Οι διαφορές του Μάρτυρα Λεωνίδη και της Συνοδίας του με τον Λεωνίδα και τους 300, αλλά και με τους Εβραίους όταν έφευγαν από την Αίγυπτο

Ο άγιος Λεωνίδης με την συνοδεία του.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Το εγκώμιο έγραψε ο Επίσκοπος Αθηνών Μιχαήλ Γ’ Χωνιάτης (1182-1222).

Λεωνίδης ο Άγιος Μάρτυς μετά των συναθλησασών μετ’ αυτού Αγίων Γυναικών Χαρίσσης*, Νίκης, Γαληνής, Καλλίδος, Νουνεχίας, Βασιλίσσης και Θεοδώρας, έζων επί της βασιλείας του Δεκίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ’-σνα’ (249-251), κατήγοντο δε εκ της Πελοποννήσου.

* Εν άλλοις γράφεται Χαριέσσης.

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=397076

Τοιαύτη υπήρξεν η μαρτυρική συνοδία του μεγάλου Λεωνίδους, διά την οποίαν πρέπει να υπερηφανεύεται η σημερινή ευσεβής Ελλάς περισσότερον από όσον υπερηφανεύετο η αρχαία διά τα κατορθώματα των συμπολεμιστών του Λεωνίδα του βασιλέως της Σπάρτης, οι οποίοι αντιπαρετάχθησαν μεν προς τας δυνάμεις των Περσών εις τα στενά των Θερμοπυλών, έπεσαν δε εκεί φονευθέντες παρά των βαρβάρων χάριν της ελευθερίας όλων των Ελλήνων, όπως βεβαιώνει η επιγραφή η οποία υπήρχεν εις τον τάφον των «ω ξεν’ απάγγειλον Λακεδαιμονίους, ότι τήδε κείμεθα τοίσιν εκείνων πειθόμενοι νόμοισιν»1· και πάλιν άλλη επιγραφή έλεγεν: «μυριάσι ποτέ τήδε διακοσίαις εμάχοντο εκ Πελοποννήσου χιλιάδες τέττορες»2.

Τι σπουδαιότερον δηλαδή επετέλεσαν οι περί τον Λεωνίδαν της Σπάρτης πολεμισταί από ό,τι επέδειξεν η καλλίνικος στρατιά, η οποία συνώδευε τον ιδικόν μας Αθλητήν;

Εκεί δηλαδή, στρατιώται τελείως εξησκημένοι εις τον πόλεμον, καταλαβόντες τα στενά και εμποδίζοντες το πέρασμα των εχθρών, εν τέλει κατεχώσθησαν από το πλήθος των βελών και ούτω έμεινε διά τους εχθρούς η διάβασις του στενού ελευθέρα. Εδώ όμως γυναίκες, ευσεβείς, επιδείξασαι γενναιότητα ανωτέραν της φύσεώς των, κατέλαβον το φρούριον της ευσεβείας και εισελθούσαι εις την στενήν πύλην της ομολογίας, και φυλάξασαι αυτήν, ούτε διά μίαν στιγμήν δεν υπεχώρησαν εις την καρτερίαν και την φύλαξιν απέναντι των εχθρών.

Και εις την περίπτωσιν μεν των εν Θερμοπύλαις πεσόντων εμάχοντο άνδρες με άνδρας· υλικά σώματα δηλαδή επολέμουν εναντίον υλικών σωμάτων· εδώ όμως κατά μεν το φαινόμενον η μάχη διεξήγετο προς τυράννους, εις την πραγματικότητα όμως προς πλάσματα άσαρκα και χωρίς αίμα. Αι δυνάμεις δηλαδή, αι οποίαι μαζί με τον κοσμοκράτορα επανεστάτησαν εναντίον του Θεού εξεστράτευσαν εναντίον των Μαρτύρων συμμαχούσαι με τους τυράννους· ενώ συγχρόνως και αυταί εβοηθούντο από τους τυράννους, ως από συμμάχους.

Και πολλοί μεν ήσαν οι πολεμούντες τους Μάρτυρας από τα ύψη και βάλλοντες αοράτως εναντίον των, πολλοί δε ήσαν και εκείνοι οι οποίοι εδώ εις την γην επετίθεντο εναντίον των και με διάφορα τεχνάσματα εξώπλιζον την συμβολήν των εις τον αγώνα εναντίον των αγίων γυναικών, άλλοτε μεν μεταχειριζόμενοι την πειθώ, άλλοτε την βίαν, έπειτα την θωπείαν, μετά ταύτα την απειλήν, ύστερον τας μάστιγας και τελευταίον τον θάνατον. Όλα όμως αυτά απεδείχθησαν άχρηστα και άνευ αποτελέσματος.

