Η ψυχή ζει στην αγάπη του Θεού γεμάτη από την ταπείνωση και την πραότητα του Αγίου Πνεύματος!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Δίψα Θεού

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=396163

Από την παιδική ηλικία αγαπούσα τον κόσμο και τις ομορφιές του. Αγαπούσα τα δάση και τους πράσινους κήπους και τα χωράφια. Αγαπούσα να βλέπω τα λαμπρά νέφη ν’ ανεβαίνουν στα γαλανά ύψη. Αγαπούσα όλο τον κόσμο του Θεού, που δημιουργήθηκε τόσο μεγαλοπρεπής.

Αλλ’ από τότε που γνώρισα τον Κύριό μου, ο Οποίος αιχμαλώτισε την ψυχή μου, από τότε όλα άλλαξαν μέσα μου: δεν επιθυμώ πια να κυττάξω αυτόν εδώ τον κόσμο, αλλ’ η ψυχή μου έλκεται ασταμάτητα προς τον κόσμον εκείνο, όπου είναι ο Κύριος.

Σαν το πουλί μέσα στο κλουβί, έτσι παραδέρνει η ψυχή μου στη γη. Όπως το πουλί ποθεί και αγωνίζεται να πετάξη στο πράσινο δάσος, έξω από το στενό κλουβί, έτσι κι η ψυχή μου ποθεί να δη και πάλι τον Κύριο.

Γιατί Αυτός αιχμαλώτισε την ψυχή μου κι αυτή Τον αναζητεί και Τον επικαλείται.

Πού κατοικείς, Φως μου; Βλέπεις πως Σε αναζητώ με δάκρυα. Αν δεν εμφάνιζες Συ τον Εαυτό Σου σε μένα, δεν θα μπορούσα να Σε ζητώ τώρα όπως Σε ζητώ. Αλλά Συ ο Ίδιος με αναζήτησες, εμέ τον αμαρτωλό, και μου έδωσες να γνωρίσω την αγάπη Σου.

Μ’ άφησες να δω πως η αγάπη Σου για μας Σε οδήγησε στο Σταυρό και πέθανες μέσα σε πόνους για χάρη μας. Συ μου έδωσες να γνωρίσω πως η αγάπη Σου Σε κατέβασε από τους ουρανούς στη γη, ακόμη και στον άδη, για να δούμε την δόξα Σου.

Συ σπλαγχνίστηκες την φτώχεια μου και μου έδειξες το Πρόσωπό Σου, και τώρα η ψυχή μου έλκεται προς Σε, Κύριε. Σε τίποτε δεν βρίσκω ανάπαυση, αλλά μέρα και νύχτα κλαίω, σαν το παιδί που έχασε τη μητέρα του.

Αλλά και το παιδί θα λησμονήση τη μητέρα του κι η μητέρα το παιδί της, όταν δουν Εσένα. Η ψυχή λησμονεί όλο τον κόσμο, όταν Σε βλέπη. Τόσο έλκεται κοντά Σου η ψυχή μου και απορροφάται από Σένα και δεν έχει πια όρεξη να βλέπη την ομορφιά του κόσμου τούτου.

Όταν η ψυχή γνωρίση με το Άγιο Πνεύμα την Παναγία Μητέρα του Θεού, όταν με το Άγιο Πνεύμα γίνη συγγενής με τους αποστόλους, τους προφήτες, τους ιεράρχες και όλους τους οσίους, αγίους και δικαίους, τότε σύρεται ακράτητα προς εκείνο τον κόσμο.

Δεν μπορεί να σταθή, αλλά νοσταλγεί, παραδέρνει και κλαίει μη μπορώντας ν’ αποσπασθή από την προσευχή. Έτσι, παρότι το εξασθενημένο σώμα έχει ανάγκη να ξαπλώση, ακόμη και στο κρεββάτι, η ψυχή ορμητικά ανατείνεται στον Κύριο και στη Βασιλεία των Αγίων.

Ήλθαν τα γηρατειά, το σώμα αδυνάτησε και ζητά να ξαπλώση σ’ ένα κρεββάτι. Το πνεύμα όμως δεν ξαπλώνει, αλλά ορμά προς τον Θεό, τον αγαπημένο Ουράνιο Πατέρα του. Αυτός μας έκανε συγγενείς και σπιτικούς Του, με το σώμα και το τίμιο αίμα Του και με το Άγιο Πνεύμα.

Μας έδωσε να γνωρίσωμε τι είναι η αιώνια ζωή. Εκ μέρους εγνωρίσαμε: το Άγιο Πνεύμα είναι η αιώνια ζωή. Η ψυχή ζη στην αγάπη, του Θεού, γεμάτη από την ταπείνωση και την πραότητα του Αγίου Πνεύματος.

Πρέπει όμως να δώσωμε πλήρη άνεση στο Άγιο Πνεύμα να ζη στην ψυχή μας, για να μπορή η ψυχή να αντιλαμβάνεται αισθητώς τον Θεό.

Όποιος μένει κατά την επίγεια ζωή του στην αγάπη του Θεού με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, αυτός θα είναι και μετά το θάνατο μαζί με τον Κύριο, γιατί η αγάπη είναι ακατάλυτη. Για να μην αστοχήσωμε όμως στις διανοητικές κρίσεις μας, ας ταπεινωθούμε σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου: «Γενήθητε ως τα παιδία, των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ιη΄ 3, ιθ΄ 14).

Αλίμονό μου, γιατί γνώρισα τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα, αλλά Το χάνω και δεν μπορώ να Το αποκτήσω στην πληρότητά Του, παρόλο που βλέπω κοντά μου το έλεος του Θεού.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου, νυν οσίου Σωφρονίου, ο «Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», έκδοση της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας.