Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καπνίσης (†): τα παραπτώματα των Ιερέων και η αντιμετώπισή τους

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=395980   )

Θα σας ρωτήσω κάτι άλλο. Ήταν μερικοί κληρικοί που είχαν πέσει σε μεγάλα παραπτώματα και το ήξερε και τον ρώτησα, γιατί δεν τους τιμωρείς; Και μου λέει δεν έχω τιμωρήσει ποτέ, δεν μου το επιτρέπει η συνείδησή μου και έξαλλου με το μέλι τρως περισσότερο ψωμί από ό,τι με το ξύδι. Τώρα, αν ήταν κάτι πολύ σοβαρό, φαντάζομαι ότι θα ειδοποιούσε τον Δεσπότη.

-Μάλιστα, μάλιστα…

-Αλλά πάντως, δηλαδή, δεν έβαζε στους κληρικούς τιμωρίες.

-Όχι, όχι, και σαν αρχιερατικός επίτροπος μια ζωή που ήταν, ποτέ μα ποτέ δεν μας είχε επιπλήξει, ποτέ δεν είχε δείξει συμπεριφορά αυταρχική και αλαζονική ως αρχιερατικός επίτροπος. Όχι. Πάντοτε με το ταπεινό φρόνημα συμβούλευε προς διόρθωση, αν κάτι έβλεπε, πάντοτε έλεγε, αγαπητοί συμπρεσβύτεροι, πάντοτε σεβαστέ πάτερ, ποτέ δεν έδειχνε ότι αντιπροσωπεύει τον Σεβασμιότατο. Καμιά φορά όμως, ιδίως τα τελευταία χρόνια, εξέφραζε λίγο το παράπονο ότι θα έπρεπε περισσότεροι ιερείς να συμμετέχουν στην πανήγυρη της αγίας Μαγδαληνής, αυτής της αδικημένης αγίας, και συμπέραινε στο τέλος, ε, έπρεπε λίγο να σκέφτονται ότι είναι και ένα έργο του Θεού, αλλά το προσπάθησε και ο αρχιερατικός επίτροπος, γιατί κι εγώ τους τιμούσα στις γιορτές και στις πανηγύρεις τους μια ζωή ολόκληρη, να έρχονται πιο πολλοί πατέρες… Αλλά το εξέφραζε σαν ένα μικρό παράπονο, όχι αυτό να το μεγαλοποιεί, όχι να απαιτεί, όχι να ενημερώνει τον  σεβασμιότατο ποιοι πήγαν και ποιοι δεν πήγαν. Πάντοτε είχε αγάπη και μας έβλεπε εμάς τους κληρικούς ως πνευματικά του τέκνα, γιατί τους περισσότερος και στους νεότερους βέβαια είχε δώσει και συμμαρτυρία και είχαμε μαζί του αυτήν την πνευματική εξάρτηση.

-Εσείς σχετιζόσασταν μαζί του από παιδί… Σε όλη σας την πορεία μέχρι να γίνετε ιερέας, σας καθοδήγησε καθόλου, δηλαδή πηγαίνατε εκεί να πάρετε μια γνώμη;

-Περισσότερο από λαϊκός έβλεπα και όλα αυτά τα έβαζα μες στην καρδιά μου. Ήταν διδάγματα. Ο κάθε του λόγος, η κάθε του κίνηση, ιερατική του κίνηση σεμνή, ταπεινή, ευλαβεστάτη, ακόμη και η διακονία του μέσα στο γηροκομείο, ήταν όλα μια διδαχή για μένα. Μια φορά τον έβλεπα που είχε πάρει ένα πινελάκι με μπογιά και έβαφε έξω ένα παγκάκι στην αυλή και του είπα, Γέροντα, φέρτε το σε μένα, εσείς τώρα να κάθεστε να βάφετε το παγκάκι… Μάλιστα ήταν πράσινο χρώμα θυμάμαι και λέει, όχι, όχι, μην το νομίζουμε ότι είναι μικρή διακονία αυτό ή δεν αρμόζει… Ό,τι μπορούμε να κάνουμε, να γίνονται όλα προς δόξαν Θεού. Όχι, όχι, θα το κάνω εγώ. Δηλαδή και τις μικρές διακονίες που είχε τις εξαγίαζε όλες, να πιάσει από το χέρι τον παππού, που δεν μπορούσε να σταθεί εύκολα όρθιος να τον οδηγήσει στο μπάνιο… Το έπραττε, το έπραττε… Πήγαινε πολλές φορές στα δωμάτια να τους δει. Μια φορά βοηθούσε κάποιον να ξυριστεί κι εγώ κρατούσα το πινέλο με την σαπούνι. Τα θεωρούσε όλα αυτά, τις μικρές για μας διακονίες μεγάλες ενώπιον του Θεού, γιατί είχε πάρα πολύ ταπεινό φρόνημα.