Διά τούτο ενικήθη ο ασεβής ηγεμών, όπως ενικήθη άλλοτε εκείνος ο Φαραώ, και επειδή δεν ημπόρεσε να υποτάξη την γνώμην των Μαρτύρων, έρριψε τα σώματά των εις τον βυθόν της θαλάσσης, οι δε Μάρτυρες, φεύγοντες την Αίγυπτον της ασεβείας και τον άρχοντα αυτής, διαβαίνουν διά της θαλάσσης εις την άνω Ιερουσαλήμ, ψάλλοντες προς τον ενδόξως δεδοξασμένον Κύριον τον επινίκιον ύμνον με πολύ μεγαλυτέραν ευχαρίστησιν, εφ’ όσον έψαλλον τον ύμνον τούτον οι Ισραηλίται.

Διότι οι μεν Ισραηλίται, πριν να διαβούν την Ερυθράν θάλασσαν, εγόγγυζον εναντίον του Θεού και του Μωυσέως, τρομοκρατηθέντες λόγω της φιλοζωΐας των, όταν αντίκρυσαν τους Αιγυπτίους να τους καταδιώκουν· ενώ ούτοι οι Μάρτυρες, ενώ ερρίπτοντο παρά των διωκτών εις τον βυθόν της θαλάσσης, επεδοκίμαζον με μεγαλοψυχίαν την πράξιν των και έψαλλον περιφρονούντες τον θάνατον και επεκαλούντο τον Θεόν, όχι διά να σωθώσιν από τα κύματα, αλλά διά να τους βοηθήση, πίνοντας όσον γίνεται ταχύτερον το αλμυρόν ύδωρ της θαλάσσης, να κοιμηθούν τον γλυκύν ύπνον, ο οποίος οδηγεί εις την ζωήν.

Ω πόσον γενναίαι ήσαν αι ψυχαί των! Ω πόσον αξιοθαύμαστοι είναι οι Μάρτυρες ούτοι, οι οποίοι επόθουν τον υπέρ Χριστόν θάνατον! Μόνον που δεν ερρίφθησαν μόνοι των εις την θάλασσαν, πιστεύοντες ότι κατ’ αυτόν τον τρόπον θα συναντούσαν γρηγορώτερα τον Κύριον.

Διά τούτο σπεύδοντες να διαβούν την θάλασσαν και να φθάσουν εις αυτόν ταχύτερον από τον Πέτρον, δεν ηνείχοντο να φορούν το φυσικόν ένδυμα, το σώμα, αλλ’ επόθουν να εκδυθούν τούτο και να παρουσιασθούν ελαφρότεροι ενώπιον του Θεού με γυμνάς τας ψυχάς των.

Διότι δεν είχον κανένα δισταγμόν, όπως θα έπραττον άλλοι ολιγόπιστοι, ότι αφού ερρίφθησαν έξω από το πλοίον θα διατρέξουν κίνδυνον και δεν θα έλθουν προς τον Ιησούν, αλλά ότι γενόμενοι ελαφροί από την μεγάλην πίστιν, την οποίαν είχον προς τον Θεόν, με εμπιστοσύνην έκαμαν τον επί της θαλάσσης περίπατον, ο οποίος ωδήγει προς τον Κύριον.

Και όχι μόνον γενναίως από το πλοίον ερρίφθησαν εις την θάλασσαν, αλλά και αυτό το σώμα με χαράν εξεδύθησαν και ήδη απολαμβάνουν την ουράνιον μακαριότητα. Την οποίαν εύχομαι να επιτύχωμεν και ημείς διά της Χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Ω η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.

1. Το επίγραμμα τούτο, ως και το εν συνεχεία αναφερόμενον, δεν είναι ακριβή ως παρατίθενται ενταύθα. Σχολιάζων το σημείον τούτο ο αείμνηστος Σπυρίδων Λάμπρος αποφαίνεται ότι ο Ιερός Χωνιάτης απήγγειλε ταύτα εκ του προχείρου και από μνήμης, διό και δεν κατεχωρίσθησαν ως ακριβώς έχουσι. Το ακριβές κείμενον του πρώτου τούτου επιγράμματος έχει ούτω: «Ω ξείν’ αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.»
2. Το δεύτερον τούτο επίγραμμα έχει κατά λέξιν ούτω: «μυριάσι ποτέ τήδε τριακοσίαις εμάχοντο εκ Πελοποννήσου χιλιάδες τέττορες».

Από τον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας», μήνας Απρίλιος, τόμος 4ος.