε άλλα να υπερέχουν, και να κατανόησαν μερικά, τα οποία εγώ δεν κατάφερα να τα κατανοήσω), αφού πω αυτό που έχω καταλάβει, θα αφήσω σ’ αυτούς που το διαβάζουν να βγάλουν τη δική τους απόφαση.

Λέγω λοιπόν ότι, επειδή από το να κάνει κανείς ένα αμάρτημα, το να επαινεί αυτούς που αμαρτάνουν είναι πολύ χειρότερο και μεγαλύτερο όσον αφορά την τιμωρία του, δικαιολογημένα έχει ειπωθεί· «Όχι μόνο τα κάνουν αυτά, αλλά και επιδοκιμάζουν εκείνους που τα κάνουν».

Γιατί ο πρώτος, αφού αμαρτήσει, καταδικάζοντας την αμαρτία, θα μπορέσει να βρει τον εαυτό του με τον χρόνο, έχοντας μεγάλη βοήθεια στο να μετανοήσει την καταδίκη της αμαρτίας, ενώ εκείνος που επαινεί την κακία, στερεί τον εαυτό από τη βοήθεια στο να μετανοήσει.

Επειδή λοιπόν η απόφαση αυτή οφείλεται σε εσφαλμένη γνώμη και ανήκει σε ψυχή που είναι αθεράπευτα άρρωστη, δικαιολογημένα από εκείνον που αμαρτάνει, αυτός και επαινεί την αμαρτία, κρίνεται πολύ πιο παράνομος.

Γιατί ο ένας πάρα πολύ γρήγορα, ενώ ο άλλος ποτέ δεν θα απομακρυνθεί από την αμαρτία, εάν φυσικά επικρατήσει η κάθε μια απόφαση.

* Ρωμ. 1, 32.

Από τον τόμο Ισιδώρου Πηλουσιώτου, «Άπαντα τα έργα 4 , Επιστολές, βιβλίον δ’, (Επιστολές Α’-ΣΑ), του εκδοτικού οίκου Ελευθερίου Μερετάκη, «Το Βυζάντιον» Θεσσαλονίκη 2000. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτη Παπαευαγγέλου δρ. Θεολογίας.