Ο Σταυρός του Χριστού έχει μέσα του την παρουσία του Τριαδικού Θεού και κρύβει όλη τη δύναμη της Αναστάσεως!

Φωτογραφία Γιώργου Πούπη από την ενότητα: «Ύψωσις. Ο Σταυρός στην γη του Αγίου Όρους» και την σχετική έκθεση της Αγιορειτικής Εστίας που μέχρι τις 19 Απριλίου παρουσιάζεται στα Γρεβενά.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Σταυρός και ελευθερία στη ζωή του Χριστιανού

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=396574

Σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε όταν μας καλεί ή όταν πηγαίνουμε σ᾽ Αυτόν; Πρώτα-πρώτα, ελαυνόμαστε κυριολεκτικά από ένα αδιαφιλονείκητο εγωκεντρισμό. Δεν έχει σημασία αν είναι ντυμένος «στολήν λαμπράν» ή εάν είναι κουρελής, αν αποπνέει άρωμα αξιοπρέπειας ή χυδαιότητας. Είναι πάντως εγωκεντρισμός, που η ιδιοτέλειά του έχει περιβληθή την νομιμότητα της υπαρξιακής αναγκαιότητας. Έχουμε ανάγκη να ζήσουμε να διακριθούμε, να εξελιχθούμε με τις μορφές που μας υπαγορεύει ο λογισμός μας.

Πολλές φορές έχουμε έτοιμο το αρχιτεκτονικό υπαρξιακό σχέδιό μας και το μόνο, που επιθυμούμε, είναι να αναθέσουμε στον Κύριο την εργολαβία, και μάλιστα, αφού τον υποβάλουμε σε πολυποίκιλλες διαδικασίες διαγωνισμών.

Και ενώ βασανιζόμαστε από μια τέτοια υπαρξιακή απαιτητικότητα Εκείνος μας βάζει όρο απαράβατο το «απαρνησάσθω εαυτόν» και το «αράτω τον σταυρόν αυτού» (Ματθ. ιστ’, 24). Δηλαδή; Απαιτεί από μας όχι μια απλή ή συμβατική υποτέλεια, αλλά μια υπαρξιακή αναχώνευση. Ο άκρος εγωκεντρισμός μας πρέπει να μεταβληθή σε ακραιφνή Χριστοκεντρισμό.

Ο Κύριος με τη σάρκωσή Του, πριν να μας ζητήσει αυτό το Χριστοκεντρισμό, έζησε τον έρωτα του πιο τέλειου ανθρωποκεντρισμού, γι᾽ αυτό και είναι και ο Μόνος που δικαιώνεται να απαιτήσει το Χριστοκεντρισμό. Μ᾽ αυτόν απαλλάσσει ουσιαστικά τον άνθρωπο από τον εγωκεντρισμό, δίνοντάς του ρεαλιστικό σχήμα ζωής και χαρίζοντάς του τις προπτωτικές διαστάσεις της ανθρωπιάς του.

Αυτή η μεταμόρφωση του ανθρώπου δεν πραγματοποιείται μόνο στη σφαίρα του ιδεατού και του μυστικού χώρου και τρόπου, αλλά υλοποιείται στην καθημερινή ζωή. Έτσι έρχεται σε αθέλητη αναμέτρηση με τη ζωή των άλλων, προσκρούει στους άλλους και οι άλλοι προσκρούουν σ᾽ αυτή. Μ᾽ αυτήν την πρόσκρουση δημιουργείται ο σταυρός μας.

Ο σταυρός μας είναι η διασταύρωση του δρόμου της ζωής του Θεού και του δρόμου της ζωής του κόσμου της αμαρτίας. Δηλαδή, σε σχετικότητα, έχουμε ό,τι στο απόλυτο είναι ο Σταυρός του Χριστού. Ο Σταυρός του Χριστού, από τον Χριστόν περιέχει μόνον την αγάπη Του για τον άνθρωπο. Όλα τα άλλα στοιχεία ανήκουν στον άνθρωπο και στην αμαρτωλή επινοητικότητά του.

Το ίδιο και στη ζωή του Χριστιανού ο σταυρός του περιέχει μόνον την ακατάσχετη θέλησή του για Χριστοκεντρισμό. Δηλαδή την εφαρμογή του «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης ψυχής, εξ όλης ισχύος, εξ όλης διανοίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Μαρκ. ιβ´, 30-31). Όλα τα άλλα, ουσιαστικά και μορφολογικά στοιχεία του σταυρού μας, προέρχονται από την εγωκεντρική αμαρτωλότητα των άλλων.