-Του άρεσαν τα πολυτελή άμφια;

-Όταν ήταν για την θεία λατρεία τα άμφια τα ήθελε ωραία, ιδίως τα παλαιότερα χρόνια. Είχε όμορφες στολές, όχι υπερβολικά εξεζητημένες αλλά όμορφες στολές, ωραία υφάσματα, διότι παρουσιαζόταν ενώπιον του Βασιλέως των Βασιλευόντων, τον ίδιο τον Χριστό. Του άρεσε, αλλά πάντα του έδινε αυτή την αναγωγή, προς δόξαν Θεού. Απέφευγε την φιλαυτία και όλα αυτά. Πάντοτε. Και όταν του λέγαμε, Γέροντα πολύ ωραίο αυτό, το άλλο, απαντούσε, ε όλα είναι ωραία για τον Χριστό μας, για την δόξα του Χριστού. Αντικατοπτρίζουν την δόξα του Θεού, παιδί μου. Όλα μέσα στην θεία λατρεία πρέπει να είναι όμορφα. Στην προσωπική του όμως ζωή, την καθημερινή, τα ράσα του ήταν απλά, δεν έδινε τόση σημασία στον ιματισμό τον προσωπικό του. Ακόμη καμιά φορά δεν έδινε σημασία πως θα διπλώνεται κι ένα εξώρασο, ότι έπρεπε να διπλωθεί έτσι, για να διατηρήσει τις τσακίσεις του, το δίπλωνε έτσι γρήγορα και του άρεσε να είναι απλός. Ίσως αυτό έδειχνε ότι περιφρονούσε τα «έξωθεν» γιατί τον ενδιέφεραν πολύ τα έσωθεν. Όμως στην θεια λατρεία ήθελε όλα να είναι εντάξει, πάρα πολύ όμορφα, πάρα πολύ ωραία, για την δόξα του Θεού. Όταν κάναμε εκδηλώσεις, παλιά, των κατηχητικών σχολείων κ.λπ. πάντοτε είχαμε ένα πολύ ωραίο πανό το οποίο έγραφε «όλα προς δόξαν Θεού». Πηγαίναμε , στολίζαμε την αίθουσα για τα Χριστούγεννα, για να φτιάξουμε την φάτνη, κι εγώ ζωγράφιζα, στολίζαμε για τις μεγάλες γιορτές, π.χ. για την 25^η Μάρτιου, ή για την Μεγάλη Εβδομάδα, που κάναμε εκδηλώσεις. Ο στολισμός πάντοτε ήταν στο νου του. Έχουμε μαζί μας το πανό; ρωτούσε. Απαντούσαμε, το έχουμε, θα το πάρουμε Γέροντα. Όχι, όχι, να το πάρουμε τώρα, θα το βάλουμε πάνω, εκεί ψηλά να φαίνεται ότι όλα γίνονται για τη δόξα του Θεού. Αυτό τον ενδιέφερε, να μην γίνεται κάτι για μας, που ίσως μας χαϊδεύει και τον εγωισμό, αλλά όλα να γίνονται για μια αναγωγή προς δόξαν Θεού και προς ωφέλειαν βέβαια των ψυχών των ανθρώπων.

-Τον είχα ρωτήσει μια φορά ότι δεν είναι φοβερό ότι ένας άνθρωπος θα πάει στην κόλαση αιώνια και μου είχε πει ότι πιο φοβερό και τρομερό είναι ότι ο Χριστός σταυρώθηκε.

-Άκουσον…

-Μου έκανε εντύπωση αυτός ο λόγος του.

-Πιο τρομερό, ναι, ναι… Γιατί έλεγε αυτό το γνωστό παράδειγμα, με το μυρμήγκι… Ένας άνθρωπος να γίνει μυρμήγκι μπορεί να είναι κατανοητό. Αλλά να γίνει ένας Θεός μυρμήγκι, να πάρει δηλαδή την ανθρώπινη φύση, είναι φοβερό γιατί είναι ο παντέλειος Θεός, που δεν τον χωρά όλη η κτίσις, είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος, ο αληθής Κύριος, και Αυτός να γίνεται ένα μυρμήγκι; Δηλαδή να πάρει την ανθρώπινη φύση, να γίνει ένας από τους ανθρώπους, εκτός βέβαια της αμαρτίας για να σώσει τον άνθρωπο; Είναι φοβερό αυτό, να ταπεινωθεί τόσο ο Χριστός μας, δηλαδή να γίνει σαν το δημιούργημά του. Δεν μπορεί να το συλλάβει αυτό η σκέψη του ανθρώπου, πόσο φοβερό είναι και χρησιμοποιούσε εκείνο το παράδειγμα, όπως είπαμε, με τον άνθρωπο που σκεφτόταν ότι αν μπορούσε να γίνει μυρμήγκι θα τα βοηθήσουν πατώντας σε ένα ξυλαράκι να περάσουν το ρέμα. Ο Χριστός έγινε μυρμήγκι για μας… Ε, τον ζήσαμε, τον απολαύσαμε πνευματικά δεκαετίες, ήταν μια ιδιαίτερη ευλογία η παρουσία του για τον τόπο, διότι πολλοί ιερείς περνούν αλλά τέτοιοι πεφωτισμένοι άνθρωποι και αγωνιστές, που έχουν πολύ καθαρή καρδιά και ψυχή και υπηρέτησαν τον Κύριο μέχρι τελευταίας αναπνοής, λίγο δυσεύρετο.

(Συνεχίζεται)