Τότε που ο άνθρωπος ελεύθερα θα στέρξει το σταυρό του, θα υλοποιήσει την ύψιστη ανάπτυξη της ελευθερίας του. Γιατί μόνον έτσι θα υπερβή και την προσωπική του ανάγκη για ελευθερία που είναι η ευγενέστερη και δυναμικότερη και ιερότερη έκφραση, αν μπορεί έτσι να ονομαστή, του εγωκεντρισμού του.

Μ᾽ αυτό τον τρόπο, αυτόματα, η ζωή του μπαίνει στη ζωή του Χριστού και η ζωή του Χριστού γίνεται δική του. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησής του, που για να συναντηθή με τη θέληση του Σωτήρα του, περνάει από μια ατέλειωτη σειρά καθαρτικών δοκιμασιών. Σ᾽ αυτή τη δοκιμασία, οι περισσότεροι λυγίζουμε και υπαναχωρούμε.

Παίρνουμε πίσω τη θέλησή μας, διώχνουμε το Σωτήρα μας ή Του υποδεικνύουμε, ευγενώς, να μας σώσει με άλλο τρόπο ή να μας δοκιμάσει έτσι όπως εμείς νομίζουμε ότι μπορούμε να σηκώσουμε. Με άλλα λόγια αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε την εγωκεντρικότητά μας που απειλείται με αφανισμό. Είναι η στιγμή της προσωπικής μας Γεθσημανή.

Ζώντας μέσα σ᾽ αυτή αν δεν καταλήξουμε στο «πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ᾽ ως Συ Πάτερ» (Ματθ. κστ’, 39) όλοι οι προηγούμενοι κόποι, όλες οι ασκητικές προσπάθειες και οι πνευματικές ζυμώσεις για ένα γνήσιο Χριστοκεντρισμό, όλα πάνε χαμένα.

Και το σπουδαιότερο είναι ότι αυτό το δραματικό και κρίσιμο παιχνίδι, παίζεται κάθε ώρα και στιγμή μέσα μας, ακόμη και για τα πιο μικρά πράγματα. Γιατί σημασία δεν έχει το μέγεθος του αντικειμένου της εντολής που επιδιώκουμε να εφαρμόσουμε ή να μην εφαρμόσουμε, αλλά έτσι κρίνεται το Χριστοκεντρικό ή το εγωκεντρικό στοιχείο της προαίρεσής μας.

Όποιος διατηρεί προσωπικές απόψεις και επιλογές για το πώς θα σταυρωθή, ουσιαστικά αρνήται τη σταύρωσή του και κατά συνέπεια περιορίζει το μέγεθος της ελευθερίας του. Δεν στέκει στην ελευθερία που του χάρισε και του ζήτησε ο Χριστός.

Αυτό μας υποχρεώνει να παραδεχθούμε πως η διάσωση της ελευθερίας μας δεν βρίσκεται μέσα στην ασυδοσία ή στην αυθαιρεσία ή τη διακριτική εξουσία μας, αλλά μέσα στη σταύρωσή μας. Αυτό είναι εκείνο που δεν κατανοούν οι εκτός Χριστού και που φοβούνται οι Χριστιανοί. Έτσι και σήμερα οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι βρίσκουν τους απογόνους τους στα πρόσωπά μας.

Έτσι εξηγείται γιατί ο Σταυρός του Χριστού θα εξακολουθή να είναι και «σκάνδαλο και μωρία». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παύσει να είναι και όργανο της σωτηρίας μας και μορφή της καθημερινής ζωής μας. «Ο λόγος γαρ ο του Σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστι τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» (Α’ Κορινθ. α’, 18). Ο Σταυρός του Χριστού έχει μέσα του την παρουσία του Τριαδικού Θεού και κρύβει όλη τη δύναμη της Αναστάσεως.

Η Ανάσταση είναι η ύψιστη και η τελειότατη έκφραση της ελευθερίας. «Όπου το πνεύμα του Θεού εκεί και ελευθερία» (Β’ Κορινθ. γ’, 17). Εκείνο που απομένει σε μας είναι η Χριστοκεντρική ελευθερία μας και η ελεύθερη σταύρωσή μας. Μόνον τότε η δόξα του Χριστού θα γίνει και δόξα δική μας.

Απόσπασμα από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέα: https://www.imaik.gr/?p=1662#more-1662